Ο Γιώργος Χρανιώτης παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό HELLO! και στον Γιάννη Βίτσα, και αναφέρθηκε στην Γεωργία Αβασκαντήρα, τη στάση ζωής του, και την πορεία του.
Σε παρακολουθούμε στην κωμική σειρά της ΕΡΤ «Στα Σύρματα», στο ρόλο του Κίμωνα Βασιλείου. Τι σου αρέσει σε αυτό τον τύπο;
Το ότι ζει τη ζωή του με ένα δικό του, αμοραλιστικό, αν θέλεις, κώδικα. Έχει την προσωπική του ηθική. Δεν έχει υποχρεώσεις, καθώς δεν έχει δημιουργήσει οικογένεια, έχει απλώς μια σχέση με τη Βανέσα και τον ενδιαφέρει η δουλειά του, αλλά κι εκείνη την αντιμετωπίζει σαν παιχνίδι. Ο Κίμωνας Βασιλείου ζει για τον έρωτα και το χρήμα.
Ο δικός σου λόγος για να ζεις ποιος είναι;
Ο έρωτας είναι σίγουρα. Το χρήμα πάλι όχι. Το χρήμα με βοηθά να έχω ελεύθερο χρόνο για να κάνω τα πράγματα που ονειρεύομαι.
Τι ακραίο έχεις κάνει όντας ερωτευμένος;
Νομίζω πως το πιο ενδιαφέρον ακραίο πράγμα που έχω κάνει όντας ερωτευμένος είναι η πρόταση γάμου στη σύζυγό μου.
Ήσουν αντίθετος στη σκέψη του γάμου μέχρι που γνώρισες τη σύζυγό σου;
Δεν ήμουν ακριβώς αντίθετος. Περισσότερο με τρόμαζε η ιδέα του να έρθει ένα παιδί στη ζωή μου γιατί θα έπρεπε να διαπραγματευτώ κάποιες ελευθερίες. Θυμάμαι να λέω χαρακτηριστικά ότι αν κάποτε παντρευτώ, θα το κάνω για το πάρτι, για να γιορτάσω με τους φίλους μου την ένωση δύο ανθρώπων. Κάπως έτσι έβλεπα το γάμο και ήμουν αρκετά αφελής ώστε να μη γνωρίζω πληροφορίες που μου είπαν μετά. Όπως ότι αν χωρίσεις και έχεις αποκτήσει περιουσιακό στοιχείο μέσα στο γάμο, το δικαιούται και η γυναίκα σου! (γέλια) Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου. Φυσικά και δεν είναι το ζήτημα αυτό, απλώς το αναφέρω για να δηλώσω ότι είχα άγνοια για τα πρακτικά ζητήματα. Άλλωστε δεν θα με πείραζε να μοιράσω ένα σπίτι. Ιδανικά, δεν θα ήθελα να χωρίσω ποτέ, αλλά, αν συνέβαινε αυτό, θα φρόντιζα να είμαστε και οι δύο ευχαριστημένοι.
Ήταν εύκολη η συμβίωση για σένα;
Όχι πολύ εύκολη. Το είχα κάνει με αποτυχία.
Τι είναι αυτό που είδες στη σύζυγό σου και σε έκανε να καταλάβεις ότι ταιριάζετε και μπορείτε να μείνετε μαζί;
Το ότι είχα τη διάθεση να μοιραστώ τη ζωή μου μαζί της. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκέφτηκα ότι «έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το κορίτσι να μοιραστώ μαζί της το χώρο μου, τα πράγματά μου, τη ζωή μου», πάντα κρατώντας –ή προσπαθώντας να κρατήσω– κάτι για μένα. Με ενδιέφερε ανέκαθεν να γνωρίσω έναν άνθρωπο που θα αγαπήσω. Και το να αγαπάς σημαίνει να μοιράζεσαι.
Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα της σε κέρδισε και έκανες το επόμενο βήμα;
Μου άρεσε πολύ που την έκανα να γελά. Μου άρεσε πολύ που με έκανε να γελώ όταν γελούσε κι επίσης μου άρεσαν πολύ τα πόδια της!
Έχεις υπάρξει αυτοκαταστροφικός σε κάποια φάση της ζωής σου;
Ναι, έχω υπάρξει.
