Η Μιμή Ντενίση ανοίγει το σπίτι της στο Hello και στον Γιάννη Βίτσα και μιλά για όλα εκείνα που στιγμάτισαν την προσωπική της ζωή, την επαγγελματική της επιτυχία με το έργο “Σμύρνη μου αγαπημένη” αλλά και για τα σύγχρονα γεγονότα που συντάραξαν την κοινωνία.
Η ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη» ξαναβγαίνει στους κινηματογράφους.
Πράγματι, στα τέλη Μαΐου θα ξαναβγεί στις αίθουσες. Παρά την κακή συγκυρία της πανδημίας, μόνο εμείς και ο «Spider-Man» κόψαμε περισσότερα από 250.000 εισιτήρια. Ακόμα και οι οσκαρικές ταινίες κινήθηκαν πολύ χαμηλά.
Η ταινία ξεκίνησε πρόσφατα και τη διεθνή πορεία της από το Βερολίνο, έχει όμως ακόμη πολλούς προορισμούς.
Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση το Βερολίνο διότι είναι μια πόλη που ασχολείται με τα γράμματα και τις τέχνες, είναι πολύ εναλλακτικό. Έχει αυτό το ωραίο φεστιβάλ και με εντυπωσίασε το ότι ήρθαν πολλοί Γερμανοί και πολλοί Τούρκοι. Ήταν κατάμεστη η αίθουσα και είχα την ευκαιρία να μιλήσω πολύ, κυρίως με Τούρκους φοιτητές, οι οποίοι είναι και νέοι και εγγράμματοι. Δεν ξέρω τι θα έλεγε για την ταινία ένας Τούρκος εθνικιστής. Οι συγκεκριμένοι φοιτητές πάντως θεώρησαν ότι είναι πολύ αντικειμενική και παρουσιάζει και ωραίους χαρακτήρες Τούρκων, ενώ επισήμαναν ότι πρέπει κάποτε κι εκείνοι να αποδεχθούν την ιστορία τους.
Θα ακολουθήσουν προβολές στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Ταυτόχρονα, η ταινία θα παίξει στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, στο οποίο δεν μπορώ να παρευρεθώ, και μετά στη Νέα Υόρκη, όπου θα ξαναπροβληθεί τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, οπότε και ελπίζω να πάω. Φαντάζομαι ότι θα ταξιδέψει και στην Αυστραλία. Δεν γνωρίζω ακόμη τους υπόλοιπους προορισμούς. Το σίγουρο είναι ότι στα τέλη του Μαΐου θα ξεκινήσει και στα θερινά σινεμά στην Ελλάδα και θα την παρακολουθήσει πολύς κόσμος που φοβόταν τον κορονοϊό, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι.
Νομίζω πως το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι όποιος παρακολούθησε την ταινία, βγαίνοντας από την αίθουσα, ήταν βαθιά συγκινημένος και φαντάζομαι πως αυτό ήταν το στοίχημα που θέλατε να κερδίσετε.
Το πιο σημαντικό είναι ότι είδε την ταινία πολλή νεολαία. Δεν το περίμενα. Πήρα πάρα πολλά μηνύματα από παιδιά από 12 μέχρι 25 ετών, τα οποία μάλιστα έχω τυπώσει. Μου έγραφαν ότι η «Σμύρνη» αφορά ένα κεφάλαιο της ιστορίας που δεν είχαν καταλάβει ποτέ ή ένα κεφάλαιο της ιστορίας το οποίο τους προκαλούσε πλήξη. Νομίζω ότι αυτή η ταινία έβαλε το θέμα της Μικρασίας στην καθημερινότητα και τη σκέψη όχι μόνο των νέων αλλά και των μεγαλύτερων και θεωρώ πως το έκανε με πολύ αντικειμενικό τρόπο.
Ποια ήταν για σας η δυσκολότερη σκηνή/στιγμή της ταινίας;
Ως ηθοποιό ή ως σεναριογράφο;
Και με τις δύο ιδιότητες.
