Ντίνα Νικολάου για κρίσεις πανικού: «Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είσαι ικανός να διαχειριστείς αυτή τη συνθήκη μόνος σου»
Τις συνδέει βαθιά αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, σεβασμός, αφοσίωση, αλλά και μια κοινή πορεία ζωής. Η καταξιωμένη σεφ Ντίνα Νικολάου φωτογραφίζεται για πρώτη φορά στο Παρίσι με την αδερφή της Μαρία και τις ανιψιές της Κατερίνα και Στέλλα Μηλάκη, ξετυλίγοντας κομμάτια της διαδρομής τους σε μια εξομολόγηση από καρδιάς σε συνέντευξη στον Γιάννη Βίτσα και το περιοδικό HELLO!
Με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, νομίζω ότι η ζωή δεν σας χώρισε ποτέ. Παρά το ότι έχετε δημιουργήσει οικογένειες και ζείτε σε διαφορετικές πόλεις τον περισσότερο καιρό, έχετε μια καρμική σύνδεση, που είναι πέρα από την τυπική αδερφική συγγένεια. Μιλήστε μου για το πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχτηκε η σχέση σας μέσα στα χρόνια
ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Η αδερφική αγάπη είναι η πιο δυνατή, μετά την αγάπη για τα παιδιά σου. Δεν έχει αρχή, μέση και τέλος.
ΝΤΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Η μια αντιλαμβάνεται τον τρόπο που σκέφτεται η άλλη. Έχοντας μόλις έναν χρόνο διαφορά, ζήσαμε από μικρές μεγάλα διαστήματα μαζί. Εγώ δεν θυμάμαι τη ζωή μου χωρίς τη Μαρία. Το ίδιο κι εκείνη. Έχουμε κοινές εμπειρίες. Ζήσαμε στο Παρίσι, δουλεύουμε μαζί, στον ίδιο χώρο. Αυτό ενδυναμώνει τη σχέση, γιατί είμαστε συμπληρωματικές, όχι ανταγωνιστικές.
Έχετε διαπιστώσει, φαντάζομαι, ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις αδερφιών που δεν έχουν μεταξύ τους αγάπη, εμπιστοσύνη και επαφή. Νομίζω ότι στην περίπτωσή σας επιλέξατε συνειδητά πως θα είστε για πάντα μαζί.
Ν.Ν. Παίζει ρόλο ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνει το κάθε παιδί στην οικογένειά του. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι η μητέρα μας από παιδιά μάς έλεγε: «Θα φροντίζετε και θ’ αγαπάτε πάντα η μια την άλλη».
Μ.Ν. Δίνοντας παράλληλα το παράδειγμα με τη δική της οικογένεια και τη βαθιά σύνδεση που είχε με τις αδερφές της.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει από κοινού;
Ν.Ν. Η απώλεια του πατέρα μας. Στην τελευταία μας συνάντηση σκεφτόμουν πως δεν θα ξαναπώ ποτέ τη λέξη «μπαμπάς».
Μ.Ν. Ο πατέρας μας είναι πάντοτε παρών στη ζωή μας, ακόμα και μετά τη φυγή του.
Τριάντα πέντε χρόνια κοινής ζωής… Ποια πράγματα αγαπάς στον σύζυγό σου;
Μ.Ν. Τη βαθιά καλοσύνη και την εντιμότητά του. Δεν ήταν πάντοτε όλα ροζ. Όμως είχαμε και οι δύο την πεποίθηση πως την όποια δυσκολία θα την ξεπεράσουμε από κοινού. Ξέρεις, το ποιο εύκολο είναι να φύγεις, να γυρίσεις σελίδα. Το θέμα είναι να παλέψεις τη δυσκολία.
Κι εσύ αντίστοιχα, Ντίνα, συναντήθηκες καρμικά με τον Κωνσταντίνο Γρηγοριάδη και μετράτε πια τρεις δεκαετίες ευτυχισμένης ζωής.
Ν.Ν. Βρεθήκαμε τυχαία σε ένα φιλικό σπίτι και κολλήσαμε από την πρώτη στιγμή. Αν υπάρχει έρωτας κεραυνοβόλος, νομίζω ότι ήταν αυτό. Είχαμε χημεία. Αισθάνθηκα πως με αυτόν τον άνθρωπο θα είμαστε μια ζωή μαζί.
