Είναι μόλις 20 ετών όμως έχει κατορθώσει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει πιστό κοινό, ενώ τα τραγούδια της σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Η Marseaux είναι μια τραγουδίστρια ικανή και παράλληλα ένα πνεύμα που δεν εφησυχάζει.
Έχοντας κυκλοφορήσει το νέο της album με τίτλο “Chica” μέσα από τη Minos EMI, το οποίο έχει ήδη αγκαλιαστεί από τους fans της, μίλησε στο Hello.gr και αυτό που κατανοεί κανείς είναι ότι αποτελεί ένα νέο κορίτσι, με όρεξη, όραμα, δημιουργικότητα και στόχους, αλλά και με μια ενδιαφέρουσα φιλοσοφία για τη ζωή. Η Marseaux ξεδιπλώνεται και παραχωρεί μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη!
Καλλιτεχνική φλέβα από μικρή;
Από μικρή έβαζα ρούχα της γιαγιάς μου, Βουγιουκλάκη να παίζει στα ηχεία και έδινα show. Χόρευα, τραγουδούσα και έπαιζα ρόλους από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Μάζευα τους γονείς μου και τους γείτονες και ανέβαζα αυτοσχέδιες παραστάσεις. Ήξερα από πολύ μικρή ότι ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη και τον χώρο του θεάματος. Στο δημοτικό άρχισα να μιμούμαι γυναίκες pop stars, όπως την Christina Aguilera, την Beyoncé και την Celine Dion, γιατί ήθελα να τραγουδάω σαν και αυτές.
Ξεκίνησες από τα musicals και παρασύρθηκες στο τραγούδι με τα singles σου να αγκαλιάζονται ένθερμα. Πώς αποφάσισες να γίνεις τραγουδίστρια;
Στις οντισιόν που είχα δώσει για τα musicals ανακάλυψα ότι έχω καλή φωνή, απλά γιατί μου το είπαν. Έτυχε τη χρονιά που αποφάσισα να σταματήσω τα musicals να με φέρει μια φίλη σε επαφή με τον Solmeister που τότε έψαχνε γυναικεία φωνή για το WNC. Από την πρώτη ηχογράφηση ερωτεύτηκα την διαδικασία και είπα ότι αυτό θέλω να κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. To ότι με την πρώτη γνώρισα τους κατάλληλους ανθρώπους και δεθήκαμε σαν οικογένεια, ήταν κυριολεκτικά το κερασάκι στην τούρτα.
Από το “Τανγκό της Μαρσό” στο “Βότκα Βύσσινο” και “Το Μεγαλύτερο μου λάθος“. Πολύπλευρη η pop μουσική;
Γενικότερα με τον Solmeister μας αρέσει να πειραματιζόμαστε. Εκείνος ασχολείται με τη μουσική μια δεκαετία ήδη και πραγματικά πιστεύω πως μπορεί να γράψει τα πάντα. Εάν κάποιος ακούσει το κομμάτι του “Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών” κι έπειτα το δικό μου “Το Μεγαλύτερο μου Λάθος” είναι αδύνατον να πιστέψεις πως τα έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος.
Προφανώς η pop μουσική είναι πολύπλευρη, διότι έχει μια τάση να επηρεάζεται και να αναδεικνύει τα καλύτερα στοιχεία από άλλες μουσικές. Η δική μας μουσική έχει στιχουργικά πολλά στοιχεία της ραπ μέσα, γιατί δίνουμε μεγάλη βάση στο στίχο, και μουσικά μπορεί τη μία μέρα να είναι ηλεκτρονική και την άλλη μέρα έντεχνη, δεν περιοριζόμαστε σε κάτι συγκεκριμένο. Όπως έχει γράψει και ο Sol σε ένα στίχο κάνουμε την ποίηση pop.
