Η Γιάννα Τερζή δημοσιοποίησε το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε όταν πριν από τρία χρόνια διαγνώστηκε με όγκο στον νωτιαίο μυελό.
«Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, θα ήθελα να μιλήσω και για τη δική μου εμπειρία, και ίσως στα λόγια μου βρούνε κοινά σημεία όσοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με προβλήματα νωτιαίου μυελού και τις συνέπειες αυτών. Σε συνέχεια του προηγούμενο post μου, τον Ιανουάριο του 2021: Μετά από 11 ώρες για την επιτυχημένη αφαίρεση του επενδυμώματος, του σπάνιου ενδομυελικού όγκου που είχα, βγήκα από το χειρουργείο. Ξύπνησα και έζησα τους επόμενους μήνες της ζωής μου ως ένας άνθρωπος ανάπηρος από τη μέση και κάτω.
Βίωσα πως είναι να μην ορίζεις το σώμα σου. Να μην αισθάνεσαι τίποτα. Να μην περπατάς. Να μην μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς. Να στήνεται ένα μικρό ή και μεγάλο σχέδιο για να κάνεις απλά, καθημερινά πράγματα. Κι αυτό χρειαζόταν πολύ, μα πολύ περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ ότι πριν. Βίωσα το αμαξίδιο, πως να χειρίζομαι το σώμα μου σε σχέση με αυτό. Έμαθα να κάνω οτιδήποτε σε σχέση με τα πόδια μου από την αρχή, σαν μωρό, σε πορεία μηνών. Δεν ήξερα πότε θα επανέλθω, σε τί βαθμό θα επανέλθω, απλά ζούσα την κάθε μέρα προσπαθώντας για το καλύτερο, όσο έκανα αποκατάσταση.
Σήμερα, 2 χρόνια και 10 μήνες μετά το χειρουργείο, δουλεύω με μια «αόρατη αναπηρία» που έχει να κάνει με την αισθητικότητα των κάτω άκρων. Έχοντας κατανοήσει από μέσα την έννοια της αναπηρίας κι έχοντας μιλήσει με ανθρώπους που βιώνουν την αναπηρία όλη τους τη ζωή, διαπιστώνω πως αυτό που λείπει ως νοοτροπία είναι η… έννοια της ΙΣΟΤΗΤΑΣ. Ναι, και εδώ. Ακόμα κι αν η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανάπηρων ατόμων – που εννοείται ότι ούτε καν πλησιάζει στο πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα – από τους πολίτες υπάρχει η παιδεία να αντιμετωπιστούν οι ανάπηροι ως ίσοι και όχι ως κατώτεροι άνθρωποι που ζητούν οίκτο;; Όχι, δεν υπάρχει.
Πέρα από τα κλασσικά συναισθήματα φόβου, αμηχανίας, ξεβολέματος και τη νοοτροπία προκατάληψης, διαχωρισμού και εγκατάλειψης, ΚΑΙ η λύπηση «κρίμα τους καημένους» αλλά ΚΑΙ η εξύψωση «πώς το κάνουν αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ» είναι στην ουσία ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, έλλειψη ισότητας. Ρωτήστε τους ίδιους. Για μένα όλα ξεκινάνε από την έλλειψη εξοικείωσης. Δεν γνωρίζουμε τους ανάπηρους. Νομίζουμε οτι είναι οι «άλλοι». Ε φυσικά, πού να τους δούμε, δεν τους δίνονται ούτε προσβασιμότητα τις περισσότερες φορές, ούτε και ίσες ευκαιρίες για να τους γνωρίσουμε, για να τους βλέπουμε διαρκώς ανάμεσά μας. Ζούμε όμως στην εποχή των social media. Αναζητήστε τους. Ακολουθήστε τους. Ρωτήστε τους. Μάθετε γι’αυτούς».
Η Γιάννα Τερζή αποκάλυψε λοιπόν τον λόγο για τον οποίο δημοσιοποίησε την ιστορία της προχωρώντας σε νέα ανάρτηση.
