Κατασταλαγμένη και δυνατή, η Κατερίνα Λέχου εστιάζει στην ουσία της ζωής. Μιλά στο περιοδικό HELLO! για τη συμμετοχή της στην εξαιρετική σειρά «42°C», δηλώνει ότι το κίνημα Me Too ήρθε σε μια καλή στιγμή, όταν η κοινωνία ήταν ώριμη να το ακούσει, ομολογεί ότι το παιχνίδι της εικόνας είναι εθιστικό, αλλά και την έλλειψη αυτοπεποίθησης που την ταλάνιζε για πολλά χρόνια και την αυστηρότητα με την οποία έκρινε τον εαυτό της.
Αναφέρεται ακόμα στην τεράστια και ανιδιοτελή αγάπη του συζύγου της, Μάνου Στρατάκη, τη βαθιά πίστη της στον Θεό, στο μεγάλο θαύμα που βίωσε, στους ουσιαστικούς λόγους για τους οποίους έγινε ηθοποιός και σε όλα όσα ονειρεύεται να της φέρει η ζωή.
Σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας είσαι απόλυτα δημιουργική. Πρωταγωνιστείς στο «42°C» της COSMOTE TV, που έχει κάνει τεράστια αίσθηση και όλοι μιλούν για μια σειρά εκπληκτικής αισθητικής. Θεωρείς ότι στη δική σου περίπτωση νίκησε κατά κάποιον τρόπο τη μονοτονία, το άγχος και το φόβο της χρονιάς που διανύσαμε;
Δεν ξέρω ποια αίσθηση έχει αφήσει η σειρά. Εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω ένα είδος που αγαπώ πολύ. Λατρεύω τα ψυχολογικά ερωτικά θρίλερ, είναι μια δραματουργία η οποία με ελκύει εδώ και πολλά χρόνια. Την τελευταία δεκαπενταετία βλέπω αποκλειστικά σίριαλ ή ταινίες αντίστοιχων υποθέσεων. Έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από την πανδημία, η σειρά ήταν ένα δώρο για μένα. Το γεγονός ωστόσο ότι γυριζόταν εκτός έδρας, σε μια απόλυτα ελεγχόμενη συνθήκη που δεν ενείχε κινδύνους, ήταν πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι που συμμετείχαμε στο σίριαλ ήμαστε σε ένα ξενοδοχείο και κάναμε τεστ COVID δύο φορές την εβδομάδα.
«Δεν είχα αυτοπεποίθηση για πολλά χρόνια»
Το προηγούμενο ενάμισι έτος συνέτεινε στο να διαφοροποιήσεις πεποιθήσεις σου για τη ζωή ή τον τρόπο διαχείρισης των πραγμάτων;
Παρόλο που το θέμα της πανδημίας έχει φέρει συντριπτικές αλλαγές στη ζωή μας και θα προκαλέσει ακόμα περισσότερες γιατί τα απόνερα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι μεγάλα, προσωπικά δεν με επηρέασε πολύ επειδή εδώ και πολλά χρόνια έχω μέσα μου την αίσθηση αυτού του εφήμερου που βιώνουμε. Όποτε το ξεχνώ, φροντίζω να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Είναι η δουλειά που κάνω επί καθημερινής βάσης. Λέω: «Μη μεγαλοπιάνεσαι, μην επαίρεσαι. Μην πηγαίνει μακριά το μυαλό σου. Σήμερα, τώρα, αυτό έχεις, δεν ξέρεις τι θα συμβεί αύριο».
Πότε ξεκίνησαν οι υπαρξιακές σου αγωνίες;
Πάντα με βασάνιζαν τέτοια ερωτήματα, είναι ο χαρακτήρας μου έτσι. Ακόμα και στις πιο χαλαρές μου στιγμές, τα θέτω στον εαυτό μου. Ορισμένα απαντώνται μέσω ενός βιβλίου, άλλα μέσω της δουλειάς που κάνω και κάποια εκκρεμούν. Τα ερωτήματα είναι σύμφυτα στον άνθρωπο.
