Μέσα από από τον λογαριασμό της στο instagram, η Ελεονώρα Μελέτη μοιράστηκε τις σκέψεις της σχετικά με τις πυρκαγιές και την περιβαλλοντική καταστροφή που πραγματοποιήθηκε στη Βαρυμπόμπη, αλλά και στα υπόλοιπα πύρινα μέτωπα που σημειώθηκαν σε περιοχές της χώρας.
Η δημοφιλής τηλεπαρουσιάστρια προχώρησε σε μια μακροσκελή ανάρτηση, όπου ανέφερε τις ερωτήσεις που δέχτηκε από την κόρη της, ενώ παράλληλα αποκάλυψε τον λόγο για τον οποίο θέλησε να ακολουθήσει το επάγγελμα του δημοσιογράφου σε ηλικία 12 χρόνων.
Με ένα δυνατό κείμενο με ενσυναίσθηση και οικολογική ευαισθητοποίηση, η Ελεονώρα Μελέτη μοιράζεται την αλήθεια της και κάνει την αυτοκριτική της.
Όσα έγραψε η Ελεονώρα Μελέτη
«Πριν λίγες μέρες η Αλεξάνδρα είχε πάει με τον @psycho_25 στα ελαφάκια της Πάρνηθας. κ γύρισε ενθουσιασμένη.
“Μαμά είδα κ τα ελαφάκια κ το ένα με φίλησε!!!”. Ο @psycho_25 που καθημερινά περνάει ( ή έστω περνούσε μέχρι σήμερα) κάποιες ώρες στη Βαρυμπόμπη, στα βασιλικά, στο κατσιμιδι κ τη Πάρνηθα κάνοντας προπονήσεις ποδηλασίας, έλεγε συνέχεια στην Αλεξάνδρα για το ποσό όμορφα είναι τα ελαφάκια που το σπίτι τους είναι στα δάσος.
Η Αλεξάνδρα έτυχε να δει τις φωτιές από την ανοικτή τηλεόραση την ώρα των ειδήσεων. Κ κάπως έτσι ξεκίνησαν ερωτήσεις που για πρώτη φορά μου προκάλεσαν άγχος κ αμηχανία.
“Μαμά γιατί έχει φωτιά?”
“Πως άναψε?”
“Γιατί δεν κάνουμε φου όπως στο happy birthday για να σβήσει?”
“Και το δάσος θα λιώσει?” ( προφανώς όπως τα κεράκια στη τούρτα)
“Θα λιώσουν και τα ελαφάκια?”
“Και το σπιτάκι τους θα λιώσει?”
“Γιατί ποτίζουν τη φωτιά?”
Ευτυχώς δεν πρόλαβε να δει σπίτια να καίγονται όπως βλέπαμε με επιμονή κ γλαφυρές περιγραφές, να εξαϋλώνονται περιουσίες πονεμένων ανθρώπων μέχρι τελικής πτώσης. Βρέθηκα να αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκάτα πρέπει να κάνουμε όλοι μας, ΠΕΡΑ από αναρτήσεις σοκαριστικών φωτογραφιών από τα καμμένα στο Instagram, προκειμένου να σταματήσουμε αυτή τη καταστροφή ώστε να παραδώσουμε κάτι στα παιδιά μας. Κ δεν έχω βρει την απάντηση. Τι να είναι αυτό? Με μια λέξη: τι?
30 χρόνια δεν έχω βρει την απάντηση.
Στα 12 μου ήθελα να γίνω δημοσιογράφος για να διαμαρτυρηθώ για την αιχμαλωσία των δελφινιών κ τη Μονάχους, αγόραζα βιβλία από την έκθεση Πειραιά με τίτλο “50 πράγματα που πρέπει να κάνετε για να σωθεί ο πλανήτης”, καθάριζα πλαστικά από τις παραλίες, έγραφα επιστολές- μανιφέστα κ τις έστελνα στο “και”, φορούσα T-shirts με eco μηνύματα. Τότε με αντιμετώπιζαν ως ένα nerd με «οικολογικό άγχος”. “Θα μεγαλώσει κ θα της περάσει» άκουγα. “Αλλιώς θα γίνει αξύριστη ακτιβίστρια”
Σήμερα 30! Χρόνια μετά, δεν αλλαξε τίποτα.
Κ συνειδητοποίησα ότι πλέον είμαι πιο αδρανής από ποτέ, γιατί όσο κ αν προσπαθούσα, κ πίστεψε με έχω προσπαθήσει με ψυχή, κ δράση,δεν είδα να αλλάζει τίποτα. Κ κουράστηκα. Πληγώθηκα από την ακαμψία των ανθρώπων. Κ κάνω κ γω μια γραφική ανάρτηση έτσι για το ονόρε της “ευαισθητοποίησης”.
Αποτύχαμε άνθρωποι. Αποτύχαμε».
