Με βαθιά συγκίνηση και πόνο, η Μαρία Εκμεκτσίογλου μιλά στο Hello! και στον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα για την ολοκληρωτική τραγωδία στην Τουρκία και τη Συρία. Απόλυτα ευαισθητοποιημένη, η Πολίτισσα σεφ δίνει το δικό της αγώνα μαζί με τους φοιτητές της από το πανεπιστήμιο όπου διδάσκει δημιουργώντας τις πρώτες πέντε ημέρες έπειτα από το χτύπημα του Εγκέλαδου δύο τόνους ψωμί για τους ανθρώπους στις πληγείσες περιοχές.
Δεν κρύβει την οργή της για όσους είναι υπαίτιοι για αυτή την ανυπολόγιστη καταστροφή, εξηγεί ότι η ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης είναι δίπλα στα θύματα, ενώ αποκαλύπτει ότι ο γιος της θέλει να υιοθετήσει δύο παιδάκια που έχασαν τους γονείς τους.
Η Μαρία Εκμεκτσίογλου φανερά σοκαρισμένη μιλά για την Τραγωδία στην Τουρκία
Ακούγεσαι πολύ φορτισμένη. Πώς είναι το κλίμα εκεί;
Πώς να είμαι; Οι νεκροί ξεπερνούν κατά πολύ τους 40.000 διότι υπάρχει κόσμος που βρίσκεται κάτω από τα χαλάσματα. Οι άνθρωποι δεν έχουν πού να θάψουν τους νεκρούς τους, μπαίνουν σε ομαδικούς τάφους. Λέγεται ότι κατέρρευσαν 7.500-9.000 πολυκατοικίες. Δεν θέλω να κάνω εκτίμηση τους πόσους μπορεί να φτάσουν οι νεκροί – ακόμα και η σκέψη είναι βαριά. Επέστρεψα από το πανεπιστήμιο, όπου μαγειρεύουμε για τους πληγέντες, κι ένιωσα τύψεις που ήπια ένα ζεστό καφέ. Μαύρο σύννεφο πλακώνει τις ψυχές μας. Με σοκάρουν όσα βλέπω και ακούω. Έβγαλαν ένα κοριτσάκι ύστερα από 150 ώρες και, όταν του είπαν να του δώσουν κάτι να πιει και να φάει, εκείνο απάντησε: «Όχι, δεν πεινάω. Ήταν μια κοπέλα εκεί και μου έδινε ψωμί και νερό». Ποια κοπέλα ήταν αυτή; Άγγελος Κυρίου ήταν! Και συνέβη ξανά αυτό. Ποιοι τάισαν αυτούς τους ανθρώπους που έμειναν έξι ημέρες κάτω από τα συντρίμμια; Οι σεισμολόγοι είπαν ότι η δύναμη του σεισμού ήταν ίδια με αυτήν 132 ατομικών βομβών! Έχουμε πολλά ορφανά νεογέννητα. Ο γιος μου ο Αλέξανδρος είναι καθ’ οδόν από τη Θεσσαλονίκη. «Μαμά, αν μπορέσω, θα υιοθετήσω δύο παιδάκια που έμειναν ορφανά και θα φύγω», μου είπε και με συγκίνησε πολύ. Θα προσπαθήσουμε και, αν τα καταφέρουμε, θα είναι υπέροχο.
Υπάρχουν δικοί σου άνθρωποι εκεί;
Δυστυχώς, χάθηκε μια πολύ αγαπημένη μου οικογένεια. Το έμαθα από τα παιδιά τους, που είναι δικηγόροι και ζουν στην Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς τους, τα ξαδέρφια τους, η γιαγιά τους, οι θείοι τους, όλοι χάθηκαν. Υπάρχουν και φίλοι μου που δεν είναι στα θύματα, αλλά δεν είναι και στους ζωντανούς. Είναι άγνωστο το τι έχουν απογίνει. Είναι προμηθευτές μου και φίλοι μου από τα γαστρονομικά φεστιβάλ. Δεν λειτουργούν τα τηλέφωνά τους. Εύχομαι να βρίσκονται σε κάποιο νοσοκομείο. Δεν θέλω να σκεφτώ ότι είναι κάτω από τα ερείπια. Άναψα το καντήλι μου για τα πενήντα παιδιά που ήρθαν από την Κύπρο για να συμμετάσχουν σε έναν αγώνα βόλεϊ και γκρεμίστηκε το ξενοδοχείο όπου διέμεναν. Δεν σώθηκε κανένα. Ήταν 12 με 15 χρονών. Πόση θλίψη… Λέγεται ότι ο σεισμός έρχεται προς την Κωνσταντινούπολη. Όταν έγινε ο σεισμός του ’99, οι σεισμολόγοι είχαν πει ότι μέσα σε τριάντα χρόνια θα σπάσει το μεγάλο ρήγμα του Μαρμαρά. Αντιλαμβάνεσαι την αγωνία που νιώθουμε στη σκέψη ότι το ρήγμα μάς πλησιάζει. Βγήκαμε από μια πανδημία και τώρα ζούμε με το φόβο του σεισμού. Απ’ όπου κι αν το δούμε, η ψυχολογική μας κατάσταση δεν είναι καλή. Τα πρώτα τρία βράδια δεν κοιμήθηκα, ενώ πλέον, για να τα καταφέρω, πίνω βαλεριάνα. Δύο εικοσιτετράωρα ζυμώναμε και ψήναμε ψωμιά με τους φοιτητές μας.
Το πανεπιστήμιο στο οποίο διδάσκεις κι εσύ προσωπικά καταβάλλετε τεράστια προσπάθεια.