Ως σεναριογράφος αντιμετώπισα δύο δυσκολίες: η μία ήταν το πώς να κάνω κομπάκτ μια τόσο κομπλικέ ιστορία μέσα σε δυόμισι ώρες –που τώρα, για το εξωτερικό, έγιναν δύο, αλλιώς δεν θα αγόραζαν την ταινία– και η άλλη το ότι όφειλα να είμαι αντικειμενική. Ούτε την Ελλάδα έπρεπε να παρουσιάσω άμοιρη ευθυνών ούτε με την Ευρώπη να είμαι πολύ επιεικής θεωρώντας ότι ήταν σύμμαχοί μας. Δεν υπήρξαν σύμμαχοί μας, αδιαφόρησαν και μας παράτησαν. Τώρα, με την Ουκρανία, είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη ενώθηκε και κάνει κάτι. Τι έκανε για τη Σμύρνη, για τον Πόντο, για τους Αρμένιους, για την Κύπρο; Πάντα αμέτοχη ήταν.
Το παράδειγμα της Ουκρανίας δείχνει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Εκατό χρόνια μετά, 3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ξεσπιτωθεί και χιλιάδες έχουν σκοτωθεί μέσα σε σαράντα ημέρες.
Βλέπουμε ότι το 1922 δεν έχει καμία διαφορά από το 2022. Η διαφορά είναι στα ρούχα! Σκότωναν και σκοτώνουν αμάχους. Άλλο ο πόλεμος ανάμεσα σε δύο στρατούς και άλλο να βάλλεις κατά των αμάχων. Αυτό για μένα είναι τραγικό. Αν είναι κάτι που με συγκλονίζει στην ιστορία της Ουκρανίας, όπως και της Σμύρνης, δεν είναι ο πόλεμος ανάμεσα στους εκάστοτε αντιμαχόμενους. Η θηριωδία είναι να μπαίνεις στη Σμύρνη, να βιάζεις γυναίκες και να αποκεφαλίζεις αμάχους και στην περίπτωση της Ουκρανίας αυτά να επαναλαμβάνονται. Σοκάρομαι με τις εικόνες. Μπορεί μέσω της προβολής στην τηλεόραση και στο internet να βρίσκουν φωνή και κομπλεξικοί και κακιασμένοι άνθρωποι που εκδηλώνουν τα αρνητικά αισθήματα και ένστικτά τους, από την άλλη, όμως, έχεις πραγματική εικόνα του τι συμβαίνει.
Πιάνομαι από μια κουβέντα σας για να αλλάξω θέμα και να σας ρωτήσω πώς λειτουργείτε με τους κομπλεξικούς ανθρώπους στη ζωή σας.
Δεν έχω γύρω μου κομπλεξικούς ανθρώπους και δεν ασχολούμαι με κομπλεξικούς ανθρώπους. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ. Δεν ασχολούμαι με οτιδήποτε είναι κουτσομπολιό. Δεν με νοιάζει τι κάνει ο καθένας. Πιο άσχετη από μένα στο συγκεκριμένο θέμα δεν υπάρχει. Η βοηθός μου μπορεί να ξέρει κάτι που συμβαίνει, η κόρη μου επίσης, εγώ δεν το γνωρίζω.
Πάντα έτσι ήσαστε;
Είναι ο χαρακτήρας μου – ή είσαι εκ φύσεως κουτσομπόλης ή όχι. Δεν έχω την περιέργεια να μάθω τι είπε ο ένας και τι είπε ο άλλος. Δεν με νοιάζει ούτε τι είπαν για μένα, δεν ακούω ούτε στο «θεά, θεά» ούτε στο «χάλια».
Αυτό δείχνει βαθιά ισορροπία.
Υπάρχουν κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα μου –μαζί με τα αρνητικά– που τα θεωρώ σωτήρια, ειδικά για τη δουλειά που κάνω. Έτσι ήταν και οι γονείς μου.
