Η Ντορέττα Παπαδημητρίου μίλησε στον Γιάννη Βίτσα και το περιοδικό HELLO! για την συμμετοχή της στη σειρα της ΕΡΤ «Στα Συρματα» και εξομολογήθηκε προσωπικές της αλήθειες.
Επιστρέφεις τηλεοπτικά με τη σειρά «Στα Σύρματα», στην ΕΡΤ, ύστερα από τέσσερα χρόνια. Τι σε κέρδισε σε αυτήν τη δουλειά;
Το ότι, παίρνοντας στα χέρια μου τα σενάρια, γελούσα με τις ατάκες, τις οποίες έβρισκα πολύ έξυπνες και εύστοχες. Κι επειδή είχα στο μυαλό μου και τους ηθοποιούς πίσω από αυτές, έκανα ζωντανές εικόνες. Πολύ έξυπνη όμως θεώρησα και την ιδέα.
Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο – ένα κοινωνικό πείραμα μέσα σε φυλακές. Κυρίως, ωστόσο, μου άρεσε το κείμενο. Όταν μάλιστα είδα και τους συναδέλφους μου, εντυπωσιάστηκα με το πόσο ταιριάζουν στους ρόλους.
Σε συνδυασμό και με το σκηνοθέτη, Χάρη Μαζαράκη, με τον οποίο δεν είχα ξανασυνεργαστεί αλλά είχα δει δουλειά του, και τον Γιώργο Χρανιώτη, με τον οποίο έχω ξαναδουλέψει, δεν δυσκολεύτηκα να πω το ναι.
Πρόσφατα γιόρτασες τα 44α γενέθλιά σου. Σε φοβίζει ο χρόνος που περνά ή βλέπεις την κάθε χρονιά σαν ένα μάθημα;
Μάθημα είναι σίγουρα. Το καθετί είναι μάθημα, όπως και τα δύσκολα που μας τυχαίνουν. Δεν ξέρω αν μαθαίνουμε από κάτι άλλο αν όχι από τις δυσκολίες.
Είμαι άνθρωπος που θα κοιτάξει πίσω και θα προσπαθήσει να κατανοήσει και να διορθώσει. Δεν με αγχώνει ο χρόνος που περνά. Όλοι γερνάμε, είναι κάτι φυσιολογικό. Σκέφτομαι το χρόνο πιο πολύ σε σχέση με τα παιδιά μου. Αυτό το κομμάτι απαιτεί προσαρμογή.
Όπως αλλάζει απότομα η ζωή μιας γυναίκας όταν γίνεται μάνα, το ίδιο απότομα αλλάζει κι όταν φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι. Έχει συνηθίσει για δεκαοκτώ χρόνια έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο ζωής, προγράμματος και σκέψης και ξαφνικά όλα ανατρέπονται.
Βίωσες bullying στα χρόνια που έκανες πρωταθλητισμό;
Οι προπονητές τότε ήταν πολύ αυστηροί. Δεν ήταν εύκολο για μικρά κοριτσάκια να διαχειριστούν τις καταστάσεις. Αυτό συνέβαινε κυρίως στη ρυθμική γιατί στο στίβο ήμουν μεγαλύτερη.
Στη ρυθμική υπήρχε και η αγωνία των κιλών.
Βέβαια! Ήταν, σε σημεία, ψυχικά κακοποιητικό. Όταν έχεις μπροστά σου ένα κοριτσάκι που είναι σαν σπίνος και του λες ότι πρέπει να χάσει κιλά, είναι πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσει.
Εγώ, μάλιστα, που ήμουν ένα μυώδες παιδί, φαινόμουν πιο παχουλή από τις υπόλοιπες.
Ο πατέρας σου έφυγε μέσα σε δεκαοκτώ ημέρες. Φαντάζομαι ότι ήταν μεγάλο σοκ για σένα.
