Συνέντευξη στο περιοδικό HELLO! και στη δημοσιογράφο Τζοβάννα Βλαχάβα παραχώρησε ο Αντίνοος Αλμπάνης και αναφέρθηκε στη σειρά “Ο Δάσκαλος” στην οποία θα πρωταγωνιστήσει, στην παράσταση “Νιζίνσκι” αλλά και στη μάχη του με τον καρκίνο.
Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;
Διανύω μια πολύ δημιουργική περίοδο στη ζωή μου. Έχω ολοκληρώσει τα γυρίσματα για τη νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ο Δάσκαλος» στο Mega, θα συνεργαστώ με τον Σωτήρη Τσαφούλια στην τελευταία σεζόν του «Έτερος Εγώ», έχω ξεκινήσει πρόβες για την παράσταση «Ματωμένα Χώματα», που θα ανέβει μετά το Πάσχα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη,και μέχρι την Κυριακή των Βαΐων θα βρίσκομαι κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, στην παράσταση «Νιζίνσκι, η προφητεία της φωτιάς», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου. Σε αυτήν τη μίζερη χρονιά για το θέατρο, είχα την τύχη να συναντηθώ καλλιτεχνικά με ανήσυχους, δημιουργικούς ανθρώπους που έχουν όραμα και όρεξη για τη δουλειά μας και να αφηγηθούμε στο κοινό ιστορίες που μας αφορούν όλους.
Ο «Νιζίνσκι» είναι μια παράσταση πολύ διαφορετική απ’ ό,τι έχεις κάνει θεατρικά μέχρι σήμερα. Ποια ήταν η πρόκληση που βρήκες σε αυτόν το ρόλο για να πεις το ναι;
Για μένα, η πρόκληση έχει να κάνει με την ίδια τη σκηνοθεσία του Δημήτρη και όχι τόσο με την ιστορία που αφηγούμαστε ρίχνοντας φως στις σκοτεινές πλευρές του Νιζίνσκι. Ο Δημήτρης είχε την ιδέα εξαρχής να κάνουμε μια αντισυμβατική παράσταση, και μάλιστα γι’ αυτό την ονομάζουμε performance. Ήταν πρόκληση να δοκιμαστώ στο είδος της performance θεατρικά. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ανακαλύψουμε τα όρια μεταξύ θεατών και ηθοποιών, πώς αντιδρά το κοινό, τι το επηρεάζει, με τι ταυτίζεται και με τι όχι.
Εσύ τα τελευταία χρόνια πώς βλέπεις τη ζωή;
Σίγουρα πολύ πιο ανάλαφρα, ήρεμα και ουσιαστικά. Θέλω να ξυπνώ κάθε μέρα, να μπορώ να ανοίγω το παράθυρό μου και να χαμογελώ. Θέλω να μην πονάω και να μην έχω δυσκολίες. Από τη στιγμή που θα ξυπνήσω και θα είμαι καλά, νομίζω ότι όλα είναι διαχειρίσιμα.
Πιστεύεις ότι προς αυτήν τη στάση ζωής σε έστρεψε η περιπέτεια της υγείας σου με τον καρκίνο;
Η ασθένεια είναι κάτι που σε στρέφει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται να κάνεις κι εσύ μεγάλη δουλειά με τον εαυτό σου για να το κατακτήσεις. Πολλοί άνθρωποι νοσούν από διάφορες ασθένειες και επιμένουν να δίνουν αξία σε πράγματα που δεν είναι ουσιαστικά. Δεν το παίζω έξυπνος, δεν πιστεύω ότι έχω αποκτήσει κάποια ιδιαίτερη σοφία, απλώς, παράλληλα με ό,τι μου έχει συμβεί, έχω κάνει σημαντική δουλειά με τον εαυτό μου. Θεωρώ πως με έχει βοηθήσει πολύ το γεγονός ότι κάνω τα τελευταία χρόνια ψυχοθεραπεία. Αναγνωρίζω τις δυσκολίες και τα προβλήματα, αλλά πια μπορώ να τα φιλτράρω και να ελέγχω τι θα με επηρεάσει και τι όχι.
Ήταν λύτρωση για σένα όταν βρήκες το θάρρος να μιλήσεις ανοιχτά για την περιπέτεια της υγείας σου έχοντας βγει νικητής από αυτήν τη μεγάλη μάχη;
Για μένα, οι λέξεις «μάχη» και «νικητής» δεν υπάρχουν. Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί τις χρησιμοποιούμε, αλλά, σε ό,τι αφορά τον καρκίνο, δεν μου αρέσει να λέω ότι πάλεψα ή βγήκα νικητής καθώς είναι σαν να υπονοώ πως όσοι δεν τα κατάφεραν έχασαν. Είναι άνισο να το λέμε γιατί σε αυτή την ασθένεια δεν παίζουμε επί ίσοις όροις. Δεν έχει σημασία να βάλουμε ταμπέλα για το ποιος έχασε ή νίκησε, αλλά να δούμε τι άφησε πίσω του και πώς έζησε τη ζωή του. Η πρώτη φορά που μίλησα ήταν δύσκολη, όπως και πολλές επόμενες που κλήθηκα να τοποθετηθώ δημόσια. Σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι λυτρωτικό, αλλά συγχρόνως είναι κάτι που με πονά γιατί μου ξυπνά φρικτά δυσάρεστες μνήμες και συναισθήματα τα οποία μου είναι δύσκολο να διαχειριστώ. Επειδή όμως αισθάνομαι ότι έστω και ένας μπορεί να πάρει δύναμη μέσα από τη δική μου ιστορία, γι’ αυτό συνεχίζω να μιλώ. Η ελπίδα και η καλή ψυχολογία είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορείς να προσφέρεις σε έναν ογκολογικό ασθενή.
Διαβάστε περισσότερα στο HELLO! που κυκλοφορεί
