Ο Γιώργος Παπαγεωργίου μιλάει στον Γιάννη Βίτσα για τη νέα σειρά της Μυρτώς Κοντοβά στην οποία συμμετέχει, εξομολογείται κομμάτια της προσωπικής και επαγγελματικής του διαδρομής αλλά και όσα του δίδαξε η προηγούμενη χρονιά.
Τι ξεχωρίζεις στον Αλέξη;
Ο Αλέξης είναι ένας εκ των τεσσάρων φίλων που συγκατοικούν στο σπίτι και ο μικρότερος ηλικιακά της παρέας. Είναι μουσικός του δρόμου. Πρόκειται για ένα ασυμβίβαστο, ελεύθερο πνεύμα. Αγαπά πάρα πολύ τους φίλους του. Τον συναντάμε σε ένα ερωτικό τέλμα.
Η μουσική έχει κυρίαρχο λόγο στη ζωή του.
Ακριβώς. Είναι πολύ ενδιαφέρον στοιχείο και μου δίνει χαρά το γεγονός ότι στη σειρά, μέσω του Αλέξη, θα παίζω κομμάτια της μπάντας μου, των Polkar.
Έχεις πει ότι η Μυρτώ Κοντοβά χρησιμοποίησε για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Αλέξη ιστορίες που της έχεις εκμυστηρευτεί. Ποια είναι λοιπόν τα κοινά σου στοιχεία με τον ήρωα;
Νομίζω ότι αυτό που μας συνδέει με τον Αλέξη είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη συντροφική του σχέση. Δίνεται επίσης στους φίλους του όπως και εγώ, ενώ και όσον αφορά τη μουσική δεν θα υπήρχε περίπτωση να έβλεπες εμένα ή τον Αλέξη να τραγουδάμε στα μπουζούκια ή να συμμετέχουμε σε μουσικό ριάλιτι.
Έχεις κάποια αντίστοιχη εμπειρία συγκατοίκησης με φίλους, όπως ο ήρωάς σου στη σειρά;
Τον πρώτο χρόνο που ήμουν στη σχολή του Εθνικού συγκατοικούσα με ένα φίλο μου στο Παγκράτι, σε ένα μικρό διαμέρισμα. Αλλά δεν έχω ζήσει ποτέ στο ίδιο σπίτι με άλλα τρία άτομα, όπως συμβαίνει στη σειρά. Γενικότερα όμως νομίζω πως δεν θα μου ήταν εύκολο, καθώς νιώθω την ανάγκη να έχω τον προσωπικό μου χώρο.
Έρχομαι στην προηγούμενη χρονιά, που υπήρξε ιδιαίτερα ανατρεπτική. Αλήθεια, πόσο σε άλλαξε το 2020;
Προσπαθώ να κοιτάζω πάντοτε τη θετική όψη των πραγμάτων. Ήταν όντως ένας χρόνος που έφερε πολλές ανατροπές, αλλά μου έκανε δώρο και το «Σχεδόν ενήλικες».
Ανέτρεψε τη δική σου ζωή και καθημερινότητα;
Βέβαια. Στην Αθήνα ζω. Δεν είμαι κλεισμένος σε κάποιο σαλέ για να μη με έχει αγγίξει. Με έχει επηρεάσει όπως όλους.
Έγραψες όμως και πολλά τραγούδια αυτό το διάστημα…
Ένα τραγούδι το οποίο είχα γράψει πριν από δύο χρόνια έγινε viral φέτος. Τιτλοφορείται «Η ζωή μου είναι σκατά». Πάρα πολύς κόσμος το συνέδεσε με την καραντίνα και όλο αυτό που συμβαίνει. Παράλληλα κυκλοφορήσαμε με τους Polkar κάποια τραγούδια που είχαμε ηχογραφήσει στο στούντιο, οπότε ήταν όντως μια δημιουργική χρονιά για εμάς.
Φαντάζομαι ότι οι στίχοι σου εν μέρει είναι και βιωματικοί. Πώς λειτουργείς επομένως όταν αισθάνεσαι ότι «η ζωή είναι σκατά» – σύμφωνα με τον τίτλο του τραγουδιού;
Όταν αισθάνομαι έτσι, γράφω τραγούδια – είναι η λύτρωσή μου.