Ποια θεωρείτε αρνητικά στο χαρακτήρα σας;
Ορισμένα στοιχεία που, αν ζούσα σε άλλη χώρα, πιθανότατα να μην είχα. Είμαι πολύ συγκεντρωτική, κι αυτό μου τρώει πάρα πολύ από τον προσωπικό μου χρόνο, από το χρόνο μου με το παιδί μου. Τριπλοελέγχω τα πάντα καθώς ζούμε σε μια χώρα όπου οι επαγγελματίες είναι ελάχιστοι – σύμφωνα πάντα με τα στάνταρ που έχω θέσει εγώ για τον εαυτό μου. Στην Ελλάδα πρέπει να ψάξω αυτόν που μου κάνει τα φορολογικά, πρέπει να ψάξω αν η ταξιθέτρια βρίσκεται στο θέατρο την ώρα που πρέπει, πρέπει να ψάξω αν αυτός που φτιάχνει το πρόγραμμα το έχει τυπώσει. Όσες φορές έχω πει «είσαι εγωίστρια, νομίζεις ότι εσύ το κάνεις καλά. Άφησε τον άλλο να το κάνει μόνος του», η δουλειά δεν έχει γίνει. Αυτό είναι κακό διότι, επιπλέον, κακομαθαίνω και τους άλλους, που λένε «άσε, θα το κάνει η Μιμή».
Δείχνει όμως ανεπτυγμένη αίσθηση ευθύνης.
Ναι, έχω μεγάλη αίσθηση ευθύνης και –δυστυχώς ή ευτυχώς– είμαι πολύ προστατευτική. Στα θετικά μου προσμετρώ και το ότι έχω μεγάλη αίσθηση της δικαιοσύνης. Δεν θα αφήσω έναν ηθοποιό απλήρωτο, έστω κι αν είναι άλλου δουλειά να το κάνει, δεν θα αφήσω έναν τεχνικό απλήρωτο γιατί ξέρω ότι δεν θα έχει τη δύναμη να το επιβάλει, ενώ εγώ μπορώ. Όλα αυτά τα περί εξουσίας εγώ δεν τα καταλαβαίνω. Αντίθετα, όταν ο Θεός, στον οποίο πιστεύω, και ο κόσμος σού δίνουν τη δυνατότητα, σου δίνουν σε τέτοιες δουλειές μιας μορφής δύναμη, αν δεν τη χρησιμοποιείς για το καλό όλων τι να την κάνεις;
Τα προσυπογράφω αυτά που αναφέρατε. Με όσους ηθοποιούς έχετε συνεργαστεί και με τους οποίους έχει τύχει να μιλήσω, όλοι μιλούν για τη μεγάλη αγκαλιά σας. Εσάς σας λείπει μια μεγάλη αγκαλιά;
Χαίρομαι που το ακούω. Σε ό,τι αφορά την επαγγελματική μου ζωή, δεν είχα κάποιον τόσο προστατευτικό απέναντί μου. Θα ήθελα να είχα μια Μιμή στο πλάι μου. Είχα όμως σπουδαίους γονείς, άρα πήρα από εκεί την προστασία, την ισορροπία και το γέμισμα της ψυχής. Έχω ζήσει σε μια οικογένεια όπου υπήρχαν αγάπη και αρμονία. Ήμαστε πολύ και ουσιαστικά προστατευμένοι από τους γονείς μας. Έχω μια υπέροχη αδελφή, που είναι το άλλο μου εγώ, ένα εξαιρετικό παιδί και τη βοηθό μου, που είναι δίπλα μου σχεδόν τριάντα χρόνια. Μαζί με την οικογένειά μου, έχω έναν κύκλο ανθρώπων που ήταν πάντα πολύ προστατευτικοί απέναντί μου, περισσότερο απ’ ό,τι είμαι εγώ για τον εαυτό μου.
Πριν από ενάμιση χρόνο, χάσατε τη μητέρα σας. Φαντάζομαι ότι σας λείπει πολύ.