Πολύ μεγάλο. Έφυγε μεν μέσα σε δεκαοκτώ ημέρες, αλλά, από την ώρα που λιποθύμησε, δεν συνήλθε. Δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε, να πούμε δυο πράγματα που ίσως δεν είχαμε προλάβει. Του τα έλεγα όσο ήταν στην εντατική, αλλά δεν ξέρω αν τα άκουγε.
Ήταν πολύ γενναία η απόφαση της αδελφής σου –και πέρασε πολύ ωραίο μήνυμα– να φέρει στον κόσμο ένα παιδί χωρίς μπαμπά.
Αν μια γυναίκα θέλει να γίνει μητέρα, είναι σημαντικό να βλέπει άλλες γυναίκες να παίρνουν αποφάσεις που δημιουργούν ένα διαφορετικό μοτίβο οικογένειας. Έτσι κι αλλιώς, σήμερα υπάρχουν πολλά είδη οικογένειας και το βασικό τους στοιχείο είναι η αγάπη.
Οπότε, θεωρώ πως μια γυναίκα μπορεί να φέρει στον κόσμο μόνη της ένα παιδί και να του δώσει απεριόριστη αγάπη κι αυτό το παιδί να είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο, όπως είναι η Κατερίνα. Είναι πολύ πιο δύσκολο φυσικά, αλλά, όταν έχει τη στήριξη και της υπόλοιπης οικογένειας, μια γυναίκα μπορεί να τα καταφέρει.
Θυμάσαι την ημέρα που σου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος;
Είναι συγκλονιστική η ιστορία του πώς φτάσαμε εκεί. Η αδελφή μου, ύστερα από πολλές προσπάθειες, είχε απογοητευτεί κάπως. Ένα καλοκαίρι λοιπόν ήμουν στην Τήνο, όπου γνώρισα τον Θάνο Παράσχο, τον εξωσωματιστή. Είπα στην αδελφή μου για τη γνωριμία που έκανα και την προέτρεψα να δοκιμάσει και με εκείνον.
Πριν από αυτό, η αδελφή μου είχε πάει στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στον Πόρο και προσευχήθηκε κλαίγοντας στην εικόνα της Παναγίας. Φεύγοντας από την εκκλησία, ένιωσε την ανάγκη να ξαναμπεί στο ιερό και να ξαναπάει στην εικόνα. Και το έκανε.
Όπως ακούμπησε την εικόνα, είδε κάτω δεξιά κάτι μικρά γραμματάκια τα οποία δεν είχε προσέξει πριν, όση ώρα προσευχόταν. Εκεί αναγραφόταν: «Δέησις Αρχιμανδρίτου Διονυσίου Παπαδημητρίου». Το όνομα του πατέρα μας, η απόλυτη συνωνυμία! Από κάτω ήταν γραμμένο «1976», η χρονιά γέννησης της αδελφής μου, και πιο κάτω «διά χειρός Αθανασίου Π.».
Όταν είδε το όνομα του πατέρα μας αλλά και την ημερομηνία γέννησής της στην εικόνα, έπαθε σοκ. Όταν πια γνώρισε τον Παράσχο και, με τη βοήθειά του, γεννήθηκε η Κατερίνα, αρκετούς μήνες μετά, συνειδητοποιήσαμε το «Διά χειρός Αθανασίου Π.» που ήταν γραμμένο πάνω στην εικόνα. Ο γιατρός είναι ο Αθανάσιος Παράσχος!
Μιλάς για ένα θαύμα.
Ήταν ένα θαύμα! Πήγα αργότερα στον Πόρο, βρήκα τον πατέρα στο μοναστήρι και του είπα την ιστορία. Ήταν ξεκάθαρα ένα ολοκληρωμένο μήνυμα.
Διαβάστε όλη την συνέντευξη της Ντορέτας Παπαδημητρίου στο HELLO! που κυκλοφορεί!
Φωτογράφος: Ολυμπία Κρασαγάκη
