Η καταξιωμένη ηθοποιός, Μαρία Πρωτόπαππα, πρωταγωνιστεί σε μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Εκτός από τις δυνατές εμπειρίες που εισέπραξε στα γυρίσματα της «Φόνισσας», μιλά στο HELLO! και τη Μαρία Κολλιάτσα και για την τηλεοπτική Μαρίνα που υποδύεται στη σειρά του Alpha «Σασμός».
Σας βλέπουμε σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Φόνισσα», που πραγματεύεται ένα σκληρό αλλά υπαρκτό θέμα μιας παλιάς πατριαρχικής κοινωνίας. Τι σας έκανε να αποδεχθείτε το συγκεκριμένο ρόλο;
Μοναδική πρωταγωνίστρια είναι η ανεπανάληπτη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που σε κάνει να μπαίνεις μέσα στην ψυχή της Χαδούλας, της Φόνισσας. Είπα ναι γιατί δεν λες εύκολα όχι στην Εύα Νάθενα, γιατί λατρεύουμε τον Παπαδιαμάντη, γιατί η ταινία έχει θαυμάσιους συντελεστές και γιατί δεν υπάρχουν συχνά ευκαιρίες για συμμετοχή σε έργο τέχνης με τέτοιες προδιαγραφές. Επιπλέον, το cast που έγινε από τη Σωτηρία Μαρίνη και τον Άκη Γουρζουλίδη ήταν σπουδαίο.
Πιστεύετε πως έχουμε κάνει άλματα από την εποχή που αποτυπώνεται στο βιβλίο και στην ταινία σε ό,τι αφορά πεποιθήσεις και αρχές της κοινωνίας;
Υπό μια έννοια, ναι, έχουμε κάνει άλματα. Δεχόμαστε ότι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία, οι κοινωνίες μας είναι πιο οργανωμένες και κατά τι πιο βοηθητικές προς τα αδύναμα στρώματα.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε αναφορικά με το ρόλο;
Δεν ήμουν σίγουρη πώς θα ήταν αποτελεσματικότερο να αντιμετωπίσω τις σκηνές που δεν είναι ρεαλιστικές –εκφραστικά και κινησιολογικά– και αν θα ήταν ωραίο να έχουν διαφορά από τις ρεαλιστικές. Επίσης, δεν μπορούσα να υπολογίσω την εξέλιξη των σκηνών όταν θα έμπαιναν σε σειρά γιατί δεν είναι κανονική η αφήγηση.
Ποια τα συναισθήματά σας κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Υπήρξαν κάποιες στιγμές αγωνίας, ειδικά όσον αφορούσε τα παιδάκια. Είχα τόσους αγαπημένους ανθρώπους στα γυρίσματα που ένιωθα συγκίνηση. Ήταν σαν μια παιδική χαρά όπου ξανασμίγαμε ή γνωριζόμασταν με καινούριους ανθρώπους.
Η υποκριτική τέχνη μπορεί να φέρει στα άκρα τα συναισθήματα των ηθοποιών;
Ναι, μπορεί, αλλά δεν έχει να κάνει μόνο με τα συναισθήματα. Στο σινεμά βγαίνεις έξω, αντιμετωπίζεις αληθινές συνθήκες, συμμετέχουν το σώμα και οι αισθήσεις, δεν είναι η φαντασία μόνο που δουλεύει.
Τηλεοπτικά, σας παρακολουθούμε στον «Σασμό» στον Alpha, στο ρόλο της Μαρίνας. Πόσο σημαντική ήταν η αναγνώριση από ένα πιο ευρύ κοινό έπειτα από την τεράστια επιτυχία του σίριαλ;
Σίγουρα σου προσφέρει ικανοποίηση το να ξέρεις ότι η δουλειά σου εκτιμάται σε ευρύτερη κλίμακα και φτάνει σε πιο πολύ κόσμο.
Ποια στοιχεία σας έχετε δανείσει στις δύο γυναίκες που υποδύεστε;
Ως χαρακτήρας δεν νομίζω πως έχω κοινά με κάποια από τις δύο – ή τουλάχιστον δεν το έχω σκεφτεί. Φαντάζομαι συνθήκες που διαμορφώνουν ανθρώπους και παράγω τις σκέψεις ή τις αντιδράσεις τους.
Στο θέατρο θα σκηνοθετήσετε το έργο του Φ. Γκ. Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Κατά πόσον το κείμενο του Λόρκα συνομιλεί με εκείνο του Παπαδιαμάντη και με ποιον τρόπο;
Υπάρχει κοινό πεδίο: τα ανομολόγητα μυστικά, που δεν είναι μυστικά, η καχυποψία, η αγωνία, η φτώχεια, η υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας.