Απάντησες στο γιατί είσαι εδώ ή στο τι νόημα έχει αυτό που κάνεις;
Όχι απόλυτα. Όλα αυτά τα ερωτήματα, όταν είναι πολύ βαθιά και υπαρξιακά, αλλάζουν. Είμαι σε συνεχή ζύμωση και αναζήτηση.
«Το παιχνίδι της εικόνας είναι εθιστικό»
Υπάρχει στη σκέψη σου το ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έγινες ηθοποιός;
Φυσικά! Θεωρώ πως είναι μοιραίο ό,τι μας συμβαίνει. Δεν πιστεύω στην τυχαιότητα. Τώρα, το αν θα βγάλουμε από αυτό το μοιραίο που μας δίνεται ένα νόημα είναι δική μας δουλειά. Κάποιες φορές, αν μια δουλειά μου συναντά θετική ανταπόκριση από το κοινό ή δώσω μια συνέντευξη και μου πουν «βοηθήθηκα από τα λόγια σας», αποκτά νόημα η ύπαρξή μου. Δεν κάνω αυτήν τη δουλειά για τα λεφτά –γιατί δεν έχω χρήματα– ούτε για τη δημοφιλία –γιατί, για παράδειγμα, έχω έντεκα χρόνια να παίξω στην τηλεόραση–, παρόλο που μου δόθηκαν ευκαιρίες. Κάτι άλλο, βαθύτερο, με κινεί.
Κάποιοι συνάνθρωποί μας πιστεύουν στη μετεμψύχωση. Αποδέχεσαι τη θεωρία;
Είμαι χριστιανή ορθόδοξη, δεν πιστεύω στη μετεμψύχωση. Θεωρώ ότι η ενέργεια που φέρουμε ως ψυχή πλανάται, μετασχηματίζεται ενδεχομένως, αλλά δεν χάνεται στο σύμπαν.
Πίστευες από μικρή στον Θεό ή τον ανακάλυψες στην πορεία της ζωής σου;
Θυμάμαι ότι όταν ήμουν πολύ μικρή, ερχόταν η γιαγιά μου στο κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ και έκανε την προσευχή. Υπάρχει ακόμη στη μνήμη μου το ότι αισθανόμουν πως έφευγε ένα βάρος από πάνω μου. Η πίστη είναι βιωματική, δεν είναι ακαδημαϊκό θέμα.
«Με τον σύζυγό μου τα πάμε πολύ καλά από τη στιγμή που γνωριστήκαμε»
Έχεις βιώσει κάποιο θαύμα στην προσωπική σου διαδρομή;
Βέβαια! Μου έχουν συμβεί πολλά μικρά ή πιο μεγάλα καθημερινά θαύματα. Υπάρχει όμως ένα συμβάν που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου γιατί ήταν ουσιαστικό θέμα επιβίωσης.
Δηλαδή;
Κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο της Αμερικής κλινήρης, ανήμπορη, χωρίς να έχω δίπλα μου έναν δικό μου. Έπρεπε να φύγω από το νοσοκομείο σε τρεις ημέρες, κι εγώ δεν είχα τη δύναμη ούτε να περπατήσω μέχρι το διάδρομο. Ενώ σκεφτόμουν εναγωνίως τι θα κάνω, με επισκέφθηκε ένας άνθρωπος που δεν περίμενα. Τον ρώτησα αν μπορούσε να με φιλοξενήσει σπίτι του για ένα διάστημα και μου απάντησε θετικά ενώ τη δεδομένη στιγμή δεν είχε στέγη εκεί. Μέσα σε λίγες ώρες βρήκε και με φιλοξένησε τους επόμενους δύο μήνες, που ήταν αναγκαίοι για να αναρρώσω και να μπορέσω να ταξιδέψω. Αυτό είναι ίσως το πιο μεγάλο θαύμα που έχει συμβεί στη ζωή μου, πέρα από πολλά μικρά καθημερινά που βιώνω. Όμως η προϋπόθεση για το θαύμα είναι να θέλεις να το δεις ως τέτοιο.