Έχουμε στείλει περίπου δύο τόνους ψωμί σε μερίδες. Τα τυλίγουμε ανά δύο σε σακουλάκια και φροντίζουμε ώστε να μη βραχούν κατά τη μεταφορά τους. Κάνουν πολύ καλή δουλειά οι φοιτητές. Όταν λειτουργούσαν τα πανεπιστήμια, έκαναν σκασιαρχείο και, τώρα που είναι κλειστά, είναι εκεί από το πρωί μέχρι τη νύχτα.
Η τουρκική κοινωνία πώς αντιδρά σε αυτή την τραγωδία;
Έχει γίνει μία γροθιά! Νέοι μάγειρες, 25-35 ετών, βρίσκονται ήδη στις πληγείσες περιοχές, έχουν στήσει κουζίνες και μαγειρεύουν. Τα εργοστάσια στέλνουν κατσαρόλες, πιάτα και ποτήρια μιας χρήσης. Όλοι βοηθούν. Την πρώτη ημέρα προσπάθησα να πάω κι εγώ μαζί με τους μάγειρες, αλλά οι πτήσεις είχαν είκοσι ώρες καθυστέρηση. Προτεραιότητα να πετάξουν είχαν οι γιατροί και τα σωστικά συνεργεία. Κάποιοι μπήκαν στα αυτοκίνητά τους και ταξίδεψαν οδικώς. Εγώ, ύστερα από είκοσι ώρες στο αεροδρόμιο, αποφάσισα να συμβάλω από τα μετόπισθεν και πήγα στο πανεπιστήμιο. Εκεί οργανωθήκαμε καθηγητές και φοιτητές και βοηθάμε με τον τρόπο μας. Στις πληγείσες περιοχές οι συνθήκες είναι άθλιες. Αυτοί που βρέθηκαν εκεί κοιμούνται στο δρόμο.
Μιλάμε για περισσότερους από 2 εκατομμύρια αστέγους.
Αυτές οι πόλεις είχαν στο σύνολό τους 15 εκατομμύρια κατοίκους. Για την ώρα, είναι άγνωστος ο αριθμός των αστέγων.
Η φωνή σου ακόμη τρέμει. Η συγκίνησή σου διαπερνά το τηλέφωνο.
Είναι πόνος, θλίψη αλλά και οργή. Δεν μπορείς να τα βάλεις με τη φύση. Έδειξε τη δύναμή της με το σεισμό, αλλά πώς να δεχτώ ότι αυτοί οι απατεώνες έφτιαξαν σπίτια από άμμο; Κατασκεύασαν σπίτια χωρίς θεμέλια και έπεσαν σαν τραπουλόχαρτα. Στην τηλεόραση έδειχνε μια γυναίκα μπροστά από ένα ισοπεδωμένο σπίτι η οποία έλεγε κλαίγοντας ότι το αγόρασε προίκα στην κόρη της χωρίς να ξέρει ότι της αγόραζε τάφο. Αυτή η μάνα δούλεψε μια ζωή για να πάρει ένα σπίτι στο παιδί της. Ήταν μέσα η κόρη, ο γαμπρός και τα εγγόνια της. Πώς θα ζήσει τώρα;
Πέρα από το πανεπιστήμιο όπου διδάσκεις, έχετε κινητοποιηθεί και ως ελληνική κοινότητα;
Βέβαια! Όλα τα σχολεία, το Ζάππειο, το Ζωγράφειο και η Μεγάλη του Γένους Σχολή, το Πατριαρχείο και όλες οι κοινότητες γεμίζουν και στέλνουν φορτηγά με βοήθεια ασταμάτητα. Υπάρχουν παιδάκια που πηγαίνουν εκεί απ’ όπου φεύγουν τα φορτηγά και στέλνουν το χαρτζιλίκι τους. Είναι συγκλονιστικές οι εικόνες. Έχουν κινητοποιηθεί όλοι οι ηθοποιοί και τραγουδιστές, ενώ πολλοί δεν γνωστοποιούν τη βοήθεια που προσφέρουν. Από την Ελλάδα έρχονται ολόκληρα φορτηγά και από τη Χίο γέμισαν ολόκληρο καράβι! Δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει συγκινηθεί από το δράμα αυτών των ανθρώπων.
Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης μιλούν με πολύ ζεστά λόγια για τη δική μας ΕΜΑΚ.
Ήταν η πρώτη ομάδα διασωστών που ήρθε, όπως επίσης και μια ομάδα 21 ατόμων που με βρήκαν στα social media και μου ζήτησαν να τους βοηθήσω να προσεγγίσουν τις πληγείσες περιοχές. Στην Κωνσταντινούπολη τους έφερα σε επαφή με τον πατέρα ενός μαθητή μου που είχε νοικιάσει λεωφορείο για να στείλει βοήθεια. Είναι πλέον στην Αντιόχεια και μιλάμε με μηνύματα. Όλοι όσοι βοηθούν είναι ήρωες, αλλά, δυστυχώς, υπάρχουν και οι τυχοδιώκτες. Έχουν συλλάβει 124 άτομα που έκαναν πλιάτσικο στα σπίτια.
Τι εύχεσαι από εδώ και πέρα;
Η φύση αγρίεψε και, για να σωθούμε, πρέπει, από τη μία, να μας προστατεύει ο Θεός και, από την άλλη, να αποκτήσουμε συνείδηση. Ναι μεν, ο σεισμός σκοτώνει, δεν θα συνέβαινε όμως σε αυτή την έκταση αν οι άνθρωποι δεν λειτουργούσαν με βάση το κέρδος. Εύχομαι, επίσης, αυτή η καταστροφή να φέρει την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Μετά τον εναγκαλισμό των δύο υπουργών Εξωτερικών, ελπίζω να μην υπάρξουν άλλα παρατράγουδα.