Ως γυναίκα έχετε δεχθεί κάποιου είδους λεκτική βία;
Έχω δεχθεί, αλλά, λόγω αυτοσεβασμού, δεν ταυτίστηκα ποτέ με αυτήν τη λεκτική μεταχείριση. Ήμουν βέβαιη ότι εκείνος που μιλούσε έτσι έχει πρόβλημα, όχι εγώ.
Θεωρείτε ότι η θέση της γυναίκας είναι ισχυρά εδραιωμένη στη σύγχρονη κοινωνία;
Υπάρχουν ακόμη πάρα πολλά άλυτα ζητήματα. Η κοινωνία άλλωστε δεν είναι επίπεδη, δεν ζούμε όλοι στο ίδιο στάδιο εξέλιξης. Κάποια κομμάτια της είναι είτε πιο πίσω είτε πιο μπροστά.
Πόσο εύκολο είναι να ξεχωρίσει ένας ταλαντούχος άνθρωπος στο δικό σας χώρο; Τι χρειάζεται και γιατί;
Από τότε που ξεκινούσα εγώ, έχουν αλλάξει πολύ οι καιροί και οι προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη αρχή. Είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα λόγω αυξημένου ανταγωνισμού. Τα ξεχωριστά πρόσωπα ωστόσο συζητιούνται πριν ακόμη τελειώσουν τη σχολή τους – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι δεν θα βρουν το δρόμο τους στην πορεία. Υπάρχουν άνθρωποι που αρχίζουν αθόρυβα και, με πολύ πείσμα και δουλειά, φτάνουν να έχουν το προβάδισμα.
Σας ενδιαφέρει η δημοφιλία στην τέχνη σας ή είναι κάτι που δεν σας απασχόλησε ποτέ;
Η τέχνη είναι επικοινωνία, υπάρχει για να μοιράζεται. Χωρίς θεατές δεν θα υφίστατο αυτό που μου αρέσει να φτιάχνω, άρα, κατά μια έννοια, χωρίς τους αποδέκτες μου δεν θα είχα αξία. Όμως η γενική αποδοχή δεν είναι αυτό ακριβώς που κρίνει την αξία ενός καλλιτέχνη. Η ιστορία το έχει αποδείξει.
Τι αποτελεί κινητήρια δύναμη για σας;
Ο θαυμασμός και η περιέργεια.
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν η αγάπη και ο έρωτας στη ζωή σας;
Μόνο στη δική μου; Kαι τα δύο δίνουν στον άνθρωπο τη ζωή και τον ανθίζουν.
Τι είναι αυτό που σας λείπει και που θα θέλατε να κατακτήσετε στο μέλλον;
Τίποτα, νιώθω πλήρης. Ισορροπημένη, απλή, γλυκιά ζωή είναι ό,τι χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά και νομίζω πως αυτό κυνηγάμε όλοι.
Πώς ονειρεύεστε τα επόμενα χρόνια;
Σε ειρηνικό περιβάλλον και σε αρμονική σχέση με τους αγαπημένους μου.
Τι σας πεισμώνει και τι σας γεμίζει χαρά και ελπίδα;
Πεισμώνω όταν ακούω να μου λένε ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι που θέλω και που δεν βλάπτει κανέναν. Με ενθουσιάζουν οι θετικοί άνθρωποι που συναντώ στη δουλειά μου και η όρεξη των νέων και μη για έρευνα.
Πόση σημασία δίνετε στην εξωτερική σας εμφάνιση και στο χρόνο που περνά;
Δεν σκέφτομαι άσχημα την επίδραση του χρόνου στην εμφάνισή μου. Θυμάμαι ότι τα πρώτα αμυδρά σημάδια του με είχαν αγχώσει, έπειτα το φιλοσόφησα και δεν με απασχολεί πλέον. Με απασχολεί όμως το θέμα της υγείας.
Υπάρχει έντονο πάνω σας το στοιχείο της γυναικείας φιλαρέσκειας;
Περιστασιακά, έχω υπάρξει φιλάρεσκη – σε φυσιολογικό βαθμό πιστεύω. Δεν θα έλεγα πάντως ότι είναι κάτι που με χαρακτηρίζει.
Έχετε φτάσει στα άκρα για έναν έρωτα;
Τα άκρα είναι διαφορετικά για κάθε άνθρωπο. Θεωρώ ωστόσο πως δεν έχω ξεπεράσει τα όρια της λογικής.
Τι σας κάνει να χαμογελάτε και τι σας γεμίζει απαισιοδοξία για το μέλλον;
Απαισιοδοξία με γεμίζουν οι εικόνες των πολέμων που τυραννούν τους αθώους ανθρώπους και τα παιδιά τους. Χαμογελώ όταν βλέπω την άλλη πλευρά της ζωής, δηλαδή ανθρώπους που αγαπιούνται.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
