«Μεγαλώνω δυστυχώς. Ου γαρ… Αλλά να μη θυμάμαι πως λέγανε την ηθοποιό με την οποία έζησα έναν μεγάλο έρωτα στο Μανχάταν; Τι να πω ελπίζω να μη με παρεξηγήσετε.» είχε πει με το μοναδικό του χιούμορ ο Ζάχος Χατζηφωτίου στην συνέντευξή του στο περιοδικό Life&Style το 2011.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου που «έφυγε» στα 99 του χρόνια έζησε μια πραγματικά ωραία ζωή. Ακμαίος μέχρι το τέλος, – μέχρι και λογαριασμό στο Instagram είχε κάνει-, οδηγούσε τη διθέσια σπορ μερσεντές του μέχρι τα 97 του χρόνια.
Έβγαινε, φλέρταρε, ντυμένος πάντα άψογα, με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του, πιστός πάντα σε όσα πρέσβευε από μικρός: το πρότυπο του Δον Ζουάν, οι όμορφες γυναίκες, οι παλιοί Αθηναίοι και ο κόσμος τους, αλλά και η διάθεση για περιπέτεια, από την πολιορκία του Τομπρούκ μέχρι την αγάπη για τους αγώνες ταχύτητας και τα γρήγορα αυτοκίνητα -που του κόστισε στο τέλος το δίπλωμα του.
Το Life Story του συναρπαστικό: Με καταγωγή από τα Ψαρρά, γεννήθηκε στην Πλάκα στις 28 Σεπτεμβρίου 1923. Ατίθασος από μικρός, σε ηλικία 17 ετών μέσα στην Κατοχή, έφυγε για την Αίγυπτο, όπου έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις με τους Ποντικούς της Ερήμου όπως στην πολιορκία του Τομπρούκ, ενώ κατόπιν συμμετείχε στην ΙΙΙη Ορεινή Ταξιαρχία – Ρίμινι, η οποία μπήκε πρώτη στο Ρίμινι, για την οποία δράση και παρασημοφορήθηκε.
Αργότερα θα ασχολείτο με τα εφοπλιστικά αλλά και τους αγώνες ταχύτητας.
Μετά τον πόλεμο όπως όλοι οι νέοι της εποχής αποζήτησε την διασκέδαση και το γλέντι, με συναθροίσεις και πάρτι στο Κολωνάκι με συντροφιά την χρυσή νεολαία της Αθήνας. «Μέθυσα το 45 και ξεμέθυσα το 49» είχε πει στην Κατερίνα Αγγελιδάκη στην συνέντευξή του στο Life&Style για τις βραδιές εκείνης της εποχής.
Ο γάμος του με την Τζένη Καρέζη είχε αφήσει εποχή. Η ίδια είχε περιγράψει τη γνωριμία τους, σε συνέντευξή της, αμέσως μετά τον γάμο τους. «Μου τον σύστησαν σε ένα ελληνικό σπίτι. «Χαίρω πολύ» είπαμε αμφότεροι. Ξανασυναντηθήκαμε λίγο μετά, την πρωτοχρονιά, εδώ στην Αθήνα, που ο Ζάχος ήρθε για διακοπές. Ξαναχαρήκαμε πολύ. Και ένα μήνα αργότερα, κεραυνοβόλα, βιαστικά, αμερικάνικα αν θέλετε, το συναποφασίσαμε να χορέψουμε στη Φιλοθέη».
Λέγεται ότι έξω από την εκκλησία της Φιλοθέης εκείνο το βράδυ του Μαίου του 1962 είχε συγκεντρωθεί πλήθος 5 χιλιάδων ατόμων ενώ οι προσκεκλημένοι ήταν μόνο 500. Στη δεξίωση παρέστη όλη η Αθήνα, κοσμική και καλλιτεχνική. Παρά τον χωρισμό τους λίγα χρόνια αργότερα οι δυο τους έμειναν αγαπημένοι φίλοι.
Έκανε συνολικά πέντε γάμους, κανένας από τους οποίους δεν κράτησε πολύ χωρίς όμως άσχημο τέλος και πικρίες. «Μετά από κάθε διαζύγιο κάναμε μαζί πάρτι» είχε πει κάποτε.
Συγγραφέας, αντιδήμαρχος Αθηναίων, στη δεκαετία του 70 και του 80 η κοσμική στήλη του «Η εβδομάδα του Iακχου» στον «Ταχυδρόμο» ήταν το οξυγόνο που ανέπνεε η κοσμική Αθήνα τα μέλη της οποίας περίμεναν με κομμένη την ανάσα την κυκλοφορία του περιοδικού. Την ίδια εποχή είχε και το πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου στην τηλεόραση.
