Για την προσωπική της και την επαγγελματική της ζωή μίλησε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη!»
«Υπάρχει διαχωρισμός στις αμοιβές που παίρνουν οι άντρες συνάδελφοί μου σε σχέση με τις δίκες μας. Υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο. Είδα ότι εγώ έπαιρνα τόσα και ο τάδε, άντρας συνάδελφός μου, έπαιρνε τα υπερδιπλάσια, τα τριπλάσια από μένα, κάτι που φυσικά μαθαίνεις εκ των υστέρων. Όταν ακούσω την έκφραση «καλά, δεν είναι και η Καραμπέτη», χαμογελώ και χαίρομαι, είναι άκρως τιμητικό, αλλά υπάρχουν εξαιρετικές συνάδελφοί μου», είπε αρχικά η ηθοποιός.
«Είναι πολύ εύκολο να ζει κανείς μαζί μου, ρωτήστε τους συντρόφους και τους φίλους μου. Είμαι βολική ακριβώς επειδή σέβομαι τον άλλον. Συγχωρώ εύκολα, ξέρω ότι ο καθένας ανήκει στον εαυτό του και σε κανέναν άλλον. Όσο κι αν πληγωθώ, θα καταλάβω την προσωπική ανάγκη κι επιθυμία του άλλου. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να ζητώ από τον άλλο να μην κάνει κάτι που θέλει να κάνει.
Εγώ δεν παντρεύτηκα ποτέ γιατί πολλές φορές βλέπω μέσα στις οικογένειες τα μυστικά και τα ψέματα. Ήμουν υπέρ του να είναι κανείς σε μια σχέση όσο κρατάει η αλήθεια και η ένταση του συναισθήματος, παρά να υπόκειμαι σε συμβιβασμούς. Κατανοώ την ανάγκη του ανθρώπου να απιστήσει, είναι μέσα στη φύση του, αλλά φυσικά και με έχει πληγώσει η απιστία, κανένας δεν είναι υπεράνω αυτών των καταστάσεων», συνέχισε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
«Φωνάζω με όλη μου τη δύναμη εναντίον όλων των ακραίων φαινομένων που δυστυχώς συναντάμε και στη δική μας κοινωνία και μάλιστα σε έξαρση. Στηρίζουμε τη θέση της γυναίκας και τα δικαιώματά της, όχι από φανατικό φεμινισμό, αντίθετα μιλάμε για ισότητα και ισοτιμία όλων των ανθρώπων. Είναι ωραία η συζήτηση για την αποδοχή των σωμάτων, να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον ολοκληρωτικά και με τον τρόπο που ο άλλος θέλει να είναι», είπε για τα δικαιώματα της γυναίκας η ηθοποιός η οποία στη συνέχεια μίλησε για τα παιδικά της χρόνια στο Διδυμότειχο:
«Στην μνήμη μου υπάρχει έντονα η παιδική μου ηλικία στη Δόξα Διδυμοτείχου. Είχα το προνόμιο να ζήσω σε επαφή με τη φύση, με τις εποχές και με παιχνίδια. Ήμασταν άνθρωποι φτωχοί, χωρίς ανέσεις, ο χειμώνας ήταν δύσκολος, δεν είχαμε τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό, ούτε τηλεόραση. Στο καφενείο του πατέρα μου, στην πλατεία, ερχόταν συχνά ένας κινητός κινηματογράφος, όσοι δεν είχαν χρήματα για εισιτήριο μάς έδιναν αυγά.
Οι γονείς μου, απλοί άνθρωποι, δεν είχαν τελειώσει το δημοτικό, είχαν μια σοφία ζωής, έμφυτη καλοσύνη και πολύ μεγάλη αγάπη. Όταν ακούω ιστορίες κακοποίησης παιδιών ή γυναικών, θλίβομαι και εξοργίζομαι. Κάποτε μια δημοσιογράφος με ρώτησε “δεν έχετε οικογένεια;”. Μα πώς δεν έχω οικογένεια, πώς ήρθα στον κόσμο; Μπορεί να μην έκανα παιδί, αλλά έχω ανίψια».
Δείτε όλα όσα είπε στο video που ακολουθεί:
