Joie de Vivre!
Lifestyle Stories
Για τη χαρά της ζωής
Με τον Γεώργιο Καράμπελλα
@georgioscarabellas
Θησέας rocks! Ο φίλος μου. Οι φίλοι μου. Γενικότερα. Απολογισμός αυτής της συνύπαρξης. Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή αυτήν την άδολη αγάπη. Το λες και δεκάλογο αν είσαι των τύπων. Α! 10 Απριλίου ο Θησέας έχει γιορτή. Α! Ο Θησέας είναι σκύλος.
Το 2010, όταν έγινα 40 ετών, ήρθε στη ζωή μου ένα αρσενικό ημίαιμο σοκολατί κουτάβι. Κι επειδή τότε έμενα στο Θησείο, τον ονόμασα Θησέα. Εμπνευσμένο, το ξέρω.
Είχα πάντα σκυλιά στη ζωή μου. Τον Προμηθέα, που έζησε μαζί μου για 14 χρόνια, και το όνομά του, επειδή αναρωτιέστε αν είμαι αρχαιολάτρης, προήλθε γιατί την εποχή που τον βρήκα χτυπημένο στο δρόμο έκανα πρόβες για την παράσταση στο Πανεπιστήμιο, όπου κρατούσα και τον ομώνυμο ρόλο. Την Μπιάνκα, συγκλονιστική προσωπικότητα, αδαμάντινος χαρακτήρας, αν και εξ’ αγχιστείας. Την Κουκλίτσα, μαλτεζάκι ορίτζιναλ, που με ακολούθησε ένα καλοκαίρι από την Τήνο, όπου την είχαν πετάξει η ‘’οικογένειά’’ της, πηδώντας πάνω στη βέσπα μου και έκτοτε ερχόταν παντού μαζί μου, σε εκθέσεις, σινεμά, εστιατόρια, σε μια εποχή που αυτό στην Ελλάδα φάνταζε αδιανόητο, επιβάλλοντας την παρουσία της. Μια αληθινή σταρ. Τον γλυκούλη και τρελιάρη Φλαπ των πρώτων παιδάτων μου που κοιμόταν αγκαλιά με τις γάτες, γιατί φοβόταν.
Για πολύ προσωπικούς λόγους, όμως, με τον συγκεκριμένο σύντροφο, τον Θησέα, συνέβη κάτι αδιανόητο. Αναπάντεχο. Αφύσικο, ίσως. Το δέσιμο ήταν πέρα από κάθε λογική. Τόσο, που κατέληξα να ‘’υποφέρω’’. Εξηγούμαι.
Να, κάνοντας ας πούμε το πιο λατρεμένο μου πράγμα στη ζωή μου, ένα ταξίδι, μακρινό, πχ στην Ινδία, ταξίδι ζωής, κάθε βράδυ έβλεπα φωτογραφίες του και έκλαιγα, οι συνδαιτημόνες στο εστιατόριο με κοιτούσαν περίεργα, αποδίδοντας πιθανόν τα δάκρυα στα έντονα μπαχάρια, τη στιγμή που μέσα στην ημέρα έβλεπα και ένιωθα και βίωνα εμπειρίες ικανές να με συνταράξουν. Ήμουν στη Σκύρο, περνούσα τέλεια, παραλία, θερινή ραστώνη και φίλοι, και σε 2 ώρες έλεγα τα μαζεύουμε και γυρίζουμε σπίτι, για να μη νιώθει μόνος ο Θησέας.
Προσοχή! Ο Θησέας είμαι σίγουρος καθόλου μόνος δεν ένιωθε, όχι μόνο γιατί η αγάπη και το νοιάξιμο που του προσέφερα ήταν άπειρα, αλλά και γιατί ήταν γενικά μοναχικός και αυτάρκης τύπος. Και μπράβο του. Τόσο που όταν το βράδυ αποσυρόταν στον καναπέ του, αν πήγαινα να τον καληνυχτίσω, αφού τον είχε πάρει ο ύπνος, μού έκανε μια κίνηση συνοδευόμενη από προειδοποιητικό γρύλισμα σαν να μου έλεγε ‘’Φιλαράκι, ωραία τα περάσαμε μαζί και σήμερα, αλλά αυτός εδώ είναι ο δικός μου ζωτικός χώρος, τα όριά μου και η ώρα με τον εαυτό μου. Δεν είμαι λούτρινος. Δεν είμαι παιχνίδι. Δεν είμαι πασατέμπος. Αύριο πάλι. Άντε τώρα, μη σε κρατάμε’’.
