Η Κατερίνα Βελλιδη η αλλοτινή ιδιοκτήτρια των ιστορικών εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» που έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 75 ετών δεν έδινε εύκολα συνεντεύξεις ούτε ήθελε να αναφέρεται στο παρελθόν, ειδικά στην οικονομική καταστροφή και την απώλεια των εφημερίδων της οικογένειας της. Είχε ωστόσο δεχτεί να μιλήσει στο περιοδικό Life&Style και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα για όλα: τις ανατροπές στη ζωή της, τον εκδοτικό κολοσσό που κατέρρευσε μία νυκτί , την περιουσία της που χάθηκε, όσους την κατηγόρησαν για την «ζωή χλιδής» που ζούσε αλλά και εκείνους που την στήριξαν στις δύσκολες στιγμές της.
Η Κατερίνα Βελλίδη κόρη του δημοσιογράφου Ιωάννη Βελλίδη, ιδιοκτήτη και διευθυντή της εφημερίδας «Μακεδονία» και ιδρυτή της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη», γεννήθηκε τον Φεβρουάριο 1947. Σπούδασε στις σχολές Μωραΐτη και Χιλ και αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης και από το Τμήμα Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης. Παντρεύτηκε τον διπλωματικό υπάλληλο στην Ελβετία Σταμάτη Γεωργίου, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη.
Μετά το θάνατο του πατέρα της, η διεύθυνση του εκδοτικού συγκροτήματος της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης πέρασε αρχικά στη μητέρα της, Άννα Βελλίδη, και μετά το 1980 στην ίδια. Το καλοκαίρι του 1996 το εκδοτικό συγκρότημα Τύπου ανέστειλε τη λειτουργία του, λόγω χρεών. Η εφημερίδα «Μακεδονία» κυκλοφόρησε εκ νέου στις αρχές του 1998, με νέο ιδιοκτήτη.
Η ίδια έγραψε το βιβλίο με τίτλο «Ήταν βαρύς ο χειμώνας που γεννήθηκα», το οποίο κυκλοφόρησε το 2013 από τις Εκδόσεις «Λιβάνη», και σε αυτό περιέγραψε την ιστορία του εκδοτικού συγκροτήματος και τη δική της.
Χάσατε σχεδόν τα πάντα. Πιστεύετε ότι ήταν μοιραίο;
Θα έχανα τα πάντα αν έχανα τη ζωή μου, την πνευματική μου και η ηθική μου ισορροπία. Τα πάντα δεν τα τοποθετώ στα ρούχα και τα λεφτά.
Δεν ήταν σοκαριστικό όμως εν μια νυκτί να χαθεί η περιουσία σας;
Όταν ξεκινάει κάτι τέτοιο σε επηρεάζει και σου δημιουργεί συναισθηματικά και ψυχικά προβλήματα, αλλά όταν είσαι ισορροπημένος σκέφτεσαι ότι υπάρχουν πολύ πιο τραγικά πράγματα. Είχα δύναμη εσωτερικά.
Δεν κάνατε «χλιδάτη» ζωή;
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο λάθος. Εγώ γεννήθηκα μέσα σε αυτά που είχα. Ήταν καθημερινότητά μου. Δεν είδα χρήματα πρώτη φορά στα 18 μου χρόνια και όταν χάθηκαν αισθάνθηκα να καταρρέω. Οι αξίες μου ήταν και είναι πολλά άλλα πράγματα.
Είχα ζήσει στα πολλά και στα λίγα. Με τον άντρα μου για πολλά χρόνια έζησα μια πολύ «σφιχτή» ζωή ενός μεσαίου νοικοκυριού.
Παρ’ όλα αυτά σας κατηγόρησαν ότι κάνατε έντονη ζωή και σπαταλούσατε χρήματα.
Όταν κάποιος δεν μπορεί να δείρει το γάιδαρο δέρνει το σαμάρι. Η ζωή μου ήταν στα μέτρα των δυνατοτήτων που μου έδωσε η οικογένεια μου. Δεν έκλεψα ποτέ, δεν αναζήτησα πηγές πλούτου σε πράγματα που δεν ήταν δικά μου και έζησα με τον τρόπο που εγώ πίστευα. Χλιδή ήταν για κάποιον που τα ζούσε για πρώτη φορά. Για μένα το ότι είχα τρία πάρα πολύ ωραία σπίτια, ένα σκάφος, 4-5 ταξίδια το χρόνο στο εξωτερικό, ρούχα από ράφτες που θεωρούνται πρώτοι και 50 κοσμήματα, ήταν η ζωή μου από τότε που γεννήθηκα. Δεν καταλαβαίνω, τι έπρεπε να κάνω να ζω σε τρώγλη; Δεν μπορούσε να γίνει για να κάνω το χατίρι σε κάποιους να μην πουν ότι ζούσα καλά. Τώρα το ότι βρέθηκαν 50-60 κακοήθεις που τους ενόχλησε αν εγώ πήγα μια-δυο φορές κάπου με ελικόπτερο δε με απασχολεί.
