Η Μαρίνα Ασλάνογλου το πρωί της Τετάρτης (22/12) βρέθηκε στην εκπομπή το “Πρωινό” και όπου μίλησε για την θεατρική παράσταση “Terror Raloaded” , ενώ αναφάρθηκε και στην κακοποιητική συμπεριφορά που έχει βιώσει στο θέατρο στο ξεκίνημα της καριέρας της.
«Μου αποσπούσε την προσοχή συνέχεια. Ήμουν πιο μικρή τότε και νιώθεις ότι κάποια πράγματα είναι φυσιολογικά και ότι έτσι είναι στον χώρο μας αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι φυσιολογικό να έχεις υποστεί αυτό το bullying αυτή την ψυχολογική πίεση πάνω στη σκηνή την ώρα που εσύ ως ηθοποιός ερμηνεύεις και είσαι εκτεθειμένος, να υπάρχει ένας άνθρωπος που μπαίνει μέσα στην ψυχή σου και προσπαθεί να σε αποσυντονίσει, να σε στεναχωρήσει, να σε πληγώσει» είπε αρχικα η Μαρίνα Ασλάνογλου και συνέχισε:
«Μου αποσπούσε την προσοχή συνέχεια. Ήμουν πιο μικρή τότε και νιώθεις ότι κάποια πράγματα είναι φυσιολογικά και ότι έτσι είναι στον χώρο μας αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι φυσιολογικό να έχεις υποστεί αυτό το bullying αυτή την ψυχολογική πίεση πάνω στη σκηνή την ώρα που εσύ ως ηθοποιός ερμηνεύεις και είσαι εκτεθειμένος, να υπάρχει ένας άνθρωπος που μπαίνει μέσα στην ψυχή σου και προσπαθεί να σε αποσυντονίσει, να σε στεναχωρήσει, να σε πληγώσει» δήλωσε και στη συνέχεια εξήγησε:
«Εγώ έφευγα μαύρη από το θέατρο. Έκλαιγα. Το αντιμετώπισε μόνη μου, το διαχειρίστηκα. Έμεινα στη δουλειά. Έδωσα αρκετές ευκαιρίες για να δω αν αυτό ήταν όντως τυχαίο περιστατικό ή γίνεται επί τούτου. Όταν κατάλαβα ότι γίνεται επί τούτου… Δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Μπορεί να περνούσε μια φάση ο άνθρωπος εκείνη την περίοδο. Ένιωθε ανταγωνισμό με μένα παρόλο που ήταν άντρας; Δεν ξέρω» είπε η Μαρίνα Ασλάνογλου, ενώ σε άλλο σημείο ανέφερε:
«Το όνομά του δεν είναι από αυτά που ακούστηκαν. Εγώ το διαχειρίστηκα μόνη μου, αν άκουγα κάτι και από άλλον νομίζω θα το έλεγα. Ήταν θεωρώ κάτι δικό μας. Σκέφτηκα και την περίπτωση να ήταν κάποιου είδους φλερτ και επειδή δεν έβλεπε ανταπόκριση να αντιδρούσε έτσι. Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα προσπαθείς να δώσεις μια εξήγηση. Ήμουν πιο μικρή, δεν ήμουν καν παντρεμένη τότε. Δε μπορείς να ξέρεις τι έχει στο μυαλό του ο άλλος.
Αυτό που συνέβη τελικά ήταν ότι ήρθαν άνθρωποι να χαιρετήσουν στο καμαρίνι και έφυγαν από τις φωνές. Άρχισα και φώναζα, έβριζα, βγήκα από τα ρούχα μου. Δε με αναγνώριζα. Ήταν τόσο συσσωρευμένος ο θυμός μου και η αγωνία μου για να τελειώσει όλο αυτό που βγήκα εκτός ελέγχου. Μετά τελείωσε, σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Δε ξαναμιλήσαμε ποτέ αλλά δε μου ξαναέκανε και τίποτα».
