Η Ματίνα Παγώνη μίλησε αποκλειστικά στο HELLO! και τον Γιάννη Βίτσα και έκανε τον απολογισμό της για την πανδημία, αναφέρθηκε στα λάθη που έχουν γίνει, ενώ δεν δίστασε ν’ αναφερθεί και στις απειλές που έχει δεχτει για τη ζωή της.
Ενάμιση χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας που μας έφερε αντιμέτωπους ακόμα και με το θάνατο, τι απολογισμό κάνετε και πώς βλέπετε να εξελίσσονται τα πράγματα;
Εμείς οι γιατροί μια ζωή παίζουμε με δύο λέξεις: «ζωή – θάνατος». Σε αυτή την πανδημία, λοιπόν, έχοντας να αντιμετωπίσουμε έναν κορονοϊό με πολλές μεταλλάξεις, επιθετικό συγκριτικά με τους άλλους κορονοϊούς, μπήκαμε να τον μελετήσουμε δίνοντας μεγάλο αγώνα. Το είδατε και το βλέπετε. Όταν ξεκινάς με κάτι άγνωστο, αγχώνεσαι περισσότερο και προσπαθείς να φροντίσεις όσο γίνεται καλύτερα τους ασθενείς σου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε τόσο δύσκολες μεταλλάξεις, με σοβαρότερη τη Δέλτα, η οποία είναι πολύ επιθετική, κυρίως στα νέα άτομα. Αυτήν τη στιγμή προβληματιζόμαστε με τα παιδιά. Η Κούβα ξεκίνησε να εμβολιάζει παιδιά από 2 χρονών. Στο Λος Άντζελες αναγκάστηκαν να βάλουν στο σχολείο την υποχρεωτικότητα του εμβολίου, γεγονός που σημαίνει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αξίζει να αναφέρω ότι τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι ενώ πριν νοσούσε 1 παιδί στους 5, πλέον νοσεί 1 παιδί στους 3. Δυστυχώς, το τείχος ανοσίας δεν έχει επιτευχθεί ακόμη. Τον Αύγουστο είχαμε βάλει στόχο να φτάσουμε 80+, τώρα τρέχουμε με τους εμβολιασμούς για να μπορέσουμε να πιάσουμε το στόχο μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου. Είναι όμως δύσκολο. Ο στόχος μας είναι να χτίσουμε το τείχος ανοσίας, να έχουμε μια ασφάλεια, και να διανύσουμε ένα φθινόπωρο και να μπούμε σε ένα χειμώνα όπου θα μπορούμε να βγαίνουμε, να γιορτάζουμε, να βλέπουμε τους φίλους μας, να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε.
Πολλοί κατηγορούν την κυβέρνηση για έλλειψη στρατηγικής στο θέμα των εμβολιασμών.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: δεκαοκτώ μήνες σε πόλεμο με έναν ιό θα γίνουν λάθη. Κι έγιναν λάθη –ήταν αναμενόμενο– και από τις επιτροπές και από τις τοποθετήσεις των ειδικών. Όμως από τα λάθη μας μαθαίνουμε και τα διορθώνουμε.
Ποιο, κατά τη γνώμη σας, ήταν το σοβαρότερο λάθος;
Στην αρχή λειτουργήσαμε πολύ σωστά. Έγινε το lockdown, φοβηθήκαμε και πειθαρχήσαμε. Το φετινό καλοκαίρι χαλαρώσαμε. Το μυαλό μας ήταν στις διακοπές και δεν τρέξαμε να εμβολιαστούμε, όπως θα έπρεπε να είχαμε κάνει. Δεν πήραμε στα χέρια μας το όπλο που είχαμε για να προστατευτούμε, το εμβόλιο. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι αυτήν τη στιγμή είμαστε στα ποσοστά 55-57% εμβολιασμένων, ενώ το εμβόλιο το έχουμε από τον Ιανουάριο.
Υπήρξαν βέβαια εκφοβισμός και τρομοκράτηση, τόσο από τα media όσο και από ορισμένους γιατρούς, για τις παρενέργειες του εμβολίου της AstraZeneca.