Πώς ορίζεις την pop μουσική στο μυαλό και στα τραγούδια σου;
Περισσότερο στις στιλιστικές επιρροές, πιστεύω, κρύβεται η διαφορά. Η Ελλάδα έχει την ανατολίτικη παράδοση που πάντα θα επηρεάζει τις τάσεις στην εγχώρια μουσική, καθώς σε πολύ κόσμο ο τελείως ξενόφερτος ήχος δεν έχει κοινά σημεία αναφοράς με την μουσική με την οποία μεγάλωσαν. Η αμερικάνικη pop μουσική, ας πούμε ξεκινάει από πολύ διαφορετικές βάσεις, με κύριο παράδειγμα την μαύρη κουλτούρα, πού ξεκινάει από την jazz, μετουσιώνεται στην soul και φτάνει στην Hip Hop και την RnB του σήμερα. Στην Ελλάδα αυτές οι μουσικές υπήρξαν, αλλά ποτέ δεν αποτέλεσαν το κυρίως ρεύμα. Πρώτη φορά στο σήμερα η trap κοντράρει σε απήχηση το λαϊκό τραγούδι.
Ποια άλλα είδη μουσικής υπάρχουν στις playlists σου;
Η playlist μου γενικά είναι ένα χάος, διότι πέρα από το ότι ψάχνομαι και ανακαλύπτω ήχους συνεχώς, ανάλογα την διάθεση μου, αναζητώ κάτι που να με εκφράζει. Τη μια στιγμή μπορεί να νιώθω punk και να ακούω Clash και την άλλη να σιγοτραγουδάω “με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες”. Όποτε η καταλληλότερη απάντηση πιστεύω είναι: άστα, μην τα ρωτάς καν.
Όταν λοιπόν ανακοίνωσες στους γονείς σου ότι θα γίνεις επαγγελματίας τραγουδίστρια πώς το εξέλαβαν;
Οι γονείς μου ήξεραν από όταν ήμουν πολύ μικρή ότι θα ασχοληθώ με την τέχνη και με στήριζαν σε κάθε μου βήμα. Πίστευαν ότι θα ακολουθήσω τον χώρο του θεάτρου, αλλά τελικά άλλαξαν τα πλάνα. Όταν χάσαμε τη μαμά μου, κατάλαβα πως η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να την ζούμε συμβιβασμένοι και ανακοίνωσα στον πατέρα μου ότι τα παρατάω όλα για να γίνω τραγουδίστρια.
Είχαμε μερικές εντάσεις μέχρι να δεχτεί την απόφαση μου, διότι ενώ δεν είχε πρόβλημα να ασχοληθώ με την μουσική, δεν ήταν σύμφωνος με το να μην δώσω πανελλήνιες και να τα ποντάρω όλα στο τραγούδι. Εμένα με εμπνέει το να ζω με την πλάτη στον τοίχο και να παίζω όλα ή τίποτα, θεωρώ πως αν είχα μία πιο “σίγουρη” λύση δε θα κυνηγούσα το πάθος μου με τόσο μόχθο.
Είσαι θα έλεγα μαγκάκι. Τουλάχιστον αυτό μου βγάζεις ως vibe. Είσαι λοιπόν;
Είμαι ότι πιο ευαίσθητο υπάρχει. Κουτάβι που άμα του υψώσεις λίγο την φωνή αρχίζει να κλαίει. Η ζωή όμως με σκληραγώγησε με τον τρόπο της και εκεί που πρέπει να είμαι μαγκάκι και να αντέξω για να αντιμετωπίσω σοβαρές καταστάσεις, είμαι. Γι’ αυτό και τα κομμάτια μου είναι τη μία bitchy και τσαμπουκαλεμένα, την άλλη λυρικά και εσωστρεφή.
Είσαι μόλις 20 χρόνων; Πώς είναι για ένα 20χρονο κορίτσι η ζωή σήμερα με όλες αυτές τις πολλές και διαφορετικές προσλαμβάνουσες;
Είμαι όντως 20 χρόνων. Γενικά θεωρώ ότι μεγάλωσα πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε. Έφυγα απ’ το πατρικό μου στα 18 μου και συγκατοίκησα με τα παιδιά απ’ το WNC με σκοπό να ζούμε και να αναπνέουμε την τέχνη, όποτε οι υποχρεώσεις ήταν πάντα αρκετές και έμαθα πως είναι να φροντίζεις τον εαυτό σου και να μην τα περιμένεις όλα έτοιμα. Ποσό μάλλον τώρα που η μουσική μας πάει τόσο καλά και έχουμε τόση ανταπόκριση, που τα πράγματα που πρέπει να γίνουν αυξάνονται, απ’ τη στιγμή που τα κάνουμε όλα μόνοι μας και χαίρομαι που μαθαίνω από μικρή να είμαι ανεξάρτητη.
