Νίκος Πολυδερόπουλος: Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό HELLO!, ο ηθοποιός μοιράζεται σκέψεις για την προσωπική και επαγγελματική του ζωή
Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στο περιοδικό HELLO! και τη Σόνια Μαγγίνα, ο Νίκος Πολυδερόπουλος μιλά για την εμπειρία του στην τηλεοπτική σειρά «Σαν ψέμα» του Open.
Επιπλέον, ο ηθοποιός μοιράζεται με το κοινό σκέψεις και συναισθήματα για τους φόβους και τις επιθυμίες του.
Μιλά για τον ρόλο του γονιού, τόσο στην πραγματική ζωή όσο και στη φανταστική πραγματικότητα της σειράς, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές του εαυτού του.
Υπάρχουν σημεία στα οποία ταυτίζεται με τον ρόλο σου;
Ταυτίζομαι με την προστατευτικότητα του Πέτρου. Είμαι υπερπροστατευτικός ως άνθρωπος – είμαι και ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια μου, οπότε καταλαβαίνεις. Είμαι έτσι και στις παρέες μου, στις φιλίες μου, σε όλες τις σχέσεις μου.
Έχεις καταφέρει να διαχειριστείς την απώλεια του αδερφού σου;
Δεν είναι πράγματα που μπορείς να τα διαχειριστείς αυτά. Μπορείς να συνυπάρχεις μαζί τους, από ένα σημείο κι έπειτα. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω…
Όταν μου έρχεται στο μυαλό η σκέψη, η εικόνα, λέω «όχι, δεν γίνεται, απλά κάπου είναι». Μετά έρχεται ένα «οχ…». Δεν έχω λέξεις, δεν με χωράνε οι λέξεις.
Γονατίζουμε οι άνθρωποι μπροστά στον θάνατο. Τουλάχιστον εγώ γονατίζω, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κάποιο κοντινό μου πρόσωπο.
Κι αν ο άνθρωπος έχει φτάσει σε μια μεγάλη ηλικία, υπάρχει μια λογική που βασίζεται στον κύκλο της ζωής και μπορεί ενδεχομένως να απαλύνει κάπως τον πόνο.
Στην περίπτωση ενός νέου ανθρώπου όμως, όταν χαλάει η σειρά, δεν υπάρχει κάτι να κρατηθείς. Κλονίζεται η λογική σου, ακόμη και η πίστη σου στο αν υπάρχει κάτι ανώτερο από εμάς. Κι αν υπάρχει, πόσο δίκαιο είναι.
Είχες τη δύναμη να σταθείς στους γονείς και τα αδέρφια σου; Γιατί απ’ ό,τι κατάλαβα, ως το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας νιώθεις μια ευθύνη…
Ναι, και θεωρώ πως το να σταθώ στην οικογένειά μου μου έδωσε τη δύναμη να διαχειριστώ τα δικά μου συναισθήματα. Το να στηρίξω την οικογένειά μου μου έδωσε τη δυνατότητα να στηρίξω τον εαυτό μου, να μην τσακίσω, να μην αφήσω να με κουκουλώσει η θλίψη και γίνω δυσλειτουργικός.
Καμπανάκι για πατρότητα έχει χτυπήσει;
Εννοείται, το να γίνω μπαμπάς είναι κάτι που το θέλω πολύ. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, ίσως λόγω της απώλειας, το θέλω ακόμη περισσότερο. Ίσως κάπως νιώθω πως έφυγε μια ζωή και θα ήταν όμορφο να δημιουργηθεί μια νεα ζωή.
Διαβάστε τη συνέχεια στο περιοδικό HELLO! που κυκλοφορεί