Καταλυτικός. Αυτό το modus vivendi και πολλές άλλες του ακούσιες/εκούσιες ‘’νουθεσίες’’ με ξύπνησαν, με συντάραξαν, με κινητοποίησαν και άλλαξα όλη τη μέχρι τότε κοσμοθεωρία μου, αρχίζοντας μια σημαντικότατη δουλειά με τα μέσα μου. Ευτυχώς. Εκείνος με άλλαξε. Για πάντα. Τελικά, ναι. Πρέπει να εφεύρω άλλη λέξη για το ευχαριστώ. Αστεία λίγο.
5μιση χρόνια μετά, ο ‘’άγγελός μου’’ Θησέας συνειδητοποίησε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το φιλαράκι του, moi, είχε πλέον μπει σε σωστή ρότα σχετικά με τα θέματά του. Και δεύτερον, ότι πια δεν μπορούσε και ο ίδιος να αντέξει αυτό το ‘’βάρος’’ που νόμιζε ότι μου προκαλούσε, δηλαδή τον απίστευτο πόνο αποχωρισμού που ένιωθα, για 5’ ή 5 εβδομάδες, τις γιγαντιαίες τύψεις, οι οποίες πήγαζαν από το χρέος που ήξερα ότι του έχω, σ’ αυτόν που μου ξαναχάρισε τον εαυτό μου, εγώ δεν έπρεπε τουλάχιστον να του χαρίζω την αδιάλειπτη φυσική μου παρουσία;
Κι έτσι αποφάσισε όπως απλά ήλθε, έτσι απλά να φύγει. Γιατί κατ’ αυτόν, ήμουν και έτοιμος και δυνατός. Αλήθεια ήταν. Ήμουν. Τυπικά και για την ιστορία, έφυγε από ένα αυτοάνοσο, γραμμένο στο DNA του. Με τον ίδιο τρόπο που κι εκείνος ήταν και θα είναι για πάντα γραμμένος στο δικό μου. Βαθιά.
Cut. Τρεις μήνες μετά. Με δυσκολία ξεφεύγω από τα σκεπάσματά μου. Ένα άλλο ταξίδι ζωής, περισσότερο homage για 2 μήνες, που σχεδίαζα στο Μάτσου Πίτσου, τώρα που δεν είχα και ‘’εκκρεμότητες’’ πίσω στη βάση να με κρατάνε, ούτε αυτό δεν είχα κέφι και κουράγιο να κάνω. Σκεφτείτε. Κι ενώ εις μάτην έλεγα στον εαυτό μου, ‘’όχι, ας μην αποκτήσω ακόμα σκύλο’’, μάλλον ως άρνηση του πόνου και μη περάτωση του πένθους μου, τρίχες. Αδύνατον να πορευτώ χωρίς έναν σύντροφο με τρίχες. Χωρίς κάποιους ανθρώπους, χμ, όχι και τόσο αδύνατον.
Είμαι στη Σκύρο λοιπόν, στο σπίτι μου που είναι χτισμένο στον επονομαζόμενο βράχο του Θησέα (ξεκινούν οι καρμικές ‘’συμπτώσεις’’!), με το lap top στα γόνατα και ψάχνω στα απανταχού καταφύγια για να υιοθετήσω, όπως πάντα κάνω, ένα αρσενικό κουτάβι απογαλακτισμένο, ανεξαρτήτως μεγέθους, ράτσας και τα τοιαύτα. Περίμενα το κλικ από τις φωτο που χάζευα. Που για κάποιον περίεργο λόγο δεν ερχόταν. Ξέρετε, αυτές τιες πεταλούδες στο στομάχι που πιστοποιούν, ‘’αυτός είναι!’’.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα να κοιτάξω και σε κάποιους εκτροφείς. Αν με ρωτήσετε ποια ράτσα από μικράκι με τραβούσε, εύκολο. Τα Κόκερ Σπάνιελ. Άγνωστο γιατί. Κι επειδή σε λίγο καιρό θα πήγαινα να ξεχειμωνιάσω όπως κάθε χρόνο στο Λονδίνο, είπα τέλεια η συγκυρία, τα Κόκερ είναι και αγγλόσκυλα, έκανα ενδελεχή έρευνα μέσω του εκεί εθνικού οργανισμού για αξιόπιστους εκτροφείς, βοηθούμενος όπως σίγουρα μαντεύετε από ένα άψογα οργανωμένο και διαφανές σύστημα et voila! Οι ημερομηνίες ταίριαζαν γάντι, θα μπορούσα να τον έχω σπίτι λίγες μέρες αφού θα προσγειωνόμουν.