Οπότε, ούσα ένα βαθιά θρησκευόμενο άτομο, δεν έχεις φόβο θανάτου;
Όταν συμφιλιωνόμαστε με τη ζωή, αυτόματα συμφιλιωνόμαστε και με το θάνατο, είναι αλληλένδετα για μένα. Όχι ότι δεν φοβάμαι, απλώς δεν ανησυχώ. Θα ανησυχώ για το σίγουρο;
«Δεν προέταξα ποτέ την εμφάνισή μου»
Το κίνημα Me Too έχει δυναμώσει και στην Ελλάδα, έστω και με επώδυνο τρόπο, με καταθέσεις ψυχής πολλών ανθρώπων. Εσύ τοποθετήθηκες δημόσια για μια δύσκολη εμπειρία που είχες με συνάδελφό σου. Νιώθεις ότι πλέον κάνουμε το επόμενο βήμα, το οποίο πιθανότατα θα είναι καλύτερο για τις εργασιακές αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις;
Το Me Too ήρθε σε μια καλή στιγμή, όταν η κοινωνία ήταν ώριμη να το ακούσει. Ένα τέτοιο θέμα δεν μπορεί ποτέ να είναι ανώδυνο. Είναι επώδυνο! Επηρεάζεται ένα δίκτυο ανθρώπων, οι θύτες, τα θύματα, οι συγγενείς τους, γιατί κανείς δεν είναι μόνος του στη Γη. Καμία αλλαγή ποτέ στον κόσμο, στην ιστορία, δεν έχει συμβεί ανώδυνα, αναίμακτα. Σίγουρα σηματοδοτεί μια νέα εποχή, αλλά απαιτείται πολύς χρόνος για να στηθεί ένα καινούριο οικοδόμημα. Η γνώση όμως θα είναι πολύ σημαντική για τους νεότερους.
Ήταν δύσκολη για σένα αυτή η εξομολόγηση; Ζωντάνεψαν μνήμες;
Οτιδήποτε συγκινησιακά φορτισμένο αρθρώνουμε σαφώς έχει το βάρος του, αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχω διαχειριστεί ούτε εξιλεώθηκα λέγοντάς το δημόσια. Το έχω διαχειριστεί εδώ και πολλά χρόνια.
Το έπραξες με τη βοήθεια ψυχοθεραπείας;
Όταν συνέβη αυτό το γεγονός, ήδη έκανα ψυχοθεραπεία. Μέσα σε όλα τα θέματα που διαχειρίστηκα ήταν και το συγκεκριμένο.
Σε τι σε βοήθησε η ψυχοθεραπεία στη ζωή σου;
Μου πρόσφερε γνώσεις, κατανοώ καλύτερα τα πράγματα. Τίποτα δεν αλλάζει, απλώς, όταν έχεις γνώσεις, διαθέτεις άλλα αντανακλαστικά. Έχεις την αντίληψη, λόγου χάρη, ότι η τάδε συμπεριφορά χτυπά τον εγωισμό σου, άρα οφείλεις να περιμένεις να ηρεμήσει αυτό το θηρίο και έπειτα να σκεφθείς τι θα κάνεις.
«Όταν ακουμπάω το βλέμμα πάνω στον Μάνο αισθάνομαι όπως την πρώτη φορά που τον κοίταξα»
Υπήρξες εγωίστρια;
Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά όντα. Ο εγωισμός έχει πολλές μορφές, είναι ένα τέρας με πολλά κεφάλια. Μπορεί, για παράδειγμα, να πάρει τη μορφή της μεγαλοψυχίας, όταν προσφέρουμε μόνο και μόνο για να λαμβάνουμε αποδοχή.
Είσαι μια πολύ όμορφη γυναίκα. Βίωσες ρατσισμό εξαιτίας της εμφάνισής σου;
Όχι ευθέως. Δεν ξέρω αν έχουν συμβεί πίσω από την πλάτη μου πράγματα. Δεν προέταξα όμως ποτέ την εικόνα μου. Όταν βρίσκομαι σε μια παρέα, δεν είμαι μια αλαβάστρινη κούκλα, αλλά μια απίστευτη γλωσσού. Μόλις αρχίζω να μιλώ, ο άλλος ξεχνά πώς είμαι και συζητάμε απολαυστικά για διάφορα θέματα.