Δεν το έχω ξεπεράσει. Για να καταλάβετε, όταν έκανα τη φωτογράφιση, σκεφτόμουν να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου για να της πω κάτι που ήθελα. Παρόλο που είχα εξίσου μεγάλη αδυναμία στον πατέρα μου, με τη μητέρα μου είναι πιο δύσκολα – ίσως επειδή εκείνος έφυγε πολύ μεγάλος και είχε πέσει, είχε χτυπήσει, είχε ταλαιπωρηθεί, είχε αδυνατίσει. Έβλεπες ότι δεν ήθελε να ζήσει άλλο. Η μητέρα μου, από την άλλη, ήταν πολύ δυνατή και έφυγε ξαφνικά από την καρδιά της. Ήταν κάτι που δεν περίμενα. Το προηγούμενο βράδυ ήταν έξω και μία εβδομάδα πριν είχαμε πάει εκδρομή. Πέραν όμως του ξαφνικού και του απότομου, ήταν μια μεγάλη απώλεια επειδή η μητέρα μου ήταν μια προσωπικότητα που με καθόρισε και με ενέπνευσε. Είχε άποψη για τη δουλειά μου – από το ποιος ηθοποιός μού ταιριάζει μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια της παράστασης. Ήταν διανοούμενη, μιλούσε τέλεια γλώσσες και έβλεπε τις μεταφράσεις. Εκείνη διάβαζε πρώτη τα κείμενα και όχι η αδελφή μου, που είναι καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο. Είναι μεγάλη η απουσία της στη ζωή μας, συν του ότι δεν πρόκειται να ξαναφάμε τόσο ωραία φαγητά. Κι εγώ και η αδελφή μου μαγειρεύουμε, αλλά όχι σαν τη μητέρα μας, η οποία ήταν αληθινή σεφ.
Ήταν από τις γυναίκες που δεν μαγείρευαν για να υπάρχει φαγητό, μαγείρευαν γιατί τους έκανε κέφι. Έχω το βιβλιαράκι της με τις συνταγές. Στην παράσταση έχω ένα αντίστοιχο βιβλιαράκι και, κάθε φορά που το έπιανα για μια συγκεκριμένη σκηνή, με ρωτούσαν: «Καλά, πώς, από εκεί που έπινες καφέ και γελούσες, μπαίνεις τόσο εύκολα στο ρόλο και αρχίζεις να κλαις;». Μόλις έβλεπα το βιβλιαράκι, σκεφτόμουν εκείνο με τις συνταγές της μητέρας μου. Νομίζω ότι όποιος έχει χάσει τη μητέρα του με καταλαβαίνει.
Ποια συμβουλή της κρατάτε μέσα σας;
Να μη φοβάμαι. Η μητέρα μου ήταν ατρόμητη. Της έλεγα ότι είχα κάποια προβλήματα και ήθελα να χωρίσω και μου απαντούσε: «Κάν’ το, προχώρα!». Της έλεγα ότι ήθελα να αλλάξω θέατρο και να πάω σε πιο μεγάλο, αλλά αναρωτιόμουν αν θα γέμιζε και μου απαντούσε: «Αν δεν γεμίσει, θα φύγεις. Τόλμησέ το!».
Πότε σταματήσατε να φοβάστε;
Σταματάς ποτέ να φοβάσαι; Πολλές φορές μού λένε από το περιβάλλον μου γιατί αναρωτιέμαι αν είναι καλή η παράσταση ενώ έχει χίλια άτομα κοινό ή γιατί ρωτώ αν το κείμενο είναι καλό ύστερα από τόσα χρόνια που γράφω. Ο φόβος δεν σε εγκαταλείπει ποτέ.