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία. Τι έμαθες για τον εαυτό σου;
Ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία σε μια περίοδο που τη χρειαζόμουν πάρα πολύ. Έμαθα να αναλύω τις αντιδράσεις μου και να τις φιλτράρω.
Και γιατί σταμάτησες;
Γιατί θεώρησα πως έκλεισε ένας κύκλος. Νιώθω πολύ καλύτερα. Πήρα όσα είχε να μου προσφέρει αυτή η εμπειρία.
Ο ήρωας που υποδύεσαι θεωρείται επαναστάτης για τα δεδομένα της εποχής. Ποιες είναι αντίστοιχα οι δικές σου μικρές επαναστάσεις;
Μια μικρή επανάσταση που έκανα στην καθημερινότητά μου ήταν το να βάλω τον εγωισμό μου στην άκρη και να ακούω περισσότερο τους ανθρώπους γύρω μου. Επίσης αποφάσισα να ακολουθώ τα όνειρά μου χωρίς να φοβάμαι για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν, ενώ έπαψα να ορίζω την προσωπική μου ευτυχία ως αποτέλεσμα της προσωπικής επιτυχίας.
Ήταν επανάσταση το ότι αποφάσισες στα είκοσι τρία σου να ασχοληθείς με το θέατρο, έχοντας μητέρα τη Φιλαρέτη Κομνηνού, μια πολύ καταξιωμένη ηθοποιό;
Δεν θεωρώ ότι ήταν επαναστατικό αυτό. Ήταν μια απόφαση που πήρα χωρίς να καταλαβαίνω τι κάνω. Ήμουν σε μια ηλικία που μπορούσα να πειραματιστώ, να ανακαλύψω αν αυτός ο δρόμος έχει κάτι να μου διδάξει.
Φοβήθηκες τη σύγκριση με τη μητέρα σου;
Ναι. Στην αρχή ήμουν πολύ αυστηρός. Δεν ήθελα να με συνδέουν με τη μητέρα μου στη δουλειά. Έπειτα από τα πρώτα δέκα χρόνια, έχοντας πλέον ακολουθήσει την προσωπική μου διαδρομή, έπαψα να το βλέπω έτσι. Θα μου άρεσε κάποια στιγμή να συναντηθούν οι δρόμοι μας. Δεν έχω πλέον τα κολλήματα του παρελθόντος.
Είχες την τύχη η πρώτη σου δουλειά να είναι «Το λιβάδι που δακρύζει» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Τι έχεις κρατήσει από εκείνον;
Γνώρισα από κοντά έναν παθιασμένο με τη δουλειά του οραματιστή του κινηματογράφου. Έμαθα ότι ένα γύρισμα απαιτεί μεγάλη προσήλωση και υπομονή από τους ηθοποιούς και το συνεργείο και ότι πάνω απ’ όλα είναι μια συλλογική δουλειά, που δεν χωράει στους κόλπους της την έννοια του σταρ. Σταρ είναι το πλάνο, η ταινία, η ιστορία.
Νιώθεις σχεδόν ή ολοκληρωτικά ενήλικας;
Αισθάνομαι σχεδόν ενήλικας. Δεν έχω σοβαρευτεί όπως άλλοι φίλοι μου που πλέον έχουν και παιδιά. Βρίσκομαι σε ένα μεταίχμιο ακόμη.
Επιθυμείς να αποκτήσεις παιδιά;
Ναι. Είμαι ανοιχτός σε αυτήν τη μετάβαση στη ζωή.
Κλείνοντας, τι διαφορετικό θεωρείς ότι προσφέρει η σειρά;
Η σειρά υμνεί τη φιλία και την ανθρώπινη επαφή. Είναι υψηλού επιπέδου, πολύ σύγχρονη και κινηματογραφικών προδιαγραφών. Είναι γυρισμένη με πολύ αυστηρούς όρους. Επίσης τη διαφοροποιεί ότι είναι dramedy. Πρόκειται για μια κωμωδία που ταυτόχρονα μπορεί να γίνει δράμα ή να έχει και αστυνομικό σασπένς.
Πηγή: 7 ΜΕΡΕΣ TV
Διαβάστε επίσης;
