JOIE DE VIVRE!
LIFESTYLE STORIES
ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ME ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΑΜΠΕΛΛΑ
@GEORGIOSCARABELLAS
Δε μαγειρεύω. Ξανά. Δε μαγειρεύω. Ποτέ. Και νομίζω ότι είναι ίσως το μόνο δημιουργικό ‘’οχυρό’’ που δεν έχω κατακτήσει. Γιατί δε με ενδιαφέρει και τόσο, για να είμαι απολύτως ειλικρινής. Κι επειδή έχω κι ένα OCD, η αναπόφευκτη βαβούρα που δημιουργείται στην κουζίνα είναι ικανή να με τρελλάνει.
Κι όμως. Θα σας δώσω συνταγές. Ναι, εγώ. Γιατί; Γιατί είναι πανεύκολες, πεντανόστιμες και κυρίως μου θυμίζουν ταξίδια και ανθρώπους. Ιστορίες. Μα αυτό δεν είναι τελικά η μαγειρική; Μια βόλτα, μια επιστροφή σε μέρη, αναμνήσεις, στιγμές, εικόνες, αγγίγματα, ανθρώπους που αγαπήσαμε;
Πρώτο, κυρίως, γλυκό, digestivo, ακόμα και γιατροσόφι για hangover. Κομπλέ!
Καλοφάγωτες!
Και καλοτάξιδες! Bon appetit!
To καψαλισμένο μπρόκολο της Lady Sarah.
Μια εύκολη και γκανιάν συνταγή από μία γνήσια βρετανίδα αριστοκράτισσα. Το gossip της ημέρας, κάποτε υπήρξε επίσημη υποψήφια για νύφη του Καρόλου (!), καθότι απόλυτο pedigree, που τώρα τελευταία έχει πάθει εμμονή με την υγιεινή διατροφή. Στον πύργο της, εκτός Λονδίνου, εκτός από το αφόρητο κρύο, πεθαίνουμε πια και από την πείνα!
Ό,τι ακριβώς περιμένετε από ένα μεσαιωνικό κάστρο. Βαρύτιμοι ξύλινοι θρόνοι, ταπισερί με κυνηγετικά θέματα στους τοίχους, vintage china σερβίτσια, ‘’έχει πιει τσάι η Βσσίλισσα Βικτώρια σ’ αυτά, dear!’’, ένας υπέργηρος ευγενέστατος butler κι ο πάτερ φαμίλιας, που φοράει με περισσή υπερηφάνεια το σκισμένο και ταλαιπωρημένο tweed σακάκι του, που του είχε παραγγείλει ο μπαμπάς στον οικογενειακό ράφτη στη Saville Row, όταν ενηλικιώθηκε. Παράδοση. Αληθινός αριστοκράτης. Ακομπλεξάριστος, προσηνής και γειωμένος.
Υλικά
1 Μπουκέτο μπρόκολο – κομμένο μόνο τα κεφαλάκια
1 ολόκληρο λεμόνι βιολογικό κομμένο σε φέτες
1 χούφτα αμύγδαλα άσπρα
Τρόπος παρασκευής
Κόβετε και πλένετε το μπρόκολο και το απλώνετε σε αντικολλητικό χαρτί ψησίματος με τα κεφαλάκια προς τα πάνω. Προσθέτετε τις φέτες λεμονιού και τα αμύγδαλα. Ψήνετε στην τελευταία σκάλα του φούρνου (μην το φοβηθείτε, θα ‘’αρπάξει’’ λίγο αλλά έτσι θα σας δοθεί η ‘’καψαλισμένη’’ αίσθηση) και σε λιγότερο από 10 λεπτά σερβίρετε χωρίς θερμιδικές ενοχές!! Η Lady Sarah δεν θα το επέτρεπε ποτέ, αλλά εγώ σας προτείνω και μερικές σταγόνες παρθένο ελαιόλαδο μόλις βγει από τον φούρνο! Μεσόγειοι είμαστε.
Η αιώνια Tagliata της Veronique
Λένε ότι οι έντονες γεύσεις δημιουργούν έντονες μνήμες, μια αίσθηση συνέχειας και αέναης επιστροφής. Continuum. Η δική μου Provence. Pour toujours. Με ορμητήριο την κουκλίστικη Arles, πατρίδα του Βαν Γκογκ και του Κριστιάν Λακρουά. Μαξιμαλιστική, γεμάτη εικόνες, λεβάντες και ηλιοτρόπια, μια ρωμαική αρένα, λίγο Creme de Cassis, που άρεσε και στον Πουαρό. Magnifique.