Δέχθηκες ποτέ πόλεμο, πισώπλατα μαχαιρώματα, ανταγωνιστικές ή άδικες συμπεριφορές;
Όχι! Επειδή δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά, δεν τα βλέπω, δεν αναλώνομαι.
Αναλώνεσαι πλέον σε κάτι ή μέσω της ψυχοθεραπείας έχεις λύσει σχεδόν ολοκληρωτικά αυτό το κομμάτι;
Αναλώνομαι σε πολλά θέματα. Αυτό είναι αέναο παιχνίδι, μία το χάνουμε, μία το βρίσκουμε. Κάθε κίνησή μας, από το πώς θα μιλήσουμε στον διπλανό μας και πώς θα πλησιάσουμε έναν άνθρωπο μέχρι το πώς θα πούμε την αλήθεια σε κάποιον που αγαπάμε, απαιτεί προσπάθεια. Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις στην καθημερινότητα.
Θεωρείς πως υπήρξες αυστηρή με τον εαυτό σου;
Υπήρξα πολύ αυστηρή και τελειομανής για πολλά χρόνια, κάτι που δεν μου έκανε καλό. Όταν μαστιγώνουμε τον εαυτό μας, αναγκαστικά μαστιγώνουμε και τον απέναντι, κι αυτό δεν είναι ωραίο.
Με τον Μάνο Στρατάκη είστε μαζί δεκατέσσερα χρόνια. Τι αγαπάς στο σύζυγό σου;
Όταν ακουμπώ το βλέμμα μου πάνω του, αισθάνομαι πάντα όπως την πρώτη φορά που τον κοίταξα. Τη διατηρώ στο μυαλό μου, δεν την ξέχασα. Διάβασα πρόσφατα ένα πολύ ωραίο απόφθεγμα: «Δεν ζούμε με τον έρωτα, αλλά με τη μνήμη του». Έχω την αίσθηση ότι τα ζευγάρια που χωρίζουν βίαια και άσχημα έχουν ξεχάσει ότι κάποτε αγαπήθηκαν πολύ. Ο Μάνος με αποδέχεται πλήρως με τα χίλια αρνητικά που έχω, είναι μια μεγάλη αγκαλιά στη ζωή μου.
Ποια θεωρείς ότι είναι τα «αρνητικά» σου;
Κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε πολλά ελαττώματα. Όταν ο άνθρωπός μας μπορεί να μας χωρέσει, να μας αγκαλιάσει και να μας αγαπήσει με όλα τα αρνητικά μας, είναι βαθιά συγκινητικό.
Ήσουν πάντα άνθρωπος των σχέσεων;
Είμαι της αφοσίωσης σε όλα, στη δουλειά, τις σχέσεις, τη φιλία. Αν παρατηρήσεις το βιογραφικό μου, κάνω μία δουλειά κάθε σεζόν. Παλεύω πολύ για οτιδήποτε στη ζωή, εξαντλώ κάθε περιθώριο. Αν χάσω, όμως, το αποδέχομαι, λέω «δεν πειράζει».
Πριν από 25 χρόνια, φοβόσουν να χάσεις το οτιδήποτε;
Ναι. Όταν είμαστε νέοι, δεν έχουμε μάθει να αποτυγχάνουμε. Θέλει τέχνη και χάρη να χάνεις όμορφα.
Ποιο χάρισμα του Μάνου είναι και μειονέκτημα;
Οποιοδήποτε χάρισμα είναι και μειονέκτημα, ανάλογα με τη στιγμή και τη χρήση, την ισορροπία δηλαδή που υπάρχει. Το ότι είναι ένας ήρεμος άντρας και δεν μιλά πολύ κάποιες στιγμές είναι καθησυχαστικό για μένα. Με ηρεμεί γιατί έχω ησυχία, αλλά υπάρχουν και φορές που θέλω να του σπάσω το κεφάλι διότι περνούν ώρες χωρίς να λέμε ούτε μία κουβέντα.