Πότε αρχίσατε όμως να τολμάτε χωρίς να υπολογίζετε το ρίσκο;
Από πάντα. Ανέκαθεν λειτουργούσα και με φόβο και με τόλμη. Φοβάμαι, αλλά πηγαίνω. Δεν τρελαίνομαι για το αεροπλάνο, το φοβάμαι. Παρ’ όλα αυτά, ταξιδεύω συνεχώς. Πρέπει να ξεπερνάμε το φόβο μας. Το μόνο που κάνει είναι να μας πηγαίνει πίσω.
Ποιες είναι οι τρεις πιο δύσκολες στιγμές που βιώσατε και τι σας δίδαξαν;
Είναι τρεις θάνατοι: του πατέρα μου, της μητέρας μου και του Τρίτση. Ο Αντώνης πέθανε πολύ νέος και πρώτος. Ήμουν πολύ νέα κι εγώ τότε και με συγκλόνισε όχι μόνο λόγω του έρωτα και της αγάπης που ένιωθα για εκείνον, αλλά και γιατί δεν είχα βιώσει κανένα θάνατο γύρω μου. Εκείνη η απώλεια με βοήθησε να γίνω πιο ισορροπημένη απ’ ό,τι ήταν στην τάση μου. Τότε μπορεί να ήμουν και λίγο καβάλα στ’ άλογο καθώς είχα επιτυχία και άκουγα καλά λόγια.
Το συγκεκριμένο γεγονός με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αυτά δεν μετρούν, ότι αυτό που έχει σημασία τελικά είναι να είσαι καλά, να είσαι ευγνώμων, σοβαρά σκεπτόμενος και ταπεινός γιατί αύριο μπορεί να μην υπάρχεις. Ήταν ένα γερό ταρακούνημα σε νεαρή ηλικία. Στη συνέχεια, η απώλεια του πατέρα μου πριν από δεκατρία χρόνια ήταν το πρώτο γεγονός που με έκανε να αισθανθώ ότι μεγάλωσα. Όσο έχεις τους γονείς σου, είσαι πάντα το παιδί κάποιου. Μετά ακολούθησε η μητέρα μου… Αυτά τα τρία γεγονότα με σημάδεψαν.
Πόσο καιρό σάς πήρε να ξεπεράσετε το θάνατο του Αντώνη Τρίτση;
Πάρα πολύ. Νομίζω ότι για μία διετία ήμουν καταρρακωμένη. Εκείνο το χρόνο ήμουν με τον Κάρολο Παυλάκη στο θέατρο και του είπα ότι δεν θα πηγαίναμε μέχρι τέλος σεζόν. Ανεβάζαμε κωμωδία και μου ήταν αδύνατον να κοροϊδεύω τον κόσμο ενώ ήμουν ερείπιο. Ο άνθρωπος κατάλαβε.
Πώς το αντιμετωπίσατε;
Με τη δουλειά. Έφυγα στο εξωτερικό και, όταν επέστρεψα, άλλαξα θέατρο και ανέβασα την «Άννα Καρένινα». Πήγα στο Ακροπόλ και αποφάσισα να κάνω κάτι πολύ μεγάλο. Ήξερα ότι μπορεί και να αποτύχαινα, αλλά ήθελα να βάλω τον πήχη ψηλά για να έχω κάτι να προσπαθήσω. Ήθελα να προκαλέσω τον εαυτό μου για να βγω από την κατάθλιψη.
Υπάρχουν άντρες που μπορούν να σταθούν δίπλα σε μια τόσο δυναμική γυναίκα; Υπήρξαν σύντροφοι που στάθηκαν ουσιαστικά δίπλα σας;
Και τόσοι που στάθηκαν πολλοί είναι! Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι δύσκολο. Οι άλλοι μπορεί να με βλέπουν κάπως. Εγώ όπως έβλεπα τη Μιμή όταν πήγαινε στο κολέγιο έτσι τη βλέπω και τώρα. Ξέρω ότι είμαι ένας πολύ κανονικός άνθρωπος που έχει τις ίδιες επιθυμίες με μια γυναίκα που δεν είναι αναγνωρίσιμη. Βέβαια, ίσως αυτό να μη φαίνεται απέξω.