Γνώρισα την Veronique, όταν πριν πολλά χρόνια έμεινε στο σπίτι μου στη Σκύρο. Και την λάτρεψε. Αυτό ήταν. Εκλεκτικές συγγένειες. Κατάλαβα την ποιότητά της πάραυτα, εκείνη διευθύντρια Μουσείου στο Παρίσι και συγγραφέας-αρχαιολόγος, αποζητούσε διακαώς την ηρεμία, κι επέστρεψε πολλές φορές στο ελληνικό νησί που τής έκλεψε την καρδιά, γιατί προσομοίαζε, ένιωθε, στην άγρια, ανόθευτη, αμόλυντη και καθαρή ομορφιά της περιοχής της, του Camargue, εκεί που αιώνες τώρα καλπάζουν ελεύθερα τα άλογα. Όπως ακριβώς στη Σκύρο.
Υλικά
2 ολόκληρα κομμάτια ψαρονέφρι
4 κλωνάρια φρέσκο δεντρολίβανο
Παρθένο ελαιόλαδο
Αλάτι χονδρό
1 χούφτα κουκουνάρια
1 χούφτα σταφίδες ξανθές
1 χούφτα μουστάρδα
Τρόπος παρασκευής
Μαρινάρετε το ψαρονέφρι με το δεντρολίβανο και τη μουστάρδα για περίπου 4 ώρες. Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 250 βαθμούς και ψήνετε το ψαρονέφρι, αφού το αλατοπιπερώσετε για 10 λεπτά μέχρι να καψαλιστεί. Το αφήνετε για 15 λεπτά να ξεκουραστεί και μετά το κόβετε σε λεπτές φέτες. Στο μεταξύ βάζετε τις σταφίδες και τα κουκουνάρια σε ελαιόλαδο σε ένα αντικολλητικό τηγάνι και σε πολύ χαμηλή φωτιά τα ζεσταίνετε. Περιχύνετε το κομμένο κρέας με τις σταφίδες και τα κουκουνάρια και σερβίρετε αμέσως.
Τα ζουμερά ροδάκινα ποσαρισμένα σε Chardonnay και βανίλια της Myrtle.
Το αποκλειστικό μυστικό εδώ είναι τα υλικά. Όταν την δοκίμασα εγώ στο Franschoek, έξω από το Cape Town, τα ροδάκινα κόπηκαν εκείνη τη στιγμή από το μποστάνι και το κρασί προερχόταν από τα παρακείμενα αμπέλια. Βοήθησε βέβαια και το συγκλονιστικό χρωματιστό τυρμπάν της Μyrtle!
Η οινοπαραγωγική περιοχή είναι ευλογημένη. Όπως όλος τούτος ο τόπος, ο τόσο ταλαιπωρημένος κατά τα άλλα. Πετάς κουκούτσι, σε δυο μήνες φυτρώνει δέντρο. Οι ορτανσίες απλώνονται ανεξέλεγκτα σε δρόμους και δημοσιές, χωρίς καμία ιδιαίτερη φροντίδα. Σκεφτείτε! Οι ορτανσίες, τα πιο ευαίσθητα και μπελαλίδικα φυτά! Το απόλυτο μικροκλίμα και το πιο πρόσφορο terroir. Οι Ουγενότοι το γνώριζαν καλά, όταν τον 17οαιώνα μετοίκησαν εδώ, μεταφέροντας από τη Γαλλία την προηγμένη τεχνογνωσία τους για την παρασκευή του καλύτερου κρασιού στον κόσμο. Και η αγαπημένη Myrtle με το πιο γλυκό όνομα και το πιο ζεστό χαμόγελο μας περίμενε όλο αδημονία κάθε Χριστούγεννα τρατάροντάς μας αυτό το θείο εορταστικό delicacy.
Υλικά
4 ροδάκινα
Μισό λίτρο κρασί
1 ποτήρι ζάχαρη λευκή
1 κλωνάρι βανίλια Μαδαγασκάρης
Τρόπος παρασκευής
Κόβετε τα ροδάκινα και αφού βράσετε το κρασί με την ζάχαρη και την βανίλια προσθέτετε σε πολύ χαμηλή φωτιά τα κομμένα ροδάκινα. Για έξτρα μπόνους εμένα μου προσέθεσαν παγωτό βανίλια και πεκάν!