Με ποιον τρόπο; Τι ήθελες να μάθεις μέσα από αυτό;
Επειδή μου αρέσει να γεύομαι τη ζωή, ήθελα να μυρίσω λίγο το θάνατο. Όχι να τον γευτώ, να τον μυρίσω… Οπότε, όποιες ακρότητες έχω κάνει στη ζωή μου –να τρέχω με τη μοτοσικλέτα μου, να πίνω και πάλι να οδηγώ τη μοτοσικλέτα– τις έκανα μάλλον για να επιβιώσω από κάτι που θα ήταν δύσκολο; Δεν ξέρω ακριβώς. Ξέρω ότι απλώς σαν να μην ήξερα ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω –κι αυτό έχει αλλάξει μεγαλώνοντας–, ότι όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή πεθαίνουν. Σαν να μην είχα αυτήν τη βασική πληροφορία. Τώρα, επειδή γνωρίζω ποιο είναι το αποτέλεσμα, δεν καταφεύγω σε τέτοιες ακρότητες. Κι επειδή θέλω να περάσω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με το γιο μου και να τον δω να μεγαλώνει, μου αρέσει η προοπτική του να είμαι υγιής και προσεκτικός.
Κάποτε αγνοούσες ότι υπήρχε ο θάνατος. Τώρα που γνωρίζεις για την ύπαρξή του, σε φοβίζει;
Όχι, διότι έχω διαβάσει Επίκουρο! Ο Επίκουρος, μεταξύ άλλων, λέει ότι είναι πολύ μάταιο να απασχολείσαι με το θάνατο γιατί είναι κάτι αναπόφευκτο. Επομένως, προσπαθώ να απωθώ αυτήν τη σπατάλη της σκέψης του θανάτου και να θυμάμαι ότι είμαι κάτι ελάχιστο μέσα στο σύμπαν. Επίσης, έχω μια πεποίθηση –ή μπορεί να έχω ανάγκη να έχω αυτή την πεποίθηση– ότι δεν τελειώνουν τα πράγματα με το θάνατο, κάτι άλλο υπάρχει. Μπορεί να μη λέγεται ζωή, μπορεί να υπάρχει μια άλλη λέξη. Πιστεύω ότι αρχίζει κάτι άλλο που δεν ξέρω πώς λέγεται – και δεν βιάζομαι να μάθω κιόλας.
Πιστεύεις στη μετεμψύχωση;
Όχι απαραίτητα. Είναι κάτι άγνωστο για μένα.
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Έχω κάνει και κάνω και αυτή την περίοδο.
Τι θέλεις να ελευθερώσεις;
Την έντασή μου. Πολλές φορές θέλω να με ακούσει ένας άνθρωπος που δεν με αγαπά και δεν θα με συμβουλεύσει κάτι για το καλό μου ούτε θα με προστατεύσει. Θα με ακούσει απλώς και, αν έχει κάτι να μου πει, θα το κάνει χωρίς το φίλτρο της συγγενικής ή φιλικής αγάπης, είναι αποστασιοποιημένος. Η ψυχοθεραπεία αυτό μού προσφέρει. Είναι σαν να πηγαίνω σε ένα ριγκ και να βαράω ένα σάκο που ξέρω ότι θα αντέξει και δεν θα μου αντιμιλήσει ή θα γίνει πιο μαλακός για να με προφυλάξει. Αυτό χρειάζομαι: έναν άνθρωπο να με ακούσει, όχι να με συμβουλεύσει, αλλά, αφού με ακούσει, να μου πει αυτό που εισέπραξε. Νομίζω ότι έχω πολλά σκουπίδια –όπως όλοι οι άνθρωποι– και κάπως πρέπει να τα πετάξω. Η ψυχοθεραπεία είναι ένας πολύ ανοιχτός κάδος.
Ποια σκουπίδια πέταξες και συνεχίζεις να πετάς;
Σκουπίδια από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα. Από ανθρώπους οι οποίοι φημίζονταν για την τοξικότητα που είχαν και την επίδρασή τους πάνω μου και στην καθημερινότητά μου. Σκουπίδια που απορρέουν από τη σκέψη ότι, δυστυχώς, ζω σε μια πόλη που αγαπώ μεν, αλλά όπου δεν αναπνέω τον αέρα που θα ήθελα και δεν ακούω τους ήχους που θα ήθελα εξαιτίας της ασχήμιας που πολλές φορές φέρει όχι τόσο η δουλειά μου όσο η καθημερινότητά μου.
