Στην “Αυτοψία” μίλησε η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου, η οποία αναφέρθηκε στην περιπέτειά της με τα ναρκωτικά, ωστόσο πλέον έχει κατορθώσει να αφήσει αυτό το κομμάτι της ζωής της πίσω. Η “Αυτοψία” άνοιξε τον φάκελο “ναρκωτικά” σε μια εποχή που στη διακίνηση όλα φαίνεται να έχουν αλλάξει. Επώνυμοι που έκαναν χρήση και κατάφεραν να ξεμπλέξουν, αλλά και άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο κυνήγι των ουσιών μίλησαν στην κάμερα της εκπομπής.
«Το πρώτο τσιγάρο το έκανα στα 13 με 14. Ήμουν σε παρέα εκτός σχολείου, γιατί έκανα πάντα παρέα με μεγαλύτερους. Ήταν φανταστικά! Οι πρώτες φορές ήταν “περνάω φανταστικά”. Εντάξει, στο γυμνάσιο δεν θεωρείσαι μικρό παιδί, αλλά πιστεύω ότι δεν σε πιέζουν να κάνεις κάτι. Εγώ δεν κατηγόρησα ποτέ κανέναν για ό,τι έκανα στη ζωή μου. Ήταν επιλογή μου. Είχα την επιλογή να πω “όχι”. Είχα την περιέργεια τι είναι αυτό το πράγμα που κάνουν οι μεγαλύτεροι και περνάνε καλά. Γινόταν σε σπίτια συνήθως που έλειπαν οι γονείς. Δεν γινόταν καθημερινά, γιατί πήγαινα σχολείο», ανέφερε αρχικά.
Στη συνέχεια, η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου συμπλήρωσε: «Το τσιγάρο είναι το άνοιγμα να πας παρακάτω. Από το τσιγάρο, πήγα στα επόμενα. Κάναμε το τσιγάρο και θες κάτι παραπάνω, θες να το πας παραπέρα, να ψαχτείς, τι είναι αυτή η κοκαΐνη, τι σου προκαλεί; Την κάνεις και την κοκαΐνη… Κάποιος έκανε και εγώ απλά κάποια στιγμή ήθελα να δοκιμάσω και δοκίμασα. Έκανα για κάποιο διάστημα, με έπιασε η μάνα μου. Σταμάτησα».
Σε άλλο σημείο, με αφοπλιστική ειλικρίνεια προσέθεσε: «Μετά από κάποια χρόνια που πήγα και έμεινα μόνη μου. Εκεί ξέφυγε η κατάσταση. Έκανα σε μαγαζιά. Πάρα πολύ εύκολο και πολύ κοινό σπορ. Η κοκαΐνη ήταν παντού αυτά τα χρόνια. Ένα μεγάλο ποσοστό έκανε. Παντού πήγαινα. Υπήρχε αυτό το πράγμα στις παρέες που πήγαιναν στα μαγαζιά. Δεν μπορούσα να διασκεδάσω χωρίς κοκαΐνη. Κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω, όταν άρχισα να θέλω να φεύγω από την παρέα και να πηγαίνω σπίτι μόνη μου και να πίνω μόνη μου. Κατάλαβα ότι αυτό είναι άρρωστο. Είχα μπουκώσει από το ψεύτικο ότι θα βγούμε και θα πιούμε, ένα κενό πράγμα. Δεν είχα τη δύναμη να κόψω τα ναρκωτικά. Ένιωσα ότι έχω πρόβλημα. Έφτασα στο τέρμα. Μία μέρα, 18 Μαΐου 2003, λέω “τέρμα”. Έκλεισα το κινητό μου, εξαφανίστηκα από όλον αυτόν τον κόσμο, έφυγα από το κέντρο που το κουδούνι μου χτυπούσε συνέχεια».