Κι ενώ κοιτώντας τις φωτο στο site η πάλη μέσα μου γιγαντωνόταν και οι δεύτερες σκέψεις παίρναν ξεκάθαρα κεφάλι, τόσο για το εάν είμαι αλήθεια έτοιμος να ξαναέχω φίλο στη ζωή μου, όσο και για το ότι για πρώτη φορά θα αποκτούσα σύντροφο όχι από υιοθεσία, άξαφνα το κομπιούτερ μου πέφτει στο πάτωμα. Παγώνω. Λευκός σαν το πανί. Τρέμω.
Η οικογένεια του εν λόγω κουταβιού που κοζάρω είναι show dogs με περγαμηνές ολκής και πάμπολλα μετάλια στο Crufts, γεγονός που btw δε θα μπορούσε να με απασχολεί λιγότερο.
Εκεί λοιπόν δίνουν ευφάνταστα και ποιητικά ονόματα στους διαγωνιζόμενους. ‘’Chasing Rainbows’’ ή ‘’Joyous Living’’. Πλάκα έχει, δε λέω, κι οι Άγγλοι, ως γνωστόν, είναι παλαβοί και με την κηπουρική και με τα σκυλιά . Ο δικός μου εκτροφέας, όμως, Jesus!, είχε τη φαεινή ιδέα να δώσει και μια σειρά έξτρα ονομάτων, εμπνευσμένων από την πλούσια γηγενή μας μυθολογία. Κορύφωση του δράματος. Drumroll.
Ναι. Το ‘’δικό μου’’ κουτάβι το είχε ονομάσει Theseus. ‘’Hellooooo!’’. Karma is a bitch. Στην περίπτωσή μου ήταν ένα αρσενικό κουτάβι.
Cut. 6 χρόνια μετά, και δεν υπάρχει φορά που να προκάμουμε δυο βήματα, ειδικά στο Λονδίνο, με τον Θησέα χωρίς κάποιος να μας σταματήσει ουρλιάζοντας από ενθουσιασμό πως δεν έχει ματαξαναδεί ποτέ λευκό (true story) και τόόόόόόόσο όμορφο Κόκερ Σπάνιελ –οι πιο δύσκολες περιπτώσεις, σας το πιστοποιώ, είναι από ανθρώπους που μαζί τους έχουν και αυτοί ένα συμπαθέστατο Κοκεράκι, με μένα να προσπαθώ να σταυρώσω κουβέντα ότι ‘’μα τι λέτε, και το δικό σας όμορφο είναι!’’.
Και κάθε φορά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, ‘’απευθύνομαι’’ με τον τρόπο μου, ξέρει αυτός, στον Θησέα, τον ‘’άλλο’’, τον σοκολατί –χαιδευτικό ‘’Μπούρδας’’- κουνώντας το κεφάλι μου ότι καταλαβαίνω. Τα πάντα. Το γιατί έφυγε. Το πότε. Και το πώς ‘’κανόνισε’’ την έλευση του Θησέα. Του λευκού, ντε –χαιδευτικό ‘’Ζαβός’’. Και γιατί δε θα άλλαζα ποτέ το όνομά του. Ούτε το χαιδευτικό ούτε το Θησέας. Πώς θα μπορούσα; Που ειρήσθω εν παρόδω γιορτάζει στις 10 Απριλίου, μια μέρα μετά από τα δικά μου γενέθλια! ΧΜ! I know! Perfect timing, που λέμε και στα νεοελληνικά. Για να έρθει να ζήσει μαζί μου και να χαρεί το μεγαλύτερο δώρο που έκανα ποτέ στον εαυτό μου. Τώρα που και έτοιμος είμαι και δυνατός, όπως ‘’κανόνισε’’ εκείνος. Ο Θησέας. Ο σοκολατί. Μπερδευτήκατε;
Μα είναι απλό. Μιλάω για την επανάκτηση του πιο σημαντικού χαρακτηριστικού μου. Εκείνου με το οποίο γεννήθηκα, το έχασα κάπου στο δρόμο, συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, πάλεψα τόσο πολύ να το ξαναβρώ. Το ξαναβρήκα. Και δεν το ξαναφήνω.