Morning After Pain Perdue του Cristobal
Πώς σε μια estancia λίγα χιλιόμετρα έξω από το Buenos Aires έμαθα δύο πράγματα. Το καλύτερο γιατροσόφι για το hangover. Και τι σημαίνει να είσαι Iππότης.
Ο Cristobal είναι Κόμης. Αιώνες τώρα. Η φαμίλια του, μια από τις πιο σημαίνουσες στην Αργεντινή. Πιο ρωμαλέες. Με ρίζες από Ανδαλουσία. Ταμπεραμέντο. Κι εκείνος, το απόλυτο του Άνδρα. Τον χαζεύω στην estancia του, όπου φιλοξενούμαι. Με το ξεβαμμένο τζιν του, τις παλιωμένες μπότες από τον επίσημο προμηθευτή της Εθνικής ομάδας Πόλο, το Casa de las Botas, το ανοιχτό πουκάμισο, ιδρωμένο, με τα χέρια βαθιά στο ευλογημένο χώμα, να δουλεύει ο ίδιος τα αμπέλια που παράγουν λατρεμένο Malbec. Μια αρχέγονη φωνή. Μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Ναι, ο Cristobal είναι Άνδρας!
Και ξαφνικά, η βαριά σιδερένια είσοδος του κτήματος με το οικογενειακό οικόσημο ανοίγει και ξεπροβάλλει ένα γλυκύτατο vintage πεντακοσαράκι (από τα ‘’αληθινά’’ και όχι τα καινούρια) φερμένο από Ιταλία. Και από μέσα η γυναίκα του, η Francesca, ‘’εισαγωγή’’ από Ιταλία μεριά κι εκείνη, το άλλο μισό από το απίθανο τούτο νούμερο του βαριετέ. Βέρα τοσκανέζα. Κι άλλο ταμπεραμέντο. Φορτωμένη. Ψώνια, σακούλες, μύρια όσα καλούδια από γειτονικές φάρμες για να με περιποιηθούν. ‘’Buongiornooo!’’, μας πετάει με αυτόν το φλερτουόζικο τρόπο που μόνο οι ιταλίδες κατέχουν. Και ο δικός μου, ηλεκτρική εκκένωση! Σαν κεραυνός πετάγεται, της αρπάζει μεμιάς τα οικογενειακά βάρη, της ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και της σκάει ένα φιλί, τόσο εύθραυστο όσο και σίγουρο. Θαυμάζω. Σιωπώ. Σκέφτομαι. Chapeau στον φίλτατο! Δεν είναι μόνο Κόμης. Δεν είναι μόνο Άνδρας. Είναι, κυρίως, Ιππότης!
Δεν είμαι σίγουρος πότε ακριβώς βρεθήκαμε τα απανταχού αρσενικά και αποφασίσαμε -δια βοής, χωρίς αμφιβολία- ότι η αγένεια, η ξιπασιά, η κακοτροπιά είναι το ύψιστο δείγμα αυτοπεποίθησης, στιβαρότητας, δεν τολμώ καν να πω, αρρενωπότητας. Πότε ακριβώς βολευτήκαμε και ταμπουρωθήκαμε πίσω από την ψευτοιδέα κάποιων φεμινιστικών μανιφέστων ότι οποιαδήποτε ένδειξη καλής ανατροφής είναι αυτομάτως σεξισμός. Πότε συμφωνήσαμε πως η ασέβεια στη θηλυκή πλευρά μιας γυναίκας μας καθιστά υπέρ της ισότητας και όχι απλά αναίσθητους. Δεν ξέρω πότε, πάντως, είναι καιρός να αναθεωρήσουμε. Δε νομίζετε;
Προς θεού! Δεν ομιλώ περί μιας αισθητικής βγαλμένης από αμερικάνικες διαφημίσεις της δεκαετίας του ’50. Γιατί εκεί, στην όλο αθωότητα ατάκα του ‘’honeyyy, I’m home!’’, ελλοχεύει η εμμονή και ο αναχρονισμός μιας ‘’συζύγου από το Stepford’’. Ούτε και εννοώ μια στείρα αναπαράσταση ενός αγγλοσαξωνικού μοντέλου ‘’David Niven’’. Μου λέει, o Ricardo , μέλος ενός από τα πιο παλιά, πιο κλειστά clubτης χώρας, Άνδρον Ανδρών, δηλαδή, ένα βράδι, καθώς δοκιμάζουμε (με καθόλου ‘’τυφλό’’ τρόπο) πλείστα όσα grand cru μπροστά στο τζάκι, ενώ εγώ τσιμπάω και την εν λόγω συνταγή γιατροσόφι για το hangover.