Τι έχεις μάθει για τον εαυτό σου μέσω της ψυχοθεραπείας;
Ότι είμαι καλός, ότι είμαι ένας άνθρωπος που έχει έναν ιδιαίτερο δείκτη ενσυναίσθησης. Έχω μάθει επίσης ότι είμαι πολύ βλάκας σε κάποια άλλα ζητήματα στη ζωή μου, και με ενδιαφέρει να σταματήσω να είμαι. Έχω μάθει ότι έχω την ικανότητα να αγαπώ βαθιά τους ανθρώπους και φυσικά να γοητεύομαι και να απογοητεύομαι από αυτούς. Έχω μάθει ότι ο ερχομός του γιου μου είναι το σημαντικότερο που έχει συμβεί στη ζωή μου. Έχω μάθει να μοιράζομαι και έχω μάθει να μην είμαι τόσο απόλυτος όσο υπήρξα στο παρελθόν.
Φέτος πρωταγωνιστείς και στην πολύ επιτυχημένη παράσταση «Τέλειοι Ξένοι», στο θέατρο Αθηνά. Οι τέλειοι ξένοι είναι δίπλα μας;
Δεν ξέρω αν είναι τέλειοι οι ξένοι, αλλά κάθε φίλος μας –και όχι μόνο– κρύβει κι έναν ξένο. Είναι μια ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε το σύζυγό μας, τη σύζυγό μας, τη μαμά μας ή τον μπαμπά μας. Γνωρίζουμε πολλά για εκείνους, αλλά υπάρχει ένα ιδιωτικό κομμάτι, το οποίο, όταν αποκαλύπτεται, κάποιες φορές μπορεί να είναι ευεργετικό και άλλες καταστροφικό και τρομακτικό.
Εσύ, όταν ανακαλύπτεις ότι ένας άνθρωπος που γνωρίζεις καλά δεν είναι αυτός που πιστεύεις, τι κάνεις;
Αν με απογοητεύσει, απομακρύνομαι. Και υπάρχουν δύο ειδών απογοητεύσεις. Υπάρχει αυτή στην οποία μπορώ να δώσω μια ευκαιρία κι εκείνη που δεν μου αφήνει περιθώρια να επιτρέψω σε αυτούς τους ανθρώπους να είναι στη ζωή μου. Εύχομαι να είναι καλά, αλλά εγώ δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Κι αυτό μού έχει συμβεί με πολύ κοντινά μου πρόσωπα.
Ήταν εύκολος ο αποχωρισμός;
Θεωρώ ότι ήταν εύκολος γιατί δεν μου άφησαν άλλο περιθώριο. Μοιάζει με κάποιους χωρισμούς που είναι επώδυνοι, αλλά ξέρεις ότι έκανες το παν για να τους αποτρέψεις, έπαιξες όλα σου τα χαρτιά. Οπότε, από τη στιγμή που ο άλλος έφυγε, ένα κομμάτι σου είναι ήσυχο ότι εσύ προσπάθησες όσο γινόταν.
Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Κλαίω πολύ συχνά. Κλαίω κάθε βράδυ στην παράσταση. Έκλαψα χθες το βράδυ στην παράσταση.
Πώς ονειρεύεσαι τα επόμενα χρόνια;
Δυστυχώς, δεν μπορώ να ονειρευτώ τα επόμενα χρόνια μου χωρίς να σκεφτώ τα επόμενα χρόνια και άλλων ανθρώπων. Θα ήθελα να μην υπήρχε πόλεμος. Άρα, αν μπορούσα να έχω μόνο μία ευχή, θα ήταν να μη σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους και να μην πεινούν παιδιά. Αυτό θα μου αρκούσε για τα επόμενα χρόνια μου. Τώρα δεν τολμώ να μπω στα social media γιατί μου έρχονται εικόνες από τη Γάζα. Αρνούμαι να το κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό και αισθάνομαι εγκλωβισμένος και ανήμπορος. Αν δεν υπήρχαν αυτά να με βασανίζουν, θα ευχόμουν να μπορώ να ζήσω κοντά στη φύση. Συγκεκριμένα, σε ένα νησί, κοντά στη θάλασσα. Κι αν είχε και λίγο κύμα να μπορώ να κάνω σερφ, θα ήταν υπέροχο! Κι αν υπήρχε και η δυνατότητα τηλεμεταφοράς για να βρίσκομαι και στα γυρίσματα και στο θέατρο, θα ήταν το ιδανικό! Θέλω να είμαι ηθοποιός, να είμαι καλλιτέχνης, αλλά να είμαι και κοντά στη φύση.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΟΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΟΥΚΑΣ
