Καλεσμένη στο «Καλύτερα δε Γίνεται» του Σαββάτου βρέθηκε η Νατάσσα Μποφίλιου και αναφέρθηκε στα στερεότυπα της πατριαρχίας, την περιθωριοποίηση που ένιωσε στο σχολείο και τις προσωπικές της νίκες ενάντια στα καλούπια.
Η Νατάσσα Μποφίλιου κάθισε στον καναπέ της Ναταλίας Γερμανού με αφορμή την καλοκαιρινή της περιοδεία και την κυκλοφορία του νέου της άλμπουμ “Κάτι καίγεται“.
Μιλώντας για τη νέα της δουλειά σχολίασε: “Και η ζωή έχει τα πάντα! Έχει αγάπη, αγώνα, αποτυχία, έχει νίκες, θάρρος, θλίψη, όλα αυτά. Και επειδή εμείς κάναμε μουσική για να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, απενοχοποιημένα και ειλικρινά, παραδίδουμε τη ζωή μας και τις ιδέες μας στα αυτιά του ακροατή”.
“Πότε απαλλάχθηκες από τα δεσμά σου;“, ρώτησε η Ναταλία Αργυράκη με την Νατάσσα Μποφίλιου να σχολιάζει πως αυτό είναι μία διαδικασία εξέλιξης, φέρνοντας στη συζήτηση όλα τα στερεότυπα που συνάντησε από την αρχή της καριέρας της και την περιθωριοποίηση που βίωσε στο σχολείο.
“Όλοι έχουμε δεσμά. Εγώ είχα πάρα πολλούς ανθρώπους στο κεφάλι μου πρότυπα που ήθελα να υπηρετήσω την αξία από την οποία εμπνεύστηκα. οπότε η αξία αυτών των ανθρώπων υπήρχε για πολλά χρόνια στο κεφάλι μου ως ‘κοίτα που θες να πας’, ‘μη γίνεις ποτέ αυτό’, ‘να πηγαίνεις πάντα προς αυτό’ και αυτό με έναν τρόπο, παρότι με βοήθησε να βρω τον δρόμο μου, ήταν πολλά χρόνια περιοριστικό”, είπε αρχικά η Νατάσσα Μποφίλιου και πρόσθεσε:
Νομίζω ότι απαλλάχτηκα πλήρως από αυτά τα δεσμά όταν κατάλαβα ακριβώς τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και είδα ότι αυτό που θέλω πραγματικά να είμαι στη ζωή μου είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος, να πιστεύει, να αγωνίζεται, να μιλάει για αυτό. Αυτή είναι η συναισθηματική ενηλικίωση ενός ανθρώπου”.
Στη συνέχεια η Νατάσσα Μποφίλιου αναφέρθηκε και στην περιθωριοποίηση που βίωσε ως μαθήτρια, καθώς όπως είπε, “ένας άνθρωπος όσο προστατευμένος κι αν είναι, αυτό δεν σταματά μέσα στο σπίτι. Συνεχίζεται και στο σχολείο και όταν είσαι διαφορετικό παιδί, το σχολείο τι θέλει να σου κάνει; Να σου κόψει όλη αυτή τη διαφορετικότητα […] δεν ξέρω αν ήμουν δημοφιλής, ήμουν λίγο ανατρεπτική και ασυμβίβαστη. Αλλά ήμουν ένα παιδί όμως που η αισθητική μου, αυτά που μου άρεσαν να κάνω, δεν ταίριαζαν και δεν κούμπωναν με τις νόρμες ή με άλλα παιδιά.
Όταν είσαι μικρός, δεν το καταλαβαίνεις αυτό ακριβώς, ήταν για μένα μια περιθωριοποίηση. Μπορεί να μη συνέβαινε στη δημόσια εικόνα, αλλά μέσα μου ένιωθα μου ότι υπάρχουν πράγματα που μάλλον δεν θα βρω κανέναν για να τα μοιραστώ”, ανέφερε στο “Καλύτερα δε Γίνεται”.
Και έπειτα, συνέχισε, έρχεται η κοινωνία, που “ως γυναίκα έχουμε μεγαλώσει σε αυτή την πατριαρχική κοινωνία, που σου φοράει συνεχώς στερεότυπα, ‘καπέλα’, αυτό το αντιμετώπισα πάρα πολύ όταν χρειάστηκε να βγω στη δουλειά, οπότε χρειάζεται χρόνος για να απαλλαγείς από αυτά τα καλούπια”.