Αυτή η στιβαρή προσωπικότητα έχει αντίτιμο τη μοναξιά;
Δεν νιώθω μοναξιά γιατί έχω πολύ κόσμο γύρω μου, και μάλιστα καλό κόσμο. Τη μοναχικότητα επιζητώ πολλές φορές διότι γράψιμο και μπαράκι ή γράψιμο και ταβερνάκι δεν γίνεται. Το γράψιμο απαιτεί μοναχικότητα. Μπορώ να πω μάλιστα ότι με ευχαριστεί όταν το κάνω επειδή είμαι για μεγάλο διάστημα με πολύ κόσμο και έχω ανάγκη περιόδους ηρεμίας.
Ένας σύντροφος ζωής σάς λείπει;
Φυσικά! Μου λείπει ο άνθρωπος που θα με κάνει να αισθανθώ πάλι αυτό το μεγάλο συναίσθημα που λέγεται έρωτας και θα είναι και σύντροφος ταυτόχρονα. Στη ζωή μου βέβαια υπάρχει ο πρώην σύζυγός μου, ο Σωτήρης (σ.σ. Πολύζος), που είναι ένας σύντροφος πραγματικός. Οι τρεις μας, με τη Μαριτίνα, είμαστε οικογένεια, ο Σωτήρης είναι μέλος της οικογένειάς μας. Δεν είναι εύκολο πάντως να βρεθεί ένας σύντροφος. Όταν είμαι στο εξωτερικό, με πλησιάζει πολύ εύκολα κάποιος που δεν με ξέρει, στην Ελλάδα όμως όχι.
Η Μαριτίνα πλέον είναι ολόκληρη γυναίκα.
Είναι 21 χρονών. Είμαι πολύ υπερήφανη για εκείνη διότι είναι ένα πολύ καλό, καλόψυχο παιδί. Πιστεύω πως έχει πάρει και καλή αγωγή. Συχνά μου λέει: «Μαμά, δεν θα ερωτευτείς; Να βρεις έναν άντρα να είσαι ευτυχισμένη;».
Το θέλετε πραγματικά να ερωτευτείτε ξανά; Είστε από τις γυναίκες που, όταν θέλουν κάτι, το πετυχαίνουν.
Στα προσωπικά δεν ισχύει αυτό. Στα επαγγελματικά έχω μεγάλη σιγουριά, όχι από έπαρση, αλλά γιατί έχω γνώση της δουλειάς. Τα προσωπικά όμως δεν είναι παράσταση, είναι θέμα τύχης.
Θεωρείτε ότι ήσαστε άτυχη στην προσωπική σας ζωή;
Ας μην πω άτυχη. Θεωρώ ότι δεν ήμουν τόσο τυχερή όσο στην επαγγελματική μου ζωή. Μπορεί να φταίω κι εγώ για αυτό. Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από τα λάθη που έγιναν.
Τι λάθη αναγνωρίζετε;
Δεν είναι ακριβώς θέμα λάθους. Πιστεύω ότι όταν ένας τομέας πηγαίνει καλά, όταν έχει φόρα η καριέρα σου –και η δική μου είχε από μικρή–, παρασύρεσαι από την αδρεναλίνη που δέχεσαι από τον κόσμο και ψάχνεις κάτι εξίσου δυνατό και στις σχέσεις σου. Έτσι –αν και προσωπικά είμαι δοτικό άτομο–, πολλές φορές μπορεί ο άλλος να ζητά περισσότερα από σένα και τελικά να μην τα παίρνει.
Υπήρξαν άντρες που προσπάθησαν να βρεθούν κοντά σας για να εκμεταλλευτούν τη διασημότητά σας;
Δεν είχα τέτοιους συντρόφους, ήξερα να βλέπω. Με πλησίασαν άντρες με τέτοια πρόθεση, αλλά μπορούσα να τους καταλάβω και να τους απομακρύνω.