Μιλήσαμε για θρομβώσεις από το εμβόλιο και ο κόσμος προβληματίστηκε. Αυτό που έπρεπε να τονίσουμε είναι τις επιπλοκές της νόσου στα όργανα του σώματος, όπως στους πνεύμονες, στην καρδιά, στον εγκέφαλο και στους νεφρούς. Αυτά έπρεπε να επισημάνουμε, κι έτσι να προσεγγίσουμε και να πείσουμε πιο εύκολα τον κόσμο για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού. Το 35% που λέγεται ότι δεν έχει εμβολιαστεί δεν είναι όλοι αρνητές. Οι αρνητές είναι το 7%. Εμείς πρέπει να πείσουμε τους υπόλοιπους, που φοβούνται, κι αυτό θα το επιτύχουμε με τις μελέτες που έχουμε στα χέρια μας, με επιστημονικά στοιχεία.
Τι απαντάτε στους αρνητές;
Οι αρνητές δεν πρόκειται να εμβολιαστούν και δεν ασχολούμαι. Τους εύχομαι όμως ποτέ να μη νοσήσουν και να μη βρεθούν σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας. Να μην έρθει η οικογένειά τους αντιμέτωπη με ένα θάνατο.
Εσείς μπαίνετε στις μονάδες εντατικής θεραπείας;
Εννοείται, κάθε μέρα μπαίνουμε! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από εκείνη που βιώνουν οι άνθρωποι που νοσηλεύονται στις ΜΕΘ. Βλέπουν μόνο καλυμμένα πρόσωπα, δεν έχουν επαφή με τους δικούς τους, βρίσκονται σε ένα άγνωστο περιβάλλον έχοντας το φόβο για το τι θα τους συμβεί.
Θυμάστε κάποιο περιστατικό ασθενή που σας συγκλόνισε;
Ήταν πολλά τα περιστατικά. Συγκλονίστηκα περισσότερο βλέποντας ολόκληρες οικογένειες να νοσηλεύονται. Υπήρχε οικογένεια της οποίας τα παιδιά νοσηλεύονταν στο Παίδων και ο πατέρας εδώ, στο δικό μας νοσοκομείο (σ.σ. Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γεώργιος Γεννηματάς»), και η μητέρα, που στο μεταξύ είχε χάσει και τους δύο γονείς της από κορονοϊό –και ήταν και συνάδελφος–, μου έλεγε «κάνε κάτι, δεν αντέχω άλλους θανάτους στην οικογένειά μου». Δεν θα ξεχάσω όμως και τα τηλεφωνήματα που κάναμε το βράδυ στους συγγενείς των ασθενών για να τους ενημερώσουμε για την πορεία της υγείας των αγαπημένων τους. Τους πρώτους μήνες, τηλεφωνούσα εγώ σε όλους. Μετά, σιγά σιγά, μοιράσαμε τις κλήσεις με τους συνεργάτες μου. Δεν υπήρχε χειρότερο από το να ενημερώνω επί τρεις ώρες ανθρώπους, μέσα από μια ψυχρή συσκευή, για την κατάσταση των δικών τους ανθρώπων. Να ανακοινώνω δύσκολα αποτελέσματα χωρίς να μπορώ να τους κοιτάζω στα μάτια. Ειλικρινά, ήμουν ψυχολογικά ράκος.
Αυτό που σοκάρει είναι ότι έχετε δεχθεί απειλές όλο αυτό το διάστημα που βγαίνετε στην τηλεόραση και ενημερώνετε τον κόσμο.
Πάρα πολλές, αλλά προσωπικά δεν δίνω καμία σημασία. Δεν παραπονιέμαι, κοιτάζω μπροστά και έχω μια αρχή: αν με τρομάξουν αυτές οι απειλές, δεν θα ξαναβγώ στην τηλεόραση, δεν θα ξαναβγώ να ενημερώσω, και τελειώνω. Έτσι πρέπει να κάνει ο καθένας μας. Αν κάποιος φοβάται, δεν έχει νόημα να το συζητά δημόσια. Κάνει τις διαδικασίες που απαιτούνται, ενημερώνει τον ιατρικό του σύλλογο ή το τοπικό αστυνομικό τμήμα και δεν το συζητά άλλο.
Η πιο σοβαρή απειλή που έχετε δεχθεί ποια είναι;
Οι τηλεφωνικές απειλές ήταν τραγικές, με σόκαραν. Δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο. Μου έστελναν επίσης mails, μέχρι και γράμμα στο σπίτι έλαβα.
