Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: «Όταν είδα το αποτέλεσμα της εξέτασης μου κόπηκαν τα πόδια»
Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος μίλησε στο Hello! και τον Γιάννη Βίτσα τόσο για τα προσωπικά του όσο και τα επαγγελματικά του!
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε στη ζωή σας και τι σας έμαθε;
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι οι απώλειες πολύ αγαπημένων προσώπων. Δυστυχώς τώρα πια αρκετών. Μου έμαθαν ότι η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή και δεν αξίζει να την σκορπίζουμε από δω και από κει για το τίποτα, γιατί σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι.
Δεν αξίζει να χαλάμε τη ζαχαρένια μας για μικροπράγματα γιατί δυστυχώς ξεχνάμε ότι αύριο το πρωί μπορεί να μην ζούμε.
Πέρασα μία πολύ σοβαρή ασθένεια. Αυτό με κλόνισε πάρα πολύ και μου εδραίωσε ακριβώς αυτή την πεποίθηση. Ευτυχώς ξεπέρασα τον καρκίνο που είχα. Ήταν μεγάλο σχολείο. Μου έμαθε ότι δεν πρέπει να έχω τίποτα δεδομένο και ότι δεν πρέπει να σπαταλιέμαι σε μικρότητες.
Πώς βιώσατε εκείνη την περίοδο;
Την πρώτη στιγμή που είδα το αποτέλεσμα της εξέτασης μου κόπηκαν τα πόδια, γιατί είχα και πολύ βεβαρημένο μητρώο.
Η θεία μου πέθανε 16 χρονών, η γιαγιά μου έφυγε από αυτό, όπως και ο πατέρας μου η μητέρα μου και ο αδελφός μου.
Σκέφθηκα ότι ήρθε η σειρά μου να φύγω. Ήταν πολύ άσχημο συναίσθημα. Ευτυχώς έπεσα σε πολύ καλούς γιατρούς.
Έφυγα από την παράσταση που έπαιζα τότε, έπαιζα με την κυρία Ντενίση έκανα την επέμβαση, η οποία ήταν πολύ επιτυχημένη. Δεν χρειάστηκε να κάνω ούτε χημειοθεραπεία ούτε τίποτα.
Γύρισα σπίτι μου σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Απλώς κάθε τέσσερις μήνες που κάνω κάποιες εξετάσεις η καρδούλα μου χτυπάει και αυτό εδραιώνει την πεποίθησή μου ότι δεν πρέπει να χαλάμε τη διάθεση μας για μικρά πράγματα. Δεν αξίζει.
Ποιο είναι το δικό σας αγχολυτικό;
Το δικό μου αγχολυτικό είναι το κολύμπι, το περπάτημα και η δουλειά μου.
Ότι στεναχώρια μπορεί να έχει κανείς, όποιο πρόβλημα, πηγαίνοντας στο θέατρο ξεχνιέται. Εξάλλου είναι πάρα πολύ γνωστό αυτό.
Όποιον ηθοποιό και να ρωτήσεις θα στο πει! Όταν πέθανε η μητέρα μου είχα γύρισμα, το ίδιο και όταν έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή.
Αν δεν είχα θα το είχα αντιμετωπίσει πολύ χειρότερα. Το ότι πήγαινα στο γύρισμα ή το θέατρο μετά από τόσο σοβαρές απώλειες, ήταν λύτρωση.
Σε αναγκάζει αυτή η δουλειά να είσαι πάνω στη σκηνή, μπροστά από ένα φακό και να πρέπει να πείσεις αυτόν που είναι πίσω από τον φακό ή αυτόν που είναι κάτω στην πλατεία, ότι είναι όλα καλά, ότι είναι όλα ωραία.
Εκείνη την ώρα το ξεχνάς. Υπάρχει και ένα φοβερό ανέκδοτο για την γιαγιά μου. Είχε την ατυχία – για αυτό ήταν τόσο καλή στις χαροκαμένες μάνες- να χάσει την κόρη της, την αδερφή της μητέρας μου την Έθελ, σε ηλικία 16 ετών από λευχαιμία.
Το ίδιο βράδυ μετά την κηδεία της κόρης της εκείνη έπαιξε στο θέατρο και υπήρχε μία στιγμή σε αυτή την παράσταση με τον Αιμίλιο Βεάκη που για κάποιο λόγο τους έπιαναν τα γέλια. Είχε καθιερωθεί!
Γίνεται στο θέατρο αυτό. Είναι κάποια σκηνή που σου φαίνεται αστεία αλλά είναι εσωτερικό αστείο, δεν είναι για τους θεατές. Έτσι συνέβη και εκείνη την ημέρα. Μου το έχει πει η ίδια. Ήταν τόσο χαλαρή, που εκείνη την ώρα που την έπιασαν τα γέλια, ενώ πριν είχε θάψει το παιδί της. Ήταν ένα γεγονός που δεν το ξέχασε ποτέ.