Πώς ήταν η συμβίωσή σας κατά τη διάρκεια της καραντίνας;
Τα πάμε πολύ καλά από τη στιγμή που γνωριστήκαμε. Θυμάμαι ότι, το πρώτο μας καλοκαίρι μαζί, στις διακοπές μας ήμαστε 22 ημέρες στην άκρη της Γης, μόνο οι δυο μας 24 ώρες το 24ωρο. Είναι απίστευτο το πώς συμπλεύσαμε.
Σου είχε προταθεί κύριος ρόλος στις «Άγριες Μέλισσες» και αρνήθηκες.
Μου έχουν προταθεί πολλοί κύριοι ρόλοι που δεν ξέρετε. Απλώς, ανέφερα τον συγκεκριμένο αυθόρμητα. Είναι παιχνίδι της δουλειάς μας. Κάποιος λέει όχι, κάποιος ναι. Η Μισέλ Φάιφερ, για παράδειγμα, απέρριψε τη «Σιωπή των αμνών» και η Τζόντι Φόστερ, που απάντησε θετικά, πήρε το Όσκαρ Α´ Γυναικείου Ρόλου.
Μετανιώνεις για πράγματα στη ζωή σου;
Ποτέ! Δεν μετανιώνω γιατί πιστεύω στο μοιραίο. Όταν λέμε όχι σε κάτι, έρχεται κάτι άλλο. Το κίνητρό μου είναι καθετί να με προάγει ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Κάνω τις επιλογές μου με βάση το «κλικ» που γίνεται μέσα μου. Με αυτό το κριτήριο δεν είσαι ποτέ χαμένος –ακόμα κι αν δεν πετύχει η δουλειά– γιατί αυτό που ήθελες συνέβη.
Τη δεκαετία του ’90, ήσουν με τον Σάκη Τσιλίκη σε μια εκπομπή συνεντεύξεων και πολιτισμού στο τότε New Channel.
Ποτέ έκτοτε δεν ξαναέκανες εκπομπή. Δεν σου άρεσε η εμπειρία;
Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Υπάρχουν βέβαια πολλοί συνάδελφοί μου που είναι πολύ καλοί στον τρόπο με τον οποίο μιλούν και χειρίζονται καταστάσεις. Έχω την αίσθηση όμως ότι δεν είμαστε όλοι για όλα.
Η σειρά που σε έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, το «Είσαι το ταίρι μου», προβάλλεται ξανά κάνοντας τηλεθέαση. Πώς νιώθεις που, 21 χρόνια μετά την πρώτη προβολή, μια καινούρια γενιά ανθρώπων παρακολουθεί πια το σίριαλ;
Αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο καλοφτιαγμένο ήταν, όπως συμβαίνει με τα «Φιλαράκια», με τα οποία γελάμε ακόμη. Είναι πολύ συγκινητικό. Βλέπω βέβαια πώς ήμουν τότε και παθαίνω μια μικρή κατάθλιψη.
Εσύ όμως δεν έχεις σχεδόν καμία διαφορά.
Όλοι μεγαλώνουμε. Το θέμα είναι, όσο μπορούμε, να μεγαλώνουμε με χάρη.