Τα βιώνουμε όλα στο έπακρο, το οποίο κάποιες φορές γίνεται κουραστικό αλλά δεν παύει να είναι ευλογία. Προσωπικά προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις μου, να κάνω μουσική, να βρίσκω χρόνο για μένα, να βρίσκω χρόνο για τους φίλους μου, την οικογένεια μου και να περνάω καλά. Κάποιες φορές μπορεί να μην τα προλαβαίνω όλα, αλλά όλο και κάπως τα φέρνω βόλτα.
Μέσα από τα τραγούδια σου αγγίζεις και ευαίσθητα θέματα. Μάλιστα στο “Βότκα Βύσσινο” θίγεις και τον ασαφή σεξουαλικό προσανατολισμό.
Ισχύει.
Αυτό αποτελεί ενδεχομένως και προσωπικό βίωμα;
Πάντα προσπαθούμε να εμπνεόμαστε από προσωπικά βιώματα για τα τραγούδια μας, ώστε να είναι αφενός πιο άμεσα στο κοινό, αφετέρου πιο αληθινά σε μας, διότι μέσω της τέχνης κυνηγάμε την αλήθεια μας. Το «Βότκα Βύσσινο» αποτελεί όντως προσωπικό μου βίωμα. Είμαι μόνο 20 χρονών, πιστεύω ότι στην καλύτερη έχω ανακαλύψει μόλις το 1/3 του εαυτού μου, όποτε η σεξουαλικότητα μου είναι σίγουρα κάτι που με απασχολεί, όπως φαντάζομαι και τους περισσότερους νέους.
Το τραγούδι το έγραψε ο Solmeister στο καράβι της επιστροφής από το tour μας το Δεκέμβρη του 2019 και περιγράφει ένα σκηνικό που είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ και έγινε η αφορμή να αναρωτηθώ εάν τελικά είμαι 100% straight, όπως πίστευα για μένα τόσα χρόνια.
Τι μηνύματα λαμβάνεις από τις “Chicas” σου και ποια η σχέση σου με εκείνες;
Οι chicas μου είναι οι φίλες μου, η οικογένεια μου, το στήριγμα μου. Είναι τιμή μου που είμαι η φωνή τους, αλλά ταυτόχρονα η ευθύνη είναι τεράστια. Μ’ αρέσει να επικοινωνώ μαζί τους, να ακούω τα προβλήματα τους και τι τις απασχολεί. Τα πιο πονεμένα μηνύματα που λαμβάνω αλλά και ταυτόχρονα αυτά που μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω, είναι όταν μου στέλνουν ότι τις έσωσα. Θα τις κάνω όλες περήφανες στο έπακρο και αυτό το ορκίζομαι.
Σου κάνουν προτάσεις για τη μουσική σου;
Όταν λες προτάσεις εννοείς feats; Αν ναι, μου έχουν γίνει αρκετές, αλλά συνήθως αρνούμαι ευγενικά. Είμαστε ένας αρκετά κλειστός κύκλος με το WNC κι αυτό γιατί παίρνουμε πάρα πολύ στα σοβαρά την τέχνη και πρέπει να νιώθουμε από πριν πως το αποτέλεσμα θα είναι 100% αληθινό και οικογενειακό για να γράψουμε με κάποιον. Εάν δεν έχω δεθεί μαζί σου σε ανθρώπινο επίπεδο, ή με την τέχνη σου σε συναισθηματικό, είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε μουσική μαζί που να πληροί τα WNC standards. Μπορεί να κλείσω την πόρτα σε κάτι το οποίο θα με ανεβάσει, επειδή δεν πιστεύω σ’ αυτό, διότι όπως λέει και ο Solmeister, είμαστε εδώ για την τέχνη, το μόνο που θα μείνει όταν φύγουν όλα τα άλλα.