‘’Το reason why, του ιπποτισμού είναι κατά βάση πολύ απλό. Και διόλου σεξιστικό. Συνήθως, συνήθως λέω, οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες από εμάς. Συνεπώς χρειάζονται λίγη παρά πάνω βοήθεια στο να σηκώσουν τις βαλίτσες τους, ας πούμε. Χώρια ότι δε φημίζονται και για το ελαφρύ πακετάρισμά τους! Με το να ανοίξει κανείς μια πόρτα σε μια γυναίκα, δε στέλνει μήνυμα πως την θεωρεί ανίκανη να εκτελέσει μόνη της αυτό το συγκλονιστικό κατόρθωμα. Απλώς καταθέτει ότι βάζει εκείνη πριν από τον εαυτό του!’’
Γεγονός. Οι καλοί μας τρόποι υποδηλώνουν τις εσωτερικές μας αξίες. Και όσο κι αν κάποιες γνωστές μου, τις οποίες και ανέκρινα με την αφορμή, μαίνονται εν μέσω καριέρας και υπερανταγωνιστικών αγορών εργασίας, πως ο ιπποτισμός είναι ‘’η άλλη όψη μιας καμπάνιας για την επιστροφή της ζώνης αγνότητας’’, ένα ‘’μανιπιουλάρισμα άκρατου πατερναλισμού’’, δεν παύει και εκείνες να τα έχουν όσο χαμένα και εμείς. Κι από την άλλη. Μήπως η ξαφνική μας προσφορά να κανονίζουμε εμείς το λογαριασμό στο αγαπημένο της στέκι, έχει να κάνει περισσότερο με τη δυνατότητα το δείπνο να εκπέσει ως… εταιρικό έξοδο;
Το παραδέχομαι. Τα μηνύματα είναι πολλά. Και περίπλοκα. Κυρίως για τις γενιές ανδρών που μεγάλωσαν με την ‘’πιπίλα’’ της ισότητας. Και που, λυπάμαι που το λέω, ενίοτε δεν περνά καν από το μυαλό τους πως, ναι, εκεί έξω υπάρχει κάτι που το λένε ιπποτισμό. Δεν είναι δράκος. Δεν δαγκώνει. Δεν μας υποβιβάζει. Aκόμα και μια μικρή κίνηση, όσο άτσαλη κι αν είναι, θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο. Ακόμα κι αν δε διαθέτουμε την κορμοστασιά, τα αμπέλια, τον Οίκο του φίλου Cristobal. Ή τον τίτλο του. Όχι εκείνον του Κόμη. Εκείνον του Άνδρα. Ωχ! Πονοκέφαλος μ’ έπιασε. Και δεν είναι από το hangover!
Υλικά
Μισή μπαγκέτα μπαγιάτικη
2 αυγά
Μισό ποτήρι γάλα
Λίγο βούτυρο για τηγάνισμα
Κανέλα και ζάχαρη άχνη για πασπάλισμα
Τρόπος Παρασκευής
Κόβετε την μπαγκέτα σε φέτες (περίπου ένα εκατοστό πάχος. Χτυπάτε τα αυγά με το γάλα. Βουτάτε το ψωμί μέσα στο μείγμα των αυγών και τηγανίζετε σε χαμηλή φωτιά με λίγο βούτυρο μέχρι να ροδίσουν. Πασπαλίζετε με ζάχαρη άχνη και κανέλλα και απολαμβάνετε!
Limoncello, όπως λέμε Positano
Στον καθεδρικό της Santa Maria Assunta με τον λαμπερό κεραμικό τρούλο του, εκεί θα σας περιμένω’’, το κλεισμένο ραντεβού σε εποχές χωρίς κινητά, όταν η ακρίβεια ήταν ζωτικής σημασίας, ειδικά σε έναν ταξιδευτή. Εκεί θα συναντούσα την Signora Teresa, την οικονόμο της villa που είχαμε νοικιάσει, και την οποία θα χρησιμοποιούσαμε ως ορμητήριο για την περιοχή της Costiera Amalfitana, και για την οποία πρέπει να πω στάθηκα εξαιρετικά τυχερός.