Ήταν επίσης ένας από τους πρώτους φανατικούς επισκέπτες της Μυκόνου και ένας από τους μεγάλους επικριτές της τα τελευταία χρόνια. Σε συνέντευξη του είχε πει χαρακτηριστικά για την πρώτη εποχή του νησιού:
«Δεν ξέρω αν εγώ την ανακάλυψα, πάντως πρέπει να πω ότι για πρώτη φορά επισκέφτηκα το νησί σε ηλικία 17 ετών. Λίγο πριν τον πόλεμο. Ήταν καλοκαίρι του ’40 και μαζί με ωραίες κοπέλες της Κηφισιάς την Ελένη Βλάχου, τη Μελίνα Μερκούρη και άλλες. βρεθήκαμε στη Μύκονο. Μια κοινή φίλη, η Ελένη Τζαβέλα, πιανίστα, είχε πάει πιο πριν από μας. Μιλούσε με τα καλύτερα λόγια. Ακόμα και τον χειμώνα ήταν παράδεισος.»
«Τον Ζάχο τον γνώριζα από μωρό τριών ετών καθώς ήμουν παρανυφάκι και κρατούσα λαμπάδα στο γάμο του με την Δανάη Σωσσίδη.» διηγείται η Ελένη Χέλμη Μαρκεζίνη, κόρη του αείμνηστου Σπύρου Μαρκεζίνη: «Τους είχε παντρέψει ο πατέρας μου ο οποίος είχε μεσολαβήσει κιόλας προκειμένου η οικογένεια της Δανάης να τον δεχθεί για γαμπρό καθώς είχε την φήμη του play boy. Ήταν κόρη του Αχιλλέα Κύρου, αδελφού του εκδότη της «Εστίας».
Έκτοτε, αφότου χώρισε με την Δανάη, κάθε καινούργια γνωριμία του την οποία έβλεπε κάπως πιο σοβαρά την έφερνε να την γνωρίσει στον πατέρα μου για να την εγκρίνει.
Έτσι ένα βράδυ το 1981 είχε έρθει στο σπίτι των γονιών μου για φαγητό μαζί με το νέο του φλερτ μια όμορφη Σουηδέζα και την κόρη του Μανίτα, την οποία είχε βαφτίσει ο πατέρας μου. Το δείπνο κυλούσε πολύ ωραία ώσπου το σπίτι άρχισε να σείεται καθώς ήταν η βραδιά που έγινε ο μεγάλος σεισμός.
Ο Ζάχος αν και του άρεσε πάντα να διηγείται για τις πολεμικές περιπέτειες του στο Τομπρούκ στους φίλους του, ήταν και λίγο φοβιτσιάρης και με το που άρχισε να κουνιέται το σπίτι και να τρίζουν τα τζάμια, σηκώθηκε από το τραπέζι, κατέβηκε τρέχοντας έξω και εξαφανίστηκε!
Ήταν φίλος πιστός, ήταν φίλος καλός αλλά ήταν και σνομπ στις φιλίες του. Ο στενός του κύκλος ήταν πάντα πρόσωπα από τις παλιές οικογένειες της Αθήνας, και όταν οι μεγαλύτεροι του φίλοι έφυγαν από τη ζωή, εκείνος συνέχισε την φιλία με τα παιδιά τους. Είχε συντροφιές και από τον κόσμο του θεάτρου επρόκειτο πάντα όμως για εξαιρετικές περιπτώσεις.
Ντυμένος πάντα στην τρίχα με πολύ στυλ, δικό του, πάντοτε προσεγμένος. Ήταν άνθρωπος της περιπέτειας και με τα όσα είχε κάνει στα νεανικά του χρόνια και με τα σπορ αυτοκίνητα, τα ταξίδια του, τα φλερτ του. Όλοι τον αγαπούσαμε τον Ζάχο, ποτέ δεν είχε βγει από το δρόμο του για να βλάψει κάποιον.
Νοιώθω ότι όταν φεύγει ένας άνθρωπος σαν τον Ζάχο ορφανεύουμε: Είχε το στυλ του, το χιούμορ του, τον αυτοσαρκασμό του, ήταν πιστός σε όσα πρέσβευε από μικρός, στο πρότυπο του Δον Ζουάν που το έφερε ως το τέλος, στην αγάπη του στην παλιά Αθήνα και στους ανθρώπους της…. ήταν sui generis, μοναδικός.»
Η πολυαγαπημένη εγγονή του Χριστίνα Τριάρχου είχε πει στο Πρώτο Θέμα το 2011: «Ο Ζάχος δεν υπήρξε ποτέ ο κλασικός παππούς που με χόρευε στα γόνατά του, με γέμιζε κούκλες με τάιζε ζαχαρωτά και μου έκανε όλα τα χατίρια. Ο Ζάχος δεν υπήρξε ο κλασικός πατέρας για τη μητέρα μου τη Μανίτα, ούτε ο κλασικός σύζυγος. Την ημέρα που γεννούσε η γιαγιά μου η Δανάη εκείνος έτρεχε σε ράλι. Ο παππούς είναι δύσκολος άνθρωπος. Ο Ζάχος είναι από τους λίγος ανθρώπους που κατάφεραν να ζήσουν καλά τη ζωή τους!»
Διαβάστε περισσότερα στο Hello! που κυκλοφορεί.