Έκανα όμως τόσα άλλα καλά, χειρουργήθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι από δικά μου λεφτά στην καρδιοχειρουργική μονάδα του Ιωάννης και Άννα Βελλίδη, μεγάλωσα κάποια παιδιά και τα στήριξα έδωσα σε ανθρώπους χρήματα για να κάνουν ιατρικές επεμβάσεις στο εξωτερικό και πολλά ακόμα. Όταν συνέβησαν όλα αυτά δε με αφορά αν κάθεται να λέει κάποιος μικρόψυχος πως έκανα χλιδάτη ζωή. Για μένα δεν χλιδάτη ζωή να φάω σε ασημένιο σερβίτσιο ή να έχω δύο υπηρέτες, ήταν κάτι φυσιολογικό.
Στο κλείσιμο της εφημερίδας πλέον υπήρξαν άνθρωποι που ευεργετήσατε και σας χτύπησαν…
Φυσιολογικό είναι να στεναχωρηθείς και να πικραθείς αλλά δεν άφησα να παρασυρθώ από μισή και κακίες. Είχα στοιχεία για πολλούς, δε φέρθηκα όμως με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούσα να το κάνω.
Έχω την οικογενειακή μου ιστορία και το όνομά μου που είναι πάνω από όλα τα χρήματα και τις μισαλλοδοξίες. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι πάρα πολλοί πλούσιοι που έχασαν χρήματα, δεν έχουν όμως ιστορία. Γι’ αυτό και τα «πρέπει» μου δεν τελείωσαν όταν σταμάτησε η έκδοση των εφημερίδων.
Τα χρόνια που ακολούθησαν το κλείσιμο των εφημερίδων χρειάστηκε να πουλήσετε κάτι προκειμένου να ζήσετε καλύτερα;
Είχα πάρα πολύ σημαντική βοήθεια από την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Βεβαίως και με στήριξαν και δεν είναι ντροπή, ούτε κακό να αποδέχεσαι και να αναγνωρίζεις ότι υπάρχουν φίλοι σου που σε δύσκολες στιγμές είναι παρόντες. Τους θεωρείς ευεργέτες σου. Είμαι ευγνώμων απέναντί τους. Η μεγαλύτερη περιουσία μας είναι οι πραγματικοί μας φίλοι.
Δεύτερον ο τρόπος της ζωής μου και εδώ και στην Θεσσαλονίκη δεν έχει αλλάξει. Τελείωνα από το γραφείο μου ανέβαινα στο σπίτι μου το βράδυ καθόμουν στο τζάκι συνομιλούσα με το σύντροφό μου και πήγαινα μετά να κοιμηθώ για να ξανασηκωθώ να πάω στο γραφείο μου. Όταν έχεις μία επιχείρηση η οποία έχει 400 άτομα δεν έχεις μια ζωή με «χάχαχα». Υπήρχαν στιγμές που δε σκεφτόμουν καθόλου την προσωπική μου ζωή και δεν υπήρχε χρόνος να το κάνω αυτό.
Πως σχολιάζετε την κρίση στα media:
Οι Έλληνες δεν διαβάζουν. Από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μας τόσο ενεργητικά η τηλεόραση και το ίντερνετ μειώθηκε η αναγνωσιμότητα και με την κρίση πλέον ο Έλληνας δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ούτε ένα περιοδικό. Στο προσεχές μέλλον, αν η κατάσταση δεν αλλάξει, φοβάμαι ότι θα υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια περιοδικών και εφημερίδων.
Τι λείπει σήμερα από τη ζωή σας;
Έζησα πολύ ωραία όλα μου τα χρόνια και έχω τη δύναμη να κάνω καινούρια πράγματα πέραν του βιβλίου, με το ίδρυμα Βελλίδη. Είμαι πολύ γεμάτη τώρα. Βέβαια σίγουρα μου λείπει ένα σύντροφος αλλά κι αν δεν τύχει δεν θα θεωρήσω ότι χάθηκε ολόκληρος ο κόσμος.