Εξηγούμαι. Το πλάνο ήταν 3 εβδομάδες road trip με vintage μηχανή. Το κατά τα άλλα συγκλονιστικής ομορφιάς ζηλευτό δίκυκλο μας πρόδωσε την τρίτη μέρα, βυθίζοντάς μας στη γκρίνια και την απογοήτευση. Που έδωσε τη σειρά της, Ω του θαύματος! σε μια ανείπωτη και παντελώς αναπάντεχη χαρά. Βλέπετε το low budget προέβλεπε αναγκαστικά μικρές pensione, σαν αυτήν που διατηρούσε η Signora στην καρδιά του κοσμοπολίτικου Ποζιτάνο, όπου και τελικά θα έπρεπε να καταλύσουμε για τουλάχιστον 5 μέρες, μέχρι να επισκευαστεί η μηχανή, καθότι δύσκολες ημέρες Δεκαπενταύγουστου.
Αφού μας υποδέχθηκε στα σκαλιά του Καθεδρικού και άκουσε τη δακρύβρεχτη ιστορία της μέγιστης ατυχίας, χαμογέλασε. Περίεργο, είπα μέσα μου. ‘’Είμαι σίγουρη θα σας φτιάξω τη μέρα, ragazzi!’’. Βλέπετε, η συμπαθής σπιτονοικοκυρά, εκτός από το δικό της πανδοχείο, ήταν υπεύθυνη και για μια παρακείμενη βίλα, όπου μόλις πριν 5 λεπτά είχε γίνει μια ακύρωση από τους αμερικάνους που την είχαν κλείσει για έναν μήνα. Πόσο πιά; Εκεί που θα έμενε κενή, μας πρότεινε, αν θέλαμε λέει οι pauverini (SIC), και συναισθανόμενη την εύλογη απόγνωση, με τα ίδια χρήματα να μείνουμε εκεί. Θα την κάναμε, λέει, πολύ ευτυχισμένη…
Η βίλα, απερίγραπτης ομορφιάς. Με αυθεντικά 60’s έπιπλα τύπου Parco dei Principi από τον Gio Ponti, με τα περίφημα iconic ντόπια πλακάκια terracotta, μεγάλη ατραξιόν και ισχυρό εξαγώγιμο προιόν της περιοχής, και αυτή την αδιόρατη και ανεπιτήδευτα επιτηδευμένη eleganza, που μόνο οι στιλάτοι γείτονες πράττουν τόσο καλά.
Την περίεργη ερώτησή της Signora για το αν είμαι λάτρης της όπερας, περισσότερο την απέδωσα σε ένα γλυκό καπρίτσιο μιας κοντοχωριανής του περίφημου Kαρούζο. Όταν, όμως απιθώναμε τα μπαγκάζια μας στο χολ, βρεθήκαμε όλοι να προσπαθούμε μάταια να κλείσουμε το έκπληκτο στόμα μας που έχασκε αγενώς. Aφενός για τη ασύλληπτη θέα, αρκετά θυμίζουσα εκείνη μιας Tαγγέρης, με τα λευκά σπίτια και τις βουκαμβίλιες, αφετέρου για ένα μπουκάλι limoncello που βρήκαμε πάνω στο πιάνο με την ουρά. Κι όχι όποιο κι όποιο.
Ένα μπουκάλι από αυτό το unique liquer, το άλλο γκανιάν ντόπιο εξαγώγιμο προιόν, τη συνταγή του οποίου κατάφερα μετά από πολλά παρακάλια να αποσπάσω από την Signora. Και ένα ιδιόγραφο σημείωμα. ‘’Carissimi γείτονες. Kατανόηση ζητώ για οποιαδήποτε ενόχληση προκαλέσω κατά την εδώ διαμονή σας. Eλπίζω ο θαυμασμός σας για την Divina Mαρία να είναι όσος και ο δικός μου. Ικανός να με συγχωρήσει. Eιλικρινά υμέτερος. Φράνκο Tζεφιρέλι.’’.
Διακοπές μετά μουσικής, και μάλιστα υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του maestro, ο οποίος όπως απεδείχθη προβάριζε τότε την καινούρια του ταινία με θέμα τη ζωή της Mαρία Kάλας και πρωταγωνίστρια την έτερη θεότητα Φανύ Aρντάν, στην εκπληκτική βίλα που διαθέτει στα πέριξ! O mio bambino caro, totalmente!