Κάνατε ποτέ ψυχοθεραπεία;
Όχι, την κάνω από μόνη μου. Αναλύω συχνά αυτά που έχω κάνει, τα λάθη μου σε σχέσεις, σε δουλειές, με το παιδί μου. Θεωρώ ότι οι ηθοποιοί του θεάτρου έχουμε ένα ατού: επειδή υποδυόμαστε συνεχώς διαφορετικούς χαρακτήρες και πρέπει να μπούμε στην ψυχοσύνθεσή τους, κάθε φορά είναι σαν να κάνουμε ψυχανάλυση. Γι’ αυτό και ελάχιστοι ηθοποιοί του θεάτρου διεθνώς κάνουν ψυχοθεραπεία.
Αναφέρατε κάποια στιγμή τον Θεό. Ποιο είναι το μεγαλύτερο θαύμα που έχετε ζήσει;
Μα η ίδια η ζωή δεν είναι ένα θαύμα; Η φύση, η καθημερινότητά μας, το ότι, από εκεί όπου δεν έχεις τίποτα, ξαφνικά έρχεται ένας έρωτας, έρχεται ένα παιδί; Το γεγονός ότι έζησα τόσο δύσκολες στιγμές με την απώλεια του Αντώνη, αλλά βρήκα τόση ευτυχία με τη Μαριτίνα, αυτό είναι ένα θαύμα.
Αυτές τις ημέρες ζούμε στους ρυθμούς της πρωτοφανούς υπόθεσης Πισπιρίγκου. Πώς σχολιάζετε όλα αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας;
Αν όντως έχει γίνει έτσι, για μένα είναι κάτι αδιανόητο, ασύλληπτο. Δεν ξέρω αν θα άφηνα κάτι σημαντικό στην καριέρα μου για έναν έρωτα, αν επρόκειτο όμως για το παιδί μου θα το άφηνα σίγουρα. Το παιδί είναι η νέα ζωή, το δημιούργημά σου. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορείς να μπεις σε τέτοια κατάσταση μυαλού. Γι’ αυτό και, διαβάζοντας το έργο, ο μόνος ρόλος που δεν θα μπορούσα να παίξω είναι εκείνος της Μήδειας.
Μια γυναίκα που δεν έχει παιδιά ενδεχομένως να μπορεί να τον ερμηνεύσει, εμένα όμως θα με διέλυε. Απλώς, δεν συμφωνώ με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα –γιατί τώρα επέστρεψα από τη Γερμανία–, ότι δηλαδή σε μια περίοδο μεγάλης βιαιότητας η συγκεκριμένη υπόθεση προβάλλεται τόσο πολύ στην τηλεόραση. Άλλο να παίζει στις ειδήσεις και άλλο να παίζει παντού! Έτσι δημιουργείται μια ζοφερή κατάσταση και δεν ξέρω πόσοι αρρωστημένοι άνθρωποι μπορεί να παρασυρθούν. Δυστυχώς, ο κορονοϊός έβγαλε στην επιφάνεια πολύ αρρωστημένα ένστικτα, πολλή βία.
Γιατί πιστεύετε ότι συνέβη αυτό;
Πριν από την πανδημία, ο κόσμος, είτε είχε πολλή δουλειά είτε προσπαθούσε να βρει δουλειά ή κάποια ενασχόληση, δεν προλάβαινε να κάνει άλλη σκέψη. Με την παύση, λοιπόν, κάποιοι έβγαλαν από μέσα τους ό,τι πιο αρρωστημένο είχαν και η κρίση έγινε ακόμα μεγαλύτερη, και οικονομική και συναισθημάτων. Άνθρωποι που δεν ταίριαζαν ή μισιούνταν έμειναν για μεγάλο διάστημα μαζί και εκδήλωσαν πολλή βία και κακία. Προσωπικά, περίμενα ότι μετά την πανδημία θα αναδεικνυόταν μια πιο καλή πλευρά μας, αλλά έκανα λάθος.