«Αποκάλυψα την προσωπική περιπέτεια που πέρασα πριν περίπου 3 χρόνια για πολλούς λόγους, με κυριότερο το να προσθέσω κι εγώ, εδώ online, κάτι ελάχιστο, μικρούλι στη διαδικασία που έχουν ξεκινήσει άλλοι πριν απο μένα και τους θαυμάζω πολύ γι’αυτό. Το να μοιραζόμαστε καταστάσεις δύσκολες που μπορεί να μας φέρουν πιο κοντά, που μπορεί να μας κάνουν να ανταλλάξουμε μεταξύ μας πληροφορίες πολύτιμες. Που μπορεί να γίνουμε η αφορμή ενός κύμματος αγάπης και φροντίδας ο ένας για τον άλλο.
Υπάρχουν τόσα μα τόσα πολλά εκεί έξω που σκοπό έχουν να μας κάνουν να απομακρυνόμαστε, να βρίσκουμε λόγους να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον καχύποπτα, ανταγωνιστικά. Φαίνεται να χάνουμε όλο και περισσότερο την ανθρωπιά μας, την ενσυναίσθηση, την ουσία μας, το λόγο της ύπαρξής μας.
Κι όμως είμαστε εδώ για να βοηθάμε. Να στηρίζουμε. Να μοιραζόμαστε. Να βρίσκουμε τρόπους αληθινούς ώστε να κάνουμε τους δεσμούς μεταξύ μας πιο δυνατούς. Να μαλακώνουν τα πρόσωπα.
Να εμπιστευόμαστε λίγο περισσότερο τις προθέσεις. Έχουν αγριέψει πολύ τα πράγματα εκεί έξω.
Κι όσο πιο πολύ αγριεύουν, τόσο πιο πολύ έχω ανάγκη να πιστεύω στο καλό».
Πριν περίπου μία εβδομάδα η Γιάννα Τερζή είχε προβεί σε ακόμα μία κοινοποίηση με μια φωτογραφία και ένα μήνυμα από καρδιάς.
«Σήμερα ολοκληρώνω 43 κύκλους γύρω από τον ήλιο. Τέτοιες μέρες 3 χρόνια πριν, μέσα στην καραντίνα, τον Νοέμβριο του 2020, διαγνώστηκα με όγκο στο νωτιαίο μυελό. Ένα γεγονός που άλλαξε τη ζωή μου με πολλούς τρόπους και για πάντα. Δε θα μπώ σε λεπτομέρειες της διάγνωσης, της επέμβασης, της αποκατάστασης, και της συνέχειας της ζωής μου στο συγκεκριμένο post. Θα πω μόνο το εξής.
Εκείνες τις στιγμές, εκείνα τα δευτερόλεπτα, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες που βρίσκεσαι στα πιο χαμηλά σου, στα πιό αδύναμά σου, που νιώθεις στα πιο εγκαταλελειμμένα σου, τότε είναι που γεννιέται ο πιο δυνατός εαυτός σου. Αυτός που θα καθορίσει τί πετάς και τί κρατάς για το υπόλοιπο της ζωής σου. Και που σιγά σιγά θα χτίσει την πιο ξεκάθαρη, ουσιαστική κι αληθινη σχέση με σένα και με τον υπόλοιπο κόσμο. Είμαι ευγνώμων για την γνώση, για τον πόνο, για την ενσυναίσθηση, τη συμπόνια, τα δάκρυα, τις απώλειες, την αγάπη, τη δύναμη, τις αγκαλιές, την οικογένεια, τους φίλους, τους γιατρούς, τα ζωάκια μου, το σώμα μου!! Και για τα πραγματικά “no fucks given” που σου μαθαίνει μια τέτοια εμπειρία! Μηδενίζω.. πάει να πει πως ξαναρχίζω».
Κεντρική εικόνα: papadakis press