Ντίνα, πέρασες κρίσεις πανικού για μια περίοδο δύο ετών…
Ν.Ν. Ναι. Είναι φρικτό όταν συμβαίνει. Αισθάνεσαι ότι τελειώνει η ζωή σου. Ξέρω ότι καθημερινά βασανίζονται πολλοί άνθρωποι από κρίσεις πανικού. Είναι σημαντικό όταν εμφανίζεται αυτό να ενημερωθείς από γιατρό. Ποτέ η κρίση πανικού δεν έρχεται μία φορά. Σημαίνει ότι έχεις αφήσει παραθυράκια στην ψυχοσύνθεσή σου που δεν τα έχεις δουλέψει.
Πώς το διαχειρίστηκες;
Ν.Ν. Τόσο την πρώτη όσο και τη δεύτερη φορά με πήγε ο σύζυγός μου στο νοσοκομείο. Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είσαι ικανός να διαχειριστείς αυτή τη συνθήκη μόνος σου. Ευτυχώς ή δυστυχώς, σε βρίσκει τη στιγμή που έχεις χαλαρώσει. Δεν έπαθα ποτέ κρίση πανικού σε ένταση. Αν έχεις ανθρώπους δίπλα σου, μπορούν να σε βοηθήσουν. Για μένα ήταν καταλυτική η βοήθεια του Κώστα.
Ψυχολογικά πώς αντιμετώπισες αυτό το κομμάτι;
Ν.Ν. Δούλεψα με τον εαυτό μου. Διάβασα βιβλία, έκανα ραντεβού με ειδικούς στη Γαλλία, συνάντησα ανθρώπους που επί χρόνια είχαν κρίσεις πανικού και μου εξομολογήθηκαν πώς τις ξεπέρασαν. Νομίζω ότι η ενημέρωση είναι το πρώτο και κύριο. Δεν βάζουμε τίποτα κάτω απ’ το χαλάκι. Μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Δεν φταις όταν έχεις κρίσεις πανικού. Πρέπει να το διαχειριστείς και να ζητήσεις βοήθεια από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και από έναν ειδικό.
Μ.Ν. Έχει απόλυτο δίκιο.
Το έχεις βιώσει κι εσύ, Μαρία;
Μ.Ν. Ναι. Τα πρώτα χρόνια που ήρθα στο Παρίσι, λίγο μετά την πρώτη εγκυμοσύνη. Οι αλλαγές που ήρθαν στη ζωή μου ταυτόχρονα με πίεσαν, παρόλο που δεν έχω φοβηθεί ποτέ τίποτα γύρω από τα πρακτικά προβλήματα της ζωής.
Γυρνώντας στο παρελθόν, θεωρείς ότι μπορεί να πέρασες στην πρώτη σου εγκυμοσύνη επιλόχεια κατάθλιψη και αυτό να συνέτεινε με έναν τρόπο στις κρίσεις πανικού;
Μ.Ν. Διόλου απίθανο. Και να συνέβη, δεν το ήξερα. Θυμάμαι ότι διάβαζα με πάθος τα βιβλία μιας διάσημης Γαλλίδας ψυχολόγου για να δω πώς θα λειτουργήσω με το νεογέννητο μωράκι μου, γιατί, ως μητέρα 24 χρονών που δούλευε σκληρά, είχα άγχος, και ήθελα να δώσω στο μωρό μου ό,τι καλύτερο.
Πότε ήρθε η πρώτη κρίση πανικού;
Μ.Ν. Ένα βράδυ στο σπίτι μας. Αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Πήγαμε με τον σύζυγό μου στο νοσοκομείο και του είπαν: «Η κυρία περνά κρίση πανικού». Στη Γαλλία ήταν εξοικειωμένοι. Στην Ελλάδα είχαμε πλήρη άγνοια.
Έκανες ψυχοθεραπεία;
Μ.Ν. Δύο ή τρεις φορές στην ενήλικη ζω μου επισκέφθηκα ψυχοθεραπευτή, όμως το έβαλα στα πόδια σχεδόν αμέσως. Δεν είναι εύκολο για μένα να ανοιχτώ σε ανθρώπους πέραν των πολύ δικών μου.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Yohann Borel
Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο περιοδικό HELLO! που κυκλοφορεί
