Η μεγάλη επιστροφή ήρθε με μια ανατροπή. Η είδηση ότι ο Γιώργος Καπουτζίδης θα ετοίμαζε tηλεοπτική σειρά εξέπληξε ευχάριστα. Το ίδιο και το γεγονός ότι οι «Σέρρες», η πιο αυτοβιογραφική δουλειά του δημιουργού, θα προβαλλόταν αποκλειστικά στη streaming πλατφόρμα ΑΝΤ1+. Ο ίδιος μίλησε στο περιοδικό HELLO! και μοιράστηκε μαζί μας λίγη από την καθημερινότητά του, εξήγησε γιατί δεν θα πάψει ποτέ να μιλά δυνατά για ό,τι πιστεύει και για ό,τι τον αντιπροσωπεύει και δηλώνει μόνιμος κάτοικος Αίγινας.
«Σέρρες» και ANT1+. Γιατί «Σέρρες» και γιατί ANT1+;
Σέρρες διότι είναι η πόλη μου, είναι η πατρίδα μου, τις αγαπώ πολύ και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Είναι τόσο αληθινή αυτή η ιστορία –ίσως η πιο αληθινή που έχω γράψει– όχι γιατί συνέβησαν σε μένα αυτά που καταγράφονται στην κάμερα, αλλά γιατί είναι εξαιρετικά πραγματικοί όλοι οι χαρακτήρες. ANT1+ διότι μου άρεσε η ιδέα να βρεθεί η σειρά σε μια πλατφόρμα όπου θα μπορούσε κάποιος να τη βλέπει όταν θα ένιωθε ψυχικά έτοιμος να το κάνει. Κι εγώ έτσι παρακολουθώ τηλεόραση πια. Στην ουσία, προσπαθώ να είμαι κομμάτι αυτού που βλέπω και μου αρέσει. Για παράδειγμα, κάποτε μου άρεσε πολύ ο κινηματογράφος. Θέλησα λοιπόν να μπω σε δραματική σχολή όχι λόγω θεάτρου, όπως οι περισσότεροι, αλλά λόγω της αγάπης μου για το σινεμά. Θέλησα όμως να γράψω για την τηλεόραση επειδή αγαπούσα τις κωμικές σειρές που έβλεπα. Τώρα, λοιπόν, που σταμάτησα να παρακολουθώ τηλεόραση και βλέπω σειρές σε πλατφόρμες, θέλησα να είμαι κι εγώ κομμάτι όλου αυτού. Μου φάνηκε επίσης πολύ τιμητικό επειδή οι «Σέρρες» είναι η πρώτη σειρά που έπαιξε στον ANT1+.
Μπορεί κάποιοι να πουν ότι «ο Καπουτζίδης είναι ένας σεναριογράφος που ξεκίνησε από την αναλογική τηλεόραση, γιατί πρέπει να πληρώσουμε για να τον δούμε;». Υπάρχει κάποια συμφωνία να κάνεις σειρά και για τον ΑΝΤ1;
Όχι, δεν έχουμε κάνει τέτοια συμφωνία. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι για την αναλογική τηλεόραση. Μου αρέσει εκεί όπου βρίσκομαι. Δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να πληρώσει ή να μην πληρώσει, αλλά και κανείς δεν μπορεί να με πιέσει να πάω τη δουλειά μου εκεί όπου θέλει αυτός. Θα την πάω εκεί όπου θέλω εγώ.
Η σειρά έγινε για την πλατφόρμα με άλλα στάνταρ απ’ ό,τι αν προοριζόταν για την αναλογική τηλεόραση;
Δεν το πιστεύω αυτό. Και η αναλογική και η συνδρομητική τηλεόραση δίνουν εξίσου μεγάλη σημασία στην ποιότητα. Αυτό βέβαια έχει να κάνει και με την παραγωγή και το κανάλι. Θεωρώ ότι και ο αναλογικός ΑΝΤ1 θα γυρνούσε τη συγκεκριμένη σειρά με πολλή προσοχή και αγάπη. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως όταν κάτι προβάλλεται σε πλατφόρμα, έχει μια παραπάνω φροντίδα.
Η σειρά ξεκινώντας –και μάλιστα με διθυραμβικές κριτικές– ήρθε αντιμέτωπη με την απώλεια του Πάνου Νάτση.