Υλικά για 3-4 μπουκάλια Limoncello
15 καλά βιολογικά λεμόνια (χωρίς κερί, δηλαδή, για να μοιάζουν όσο είναι δυνατόν στα μοναδικά ‘’ποζιτάνικα’’ αστέρια)
2 μπουκάλια 750 ml βότκα (όχι απαραιτήτως από την πιο ακριβή)
Παρασκευή
Φάση 1. Ξεφλουδίζουμε τα λεμόνια και βάζουμε τις φλοίδες τους σε ένα βάζο χωρητικότητας τουλάχιστον 2 λίτρων. Προσθέτουμε το χυμό από 4 λεμόνια και το ένα μπουκάλι βότκα. Κλείνουμε το βάζο αεροστεγώς και το αφήνουμε σε σκιερό μέρος για τουλάχιστον 3 εβδομάδες.
Φάση 2. Φτιάχνουμε σιρόπι με 1 κιλό ζάχαρη και 5 κούπες νερό. Αφού αυτό κρυώσει, το βάζουμε στο βάζο μας, προσθέτουμε το χυμό από 2 ακόμα λεμόνια, το δεύτερο μπουκάλι βότκα, ρίχνουμε 2 μπαστούνια κανέλα και αφήνουμε για άλλες 3 εβδομάδες.
Φάση 3. Σουρώνουμε το βάζο. Το Limoncello είναι έτοιμο. Για καλύτερη απόλαυση τους καλοκαιρινούς μήνες, μπορούμε να το παγώσουμε.
Extra tip. Το μυστικό της Signora Teresa. 1 εβδομάδα πριν την τελική φάση, η Signora προσθέτει δύο κλωναράκια λεμονόδεντρου ή/και άνθη λεμονιάς για ένα ιδιαίτερο άρωμα και μια γεύση veramente απίθανη!
Photo: Ιωάννα Τζετζούμη
Bio
Ο Γεώργιος Καράμπελλας είναι ένας peripatetic concept maker που μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο Λονδίνο, τη Σκύρο και τον κόσμο. Με μια εμπειρία 25 ετών ως creative director έχει κάνει curation από κάθε δυνατό δημιουργικό πόστο. Διαφήμιση, περιοδικά, design, μόδα, τέχνη, γεύση, βιβλίο, θέατρο, χορός, hoteling, filming, ραδιόφωνο, τηλεόραση και φυσικά, ταξίδι! Με τον αέρα ενός σύγχρονου “homo universalis”, ενός ‘’rennaissance man’’ που θεωρεί πως όλο το δημιουργικό γίγνεσθαι είναι αλληλένδετο, αναλαμβάνει concepts κάνοντας story telling για projects που αφορούν όλο το φάσμα του σύγχρονου lifestyle. Από μια 360° advertising/communication campaign μέχρι ένα fashion show, editorial ή συλλογή, κι από ένα holistic concept για ένα ξενοδοχείο μέχρι το mise-en-scene για ένα ιδιαίτερο event.
Mantra του το joie de vivre και πεποίθηση του πως η γνώση είναι αληθινή μόνο όταν μοιράζεται.
Αυτήν την εποχή, κάνοντας μια στάση στην Ελλάδα, μέσα από τη νέα πλατφόρμα ιδεών “Dolce Far Niente”, ασχολείται με την καινούρια του στήλη στο hello.gr, την καθημερινή ραδιοφωνική του ταξιδιωτική εκπομπή “The Travel Manifesto” στον Best 92,6, έχει μόλις ολοκληρώσει την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, καθώς και ένα ντοκιμαντέρ για την αγαπημένη του Σκύρο, δουλεύει την έκδοση ενός επετειακού λευκώματος αφιερωμένου στα 50 του χρόνια, που θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι, οργανώνει μια συνεργασία με ένα ελληνικό fashion brand και μια σειρά από δημιουργικά ΄΄σουαρέ΄΄ σε έναν ιστορικό χώρο που δεν έχει ανοιχτεί ποτέ για το κοινό της Αθήνας, διασκεδάζει απίστευτα με τα αναπάντεχα διαφημιστικά instagram stories του για πελάτες και ετοιμάζεται να κάνει τηλεόραση.