Για τους φίλους σας έχετε μια μεγάλη αγκαλιά. Για τους εχθρούς σας τι κάνετε;
Τα ίδια, εκτός αν πρόκειται για ανθρώπους που θέλουν να βλάψουν την οικογένειά μου. Βέβαια, δεν νομίζω ότι έχω εχθρούς, είναι βαριά λέξη. Κάποιες φορές οι άνθρωποι μας κάνουν κακό χωρίς να το καταλαβαίνουν, άθελά τους, αλλά μπορεί και να θέλουν να μας πληγώσουν με κάποιον τρόπο ή να μας βλάψουν επαγγελματικά. Εγώ προσπαθώ να βρω τα δικαιολογητικά πίσω από τα κίνητρα των ανθρώπων που έχουν τέτοια πρόθεση.
Άρα συγχωρείτε;
Φυσικά! Εξαρτάται πάντα από την πράξη. Αν πρόκειται για μια κακία που είπαν για μένα, αν με ειρωνευτούν ή αν προσπαθούν να κάνουν κακό σε μια παράστασή μου, σκέφτομαι «ο καημένος, ποιος ξέρει τι έλλειψη έχει!». Δεν μπαίνω στη διαδικασία να ασχοληθώ περαιτέρω. Αυτό που κάνω συνειδητά είναι εγώ να μη βλάψω κάποιον. Κι επειδή είναι πολλά τα χρόνια της καριέρας μου, αν ανατρέξει κανείς σε όλες μου τις συνεντεύξεις, δεν θα βρει ούτε μία στην οποία να κακολογώ κάποιον.
Ποιοι άνθρωποι του θεάτρου που έχουν φύγει από τη ζωή σάς λείπουν;
Ο Βουτσάς μου λείπει πάρα πολύ. Τον αγάπησα σαν να ήταν συγγενής μου. Ήμαστε πολλά χρόνια μαζί ξεκινώντας από την κωμωδία «Το άνθος του κακού». Στη συνέχεια γίναμε στενοί φίλοι και συνεργαστήκαμε για τρία χρόνια στη «Σμύρνη». Ήμουν η τελευταία που κοίταξε πριν φύγει. Ο Κώστας ήταν μια δύναμη της φύσης: αισιόδοξος, δυνατός και στήριγμα στο θέατρο. Μου λείπει και ο Μίνως Βολανάκης, τον οποίο επίσης αγάπησα πολύ. Θεωρώ ότι ήταν ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης που είχαμε. Με δίδαξε πάρα πολλά και μετά τη συνεργασία μας βελτιώθηκα πολύ ως ηθοποιός. Μεγάλη απουσία στη ζωή μου είναι και της Τζέσυς Παπουτσή, η οποία ήταν μια καλή και γλυκιά γυναίκα με χιούμορ, ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος.
Στο σαλόνι σας δεσπόζει ένα βιβλίο για τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Να θεωρήσω ότι είναι πρότυπό σας; Είναι η ζωή της η αφορμή για ακόμα ένα θεατρικό σας;
Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το σπίτι είναι γεμάτο βιβλία, δεν έχουμε χώρο να τα βάλουμε. Λατρεύω το διάβασμα. Όταν παίρνω ένα καινούριο βιβλίο, το ανοίγω με τέτοια λαχτάρα που είναι σαν να γνωρίζω έναν καινούριο άνθρωπο. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που διαβάζουν, αν γράφουν κιόλας, δεν είναι ποτέ μόνοι τους.
Ολοκληρώνοντας αυτή την όμορφη κουβέντα μας, θα μας πείτε τι λείπει σήμερα από τη ζωή σας;
Χρόνος για τον εαυτό μου και το παιδί μου, διακοπές –γιατί πέρυσι δεν ξεκουράστηκα καθόλου λόγω της ταινίας– και ας πούμε κι ένας σύντροφος που θα με συνταράξει και θα μου ξυπνήσει έντονα συναισθήματα.