Σκέφτηκες ότι αυτό το τραγικό γεγονός δεν προοιωνιζόταν μια καλή πορεία της και ίσως οι «Σέρρες» δεν έπρεπε να βγουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Αντίθετα, υπήρχε ένας λόγος παραπάνω για να βγει στον αέρα η σειρά. Είναι η τελευταία εικόνα που έχουμε από τον Πάνο και δεν θα την κρύβαμε σε ένα συρτάρι. Κάθε φορά που πήγαινα για να δω ένα επεισόδιο μονταρισμένο, ένιωθα μεγάλη ανυπομονησία γιατί θα έβλεπα και κάτι καινούριο από τον Πάνο. Θυμάμαι τη στενοχώρια μου όταν επρόκειτο να δω το δέκατο επεισόδιο, στο οποίο δεν υπήρχε πια συνέχεια του Πάνου. Κόσμος που ίσως να μην είχε παρακολουθήσει τις δουλειές του διαπίστωσε πόσο εξαιρετικός ήταν σε μια πολύ ωραία δουλειά. Αυτό που μας άφησε πίσω είναι μια υπέροχη ερμηνεία. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος ο Πάνος και όλοι χαρήκαμε που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε κρατήσει μέσα μας κάτι από τη φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης του. Πάντα μας έλεγε να μη στενοχωριόμαστε. Το έλεγε σε μας, αλλά ο ίδιος πολλές φορές στενοχωριόταν. Νιώθω ακόμη πόνο για την απώλειά του, δεν τελειώνει αυτό. Εξακολουθείς να το ζεις, εξακολουθείς να το βιώνεις. Είμαστε φίλοι με όλα τα παιδιά της παράστασης (σ.σ. «Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!»), με τα οποία συνεργαζόμασταν τρία χρόνια. Όταν μαζευόμαστε, τον μνημονεύουμε τον Πάνο, λέμε ιστορίες και νιώθουμε σαν να μην ήρθε απλώς στη συνάντησή μας.
Θα έλεγα ότι δένεσαι με τους συνεργάτες σου. Αυτή την εικόνα έχουμε για σένα.
Αυτή η δουλειά είναι περίεργη κι εγώ είμαι ένας περίεργος άνθρωπος. Το λέω αυτό επειδή για ένα διάστημα δενόμαστε με τους συνεργάτες μας και μετά χανόμαστε, αλλάζουμε δουλειές και καθημερινότητα. Αν δεν κρατήσει ο άλλος επαφή, είμαι κι εγώ από τους ανθρώπους που χάνονται. Θα πάω στον επόμενο κύκλο, μετά στον επόμενο κ.ο.κ. Αυτό που συμβαίνει με τη συγκεκριμένη παρέα είναι ότι τα παιδιά έχουν δεθεί τόσο πολύ μεταξύ τους που δεν θα αφήσουν κι εμένα να χαθώ. Από την άλλη, δένομαι με τους συναδέλφους μου διότι όταν γράφεις κάτι για κάποιον, εκ των πραγμάτων αποκτάς ένα δεσμό μαζί του. Βασανίζομαι πολύ για το τι θα γράψω για έναν άνθρωπο, για το τι θα του δώσω να παίξει. Επίσης, μου είναι τελείως απαραίτητο να περνάμε ωραία στη δουλειά. Διαφορετικά, δεν βρίσκω κανένα λόγο να φύγω από το σπίτι μου για να πάω να δουλέψω.
Από αυτούς τους κύκλους που ανέφερες μένει πάντα κάποιος ή αλλάζουν όλα με την επόμενη δουλειά;
Στην καθημερινότητα ίσως να μη μένει κάποιος, τα συναισθήματα όμως υπάρχουν. Για παράδειγμα, ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο έπαιξα στην τηλεόραση είναι η Ράνια Σχίζα. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και ακόμη αγαπιόμαστε πολύ. Μπορεί να τα λέμε στο τηλέφωνο μία φορά το μήνα ή το δίμηνο, αλλά η αγάπη που νιώθει ο ένας για τον άλλο είναι πολύ ειλικρινής.
Θα έλεγες ότι είσαι ένας μοναχικός τύπος ή σου αρέσουν ο θόρυβος της πόλης και ο κόσμος;
Αν μου άρεσε ο θόρυβος της Αθήνας, θα είχα μείνει στην Αθήνα! Ζω πλέον μόνιμα στην Αίγινα.