«Όταν βρίσκομαι σε μια παρέα, δεν είμαι αλαβάστρινη κούκλα, αλλά μια απίστευτη γλωσσού»
Έχεις κάνει botox ή μεσοθεραπείες;
Κάνω πολλές θεραπείες στο πρόσωπό μου. Από την ηλικία των 18, είχα μια πολύ καλή αισθητικό –τη μητέρα της φωτογράφου Καλλιόπης, που πλέον έχει αποσυρθεί–, η οποία μου έκανε μασάζ, ενυδατώσεις και πίλινγκ. Στην κυρία Γρηγορέα χρωστώ την καλή μου επιδερμίδα γιατί με έμαθε να εφαρμόζω τα βασικά. Πιστεύω ότι πρέπει να ασχολούμαστε με το δέρμα μας στη διάρκεια της ζωής μας για να προλαμβάνουμε τα σημάδια του χρόνου. Επιπλέον, οφείλω την προσοχή και τη φροντίδα που επέδειξα στο σώμα και το δέρμα μου και στη μητέρα μου, η οποία είναι λιτοδίαιτη και fit, και γι’ αυτό τρώγαμε πάντα υγιεινά. Πλέον βέβαια κάνω τις μεσοθεραπείες μου. Το παιχνίδι της εικόνας είναι πολύ εθιστικό. Πρόσφατα είδα το πρόσωπό μου στους «42ο C» και έπαθα κατάθλιψη. Είπα «Θεέ μου, έτσι είμαι;». Βέβαια, δεν είμαι ακριβώς έτσι, γιατί στο πρόσωπό μου καταγράφεται το συναίσθημα του ρόλου, το ότι προσεγγίζω ερμηνευτικά μια γυναίκα που έχει στερέψει μέσα της από συναισθήματα, πολύ στεγνή, πολύ θλιμμένη. Αρχικά στενοχωρήθηκα ως γυναίκα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι αν ήμουν σαν ροφός από τις πλαστικές, δεν θα μπορούσα να υποδυθώ αυτόν το χαρακτήρα. Δεν θα είχα αναλάβει το ρόλο. Σε όλα τα πράγματα, κάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε. Ωστόσο πρέπει να δώσεις πολύ σκληρό αγώνα για να αντισταθείς στα πρότυπα που επιβάλλουν ειδικά σε μας που είμαστε στη σοοουμπίζ. Προσωπικά, δίνω μεγάλη μάχη. Πρόσφατα είπα σε μια νεότερη φίλη μου: «Βλέπω πως όλες έχουν κάνει κάτι». Εκείνη λοιπόν μου απάντησε: «Κατερίνα, μεγαλώνεις όμορφα. Θα μπεις σε αυτό τον κυκεώνα, θα παίξεις αυτό το παιχνίδι, και μετά τι θα βγεις να πεις;». Μέχρι στιγμής, λοιπόν, κρατώ τη θέση μου. Δεν ξέρω αν θα τρελαθώ αύριο.
Τι ονειρεύεσαι να σου φέρει η ζωή;
Τώρα που αισθάνομαι πιο δυνατή, ώριμη και με περισσότερη αυτοπεποίθηση και με όση γνώση έχω συλλέξει, θέλω να έχω ενδιαφέρουσες συναντήσεις στη δουλειά μου καθώς νιώθω ότι έχω να προσφέρω. Γενικά στη ζωή μου είμαι πολύ ικανοποιημένη. Νομίζω πως αν στην προσωπική σου διαδρομή έχεις κοντά σου δυο-τρεις φίλους και την οικογένειά σου, είσαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος.
Υπήρξε περίοδος που δεν είχες αυτοπεποίθηση;
Φυσικά, όπως όλοι μας από τα πρώιμα χρόνια μας. Στην εφηβική μας ηλικία, για παράδειγμα, δεν αγαπάμε τίποτα πάνω μας. Επίσης, μία από τις παθογένειες της οικογένειας είναι το ότι ζούμε σε προφυλαγμένο περιβάλλον και δεν μας προετοιμάζουν για την έξοδό μας από τον κλοιό της. Όταν βγαίνουμε στο στίβο της ζωής, ο οποίος δεν είναι προστατευμένος, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αμφισβήτηση, την αντιπαλότητα και τους ανταγωνισμούς και συρρικνωνόμαστε. Προσωπικά, δεν είχα αυτοπεποίθηση για πολλά χρόνια. Δεν ήξερα αν μπορούσα να αντεπεξέλθω σε επίπεδο γνώσεων, αν ήμουν αρκετά μορφωμένη ή όμορφη –και μπορεί να μην είμαι ακόμη. Αυτή είμαι όμως. Αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει να φαντάζεσαι κάτι που δεν διαθέτεις, αλλά να αγαπάς αυτό που έχεις. Νομίζω ότι πλέον τα έχω καταφέρει καλά.