Συνεργάστηκες στο “Deja Vu” με μια από τις μεγαλύτερες pop artists της χώρας, την Έλενα Παπαρίζου; Πώς αισθάνθηκες όταν σου προτάθηκε αυτό το collaboration;
Όταν μου το ανακοίνωσε ο Sol, πραγματικά νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα, διότι μιλάμε για ένα όνειρο ζωής. Όταν πιο πάνω σου ανέφερα για τις παραστάσεις που έδινα σε γονείς και γείτονες χόρευα συνέχεια τραγούδια της Έλενας, έχω πολλά βιντεάκια. Ήταν μοναδικό το ταξίδι του “Deja vu”. Ηχογράφηση, βίντεο κλιπ, VMA, όλα ήταν μαγικά. Η Έλενα είναι εμπειρία ζωής, γιατί εκτός του ότι είναι η απόλυτη pop star, είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος, ο πιο δουλευταράς και η επαφή μαζί της μου δίδαξε πολλά.
Η Έλενα Παπαρίζου στηρίζει έμπρακτα νέους καλλιτέχνες; Ποια συμβουλή ή καθοδήγηση σου έδωσε για την πορεία σου;
Φυσικά και στηρίζει νέους καλλιτέχνες, φαίνεται σε κάθε της κίνηση. Η συμβουλή που μου έδωσε προσωπικά, είναι να παραμείνω το καλό παιδί που είμαι και σε συνδυασμό με το ταλέντο και την δουλειά να φτάσω όσο πιο ψηλά!
Ποιους Έλληνες και ποιους ξένους pop artists ξεχωρίζεις;
Από Έλληνες προφανώς την Έλενα απ’ όταν ήμουν παιδάκι μέχρι και σήμερα. Εκτιμώ επίσης πολύ το showmanship της Ελένης Φουρέιρα, τη βρίσκω εντυπωσιακή. Από ξένους, ξεχωρίζω την Billie Eilish που με έχει επηρεάσει βαθύτατα και τον The Weeknd (του οποίου το λογότυπο το έχω matching tattoo με τον dPans, που είναι ο μεγαλύτερος fan του Weeknd που έχω γνωρίσει). Θεωρώ ότι έφεραν τον νέο pop ήχο.
Με ποιον θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε collaboration;
Με την Νατάσα Μποφίλιου θα ήθελα. Σε ότι αφορά το συναισθηματικό δέσιμο με την τέχνη κάποιου, η Μποφίλιου με καλύπτει απόλυτα, πιστεύω θα ταιριάζαμε πολύ καλλιτεχνικά.
Για πες μου τώρα, η Marseaux θα φανταζόταν τον εαυτό της στο stage της Eurovision κι αν ναι πώς;
Φυσικά και θα φανταζόμουν τον εαυτό μου στην Eurovision και καμιά φορά όταν κοιμάμαι με φαντάζομαι και να κερδίζω. Σαν γιορτή φαίνεται πως είναι μοναδική εμπειρία. Παρ’ όλα αυτά, θα πήγαινα μόνο με τραγούδι του Solmeister γιατί ανεξαρτήτως θεσμού, ή περίπτωσης, το κομμάτι αλλά και το look μου πρέπει να είναι “εγώ”. Δε θα βγω με τουαλέτα· sneakerακι για να χορεύω άνετα, φαρδιά ρούχα και attitude, για να τους μάθουμε λίγο πως γίνεται.
Για ένα 20χρονο κορίτσι ο χώρος του θεάματος ίσως φαντάζει λίγο cringe. Ανταγωνισμός, views, έκθεση και κριτική. Για εσένα;
Σίγουρα υπάρχουν όλα αυτά που είπες, αλλά εγώ κάνω μουσική για μένα και για τις chicas μου, όχι για να περάσω κάποιον άλλον στα charts. Δεν ξέρω, δεν το έχω ζήσει καθόλου έτσι.
Ποιος είναι ο στόχος σου σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο;
Να βγάλω καινούρια μουσική την οποία θα ακούω και θα ανατριχιάζω. Να συνεχίσουμε να κάνουμε την ποίηση pop με τον Solmeister και να τους δείξουμε πως αν θέλει ένα κορίτσι, ότι και να φοράει, όπως και να δείχνει, αν έχει άποψη, μπορεί να πετύχει!