Ποιού δηλαδή; Της χαράς της ζωής. Τουτέστιν τον λες και μασκώτ της στήλης. Ξεκάθαρα. Εξ ου και φιγουράρει στο πορτρέτο του βιογραφικού μου σημειώματος. Του εμπνευσμένου από την αγγλική του καταγωγή. Λόρδος γαρ. Οι ερωτήσεις βροχή. ‘’Καλά, αυτός δεξιά είναι ο Θησέας. Ο άλλος με την πορτοκαλί ‘’προπέλα’’ ποιος είναι;’’
Επιμύθιο.
Είναι ιδέα μου ή τελευταία η ελληνική κοινωνία και κατ’επέκταση η Πολιτεία δείχνει να ενστερνίζεται και να συμβαδίζει με τα νορμάλ πανανθρώπινα πρότυπα απαξίωσης και μη ανοχής κάθε φρικιαστικής μεταχείρισης απέναντι γενικά στα ζώα; Μακάρι. Κι επιτέλους. Καιρός ήταν. Εγκλήματα. Αυτό είναι. ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ. Απλά και καθαρά. Όλα τα ανείπωτα εκείνα που ακούμε συχνά πυκνά για γδαρμένα κρεμάμενα σκυλιά από δέντρα και άνανδρους νταήδες στην ελληνική επαρχία. Εμείς όλοι, όμως, γνωρίζουμε. Τι σημαίνει για μας ο Θησέας-‘’Μπούρδας’’, κι ο Θησέας-‘’Ζαβός’’, ο Προμηθέας, η Μπιάνκα, ο Φλάπ, η Ντόλι, η Ψιψίνα, ο Ρεξ, ο Αζώρ, συμπληρώστε τον κατάλογο κατά το δοκούν. Και θα είναι πολύ μακρύς κατάλογος. Εμείς ξέρουμε. Και δε θ΄ αφήσουμε κανέναν και ποτέ πια να μας δημιουργήσει προβλήματα, να μας κάνει να νιώσουμε περίεργα και υποτιμητικά για τα απέραντα συναισθήματά μας. Ή την κοινή λογική μας. Κάπου διάβασα ο Θεός είπε στους ανθρώπους να αγαπάνε τους ανθρώπους. Και τον άκουσαν μόνο τα ζώα. Μου αρέσει. Το κρατάω.
Bio
Ο Γεώργιος Καράμπελλας είναι ένας peripatetic concept maker που μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο Λονδίνο, τη Σκύρο και τον κόσμο. Με μια εμπειρία 25 ετών ως creative director έχει κάνει curation από κάθε δυνατό δημιουργικό πόστο. Διαφήμιση, περιοδικά, design, μόδα, τέχνη, γεύση, βιβλίο, θέατρο, χορός, hoteling, filming, ραδιόφωνο, τηλεόραση και φυσικά, ταξίδι! Με τον αέρα ενός σύγχρονου “homo universalis”, ενός ‘’rennaissance man’’ που θεωρεί πως όλο το δημιουργικό γίγνεσθαι είναι αλληλένδετο, αναλαμβάνει concepts κάνοντας story telling για projects που αφορούν όλο το φάσμα του σύγχρονου lifestyle. Από μια 360° advertising/communication campaign μέχρι ένα fashion show, editorial ή συλλογή, κι από ένα holistic concept για ένα ξενοδοχείο μέχρι το mise-en-scene για ένα ιδιαίτερο event.
Mantra του το joie de vivre και πεποίθηση του πως η γνώση είναι αληθινή μόνο όταν μοιράζεται.
Αυτήν την εποχή, κάνοντας μια στάση στην Ελλάδα, μέσα από τη νέα πλατφόρμα ιδεών “Dolce Far Niente”, ασχολείται με την καινούρια του στήλη στο hello.gr, την καθημερινή ραδιοφωνική του ταξιδιωτική εκπομπή “The Travel Manifesto” στον Best 92,6, έχει μόλις ολοκληρώσει την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, καθώς και ένα ντοκιμαντέρ για την αγαπημένη του Σκύρο, δουλεύει την έκδοση ενός επετειακού λευκώματος αφιερωμένου στα 50 του χρόνια, που θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι, οργανώνει μια συνεργασία με ένα ελληνικό fashion brand και μια σειρά από δημιουργικά ΄΄σουαρέ΄΄ σε έναν ιστορικό χώρο που δεν έχει ανοιχτεί ποτέ για το κοινό της Αθήνας, διασκεδάζει απίστευτα με τα αναπάντεχα διαφημιστικά instagram stories του για πελάτες και ετοιμάζεται να κάνει τηλεόραση.