Ο χειμώνας εκεί είναι δύσκολος;
Καθόλου! Ο χειμώνας στην Αίγινα μου αρέσει πολύ περισσότερο γιατί είμαστε μόνο οι φίλοι. Το καλοκαίρι το νησί γεμίζει τουρίστες. Δεν μπορούμε να παρκάρουμε, δεν βρίσκουμε πού να καθίσουμε, υπάρχει ξαφνικά ουρά παντού. Φυσικά και τους θέλουμε τους τουρίστες, τους χρειάζεται η τοπική κοινωνία, και μάλιστα πολύ, αλλά είναι λίγο δύσκολα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Ήσουν πάντα μοναχικός ή κάποια στιγμή, κερδίζοντας εμπειρίες, είπες «θα αλλάξω σελίδα στη ζωή μου»;
Ήμουν πάντα ένα πολύ μοναχικό παιδί. Μπορεί να παρουσίαζα τις γιορτές του σχολείου, να ανέβαινα στη σκηνή άνετος και να με χειροκροτούσαν όλοι, αλλά, όταν η γιορτή τελείωνε, ήμουν πάντα ένα μοναχικό αγόρι. Πήγαινα στο σπίτι και διάβαζα. Υπήρχε λοιπόν μια πολύ κοινωνική πλευρά μου στην αυλή του σχολείου και μια μοναχική σε όλες τις άλλες εκφάνσεις της ζωής μου. Όλοι με συμπαθούσαν, αλλά ήμουν μόνος. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, έγινα ξαφνικά ένα υπερκοινωνικό ον, κάτι που συνεχίστηκε και στη δραματική σχολή. Ειδικά τότε το σπίτι μου ήταν κέντρο διερχομένων! Μεγαλώνοντας πλέον, δεν θα έλεγα ότι είμαι αντικοινωνικός, απλώς απολαμβάνω τις ώρες που είμαι μόνος μου στο σπίτι. Δεν με φοβίζει η μοναξιά, δεν μου είναι απαραίτητο να παίρνω τηλέφωνα για να αισθάνομαι ότι είμαι με κάποιον.
Πώς περνά ο χρόνος στην Αίγινα;
Γράφοντας –τη σειρά την έγραψα στην Αίγινα–, κολυμπώντας και διαβάζοντας βιβλία. Επίσης, κάνω κανό, SUP ακόμα και το χειμώνα, ποδήλατο –πέφτω κιόλας και σπάω χέρια και πόδια!– και μαστορέματα.
Να περιμένουμε να διαβάσουμε κι ένα βιβλίο σου κάποια στιγμή;
Δεν νομίζω. Θα ήθελα όμως να εκδώσω τα θεατρικά που γράφω. Έχει ήδη εκδοθεί το «Όποιος θέλει να χωρίσει…».
Η μετα-COVID εποχή ήταν ιδιαίτερα δημιουργική για σένα.
Πράγματι, ήταν. Έγραψα μια καινούρια σειρά, ενώ το «Όποιος θέλει να χωρίσει…» θα συνεχιστεί και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Θεωρώ εξαιρετικό το ότι αυτή η δουλειά συνεχίζει την πορεία της καθώς αποδεικνύεται ότι δεν ήταν μια μόδα της εποχής, αλλά εξακολουθεί να έχει ζωή, κάτι για το οποίο χαίρομαι. Μάλιστα μεταφράστηκε στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ισπανικά και –ποιος ξέρει;– μπορεί να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Απ’ ό,τι μαθαίνω, θα παιχτεί από ερασιτεχνικές ομάδες σε χώρες της Ευρώπης. Επαγγελματικά, λοιπόν, η μετα-COVID εποχή πήγε πολύ καλά. Επιπλέον, μέσα στον COVID, έκανα την εκπομπή «Ο δρόμος για το Τόκιο – Team Hellas» στην ΕΡΤ, η οποία ήταν και ο μοναδικός λόγος για να επιστρέψω στην τηλεόραση.
Ήταν πραγματικά εξαιρετική δουλειά, ενώ πολύ σημαντική ήταν και η ιδέα να γνωρίσουμε αυτούς τους αθλητές.
Αυτά τα παιδιά χρειάζονται πραγματικά στήριξη και ήταν πολύ συγκινητικό να παρακολουθώ τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσα από τα μάτια τους. Έκλαψα για αποκλεισμούς ή ατυχίες διότι τους γνώριζα προσωπικά. Δεν ήταν ονόματα που δεν είχα ξανακούσει ή πρόσωπα που δεν είχα ξαναδεί.
Παρουσίασες και τη Eurovision, που αγαπάς πολύ και που φέτος έπαιξε πολύ δυνατά. Με τη Μαρία Κοζάκου έχετε δέσει και το αποτέλεσμα στο σχολιασμό ήταν υπέροχο. Απάντησες επίσης σε ένα ομοφοβικό σχόλιο, κάτι που έπαιξε εξίσου.
Πιστεύεις τελικά ότι το να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και να εκφράζεις ανοιχτά αυτό που πιστεύεις βοηθά στο τέλος της ημέρας ή δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο για να πει ο καθένας την κακία του;
Η κακία υπάρχει έτσι κι αλλιώς, είτε μιλήσω εγώ είτε όχι. Δεν θα την προκαλέσουμε όσοι έχουμε απλώς το θάρρος να μιλήσουμε. Παράδειγμα αποτελεί εκείνο το βίντεο από την περιγραφή μου στη Eurovision το 2006, όταν ένας αθλητικογράφος έκανε την πιο ομοφοβική δήλωση που έχει γίνει για άνθρωπο στην τηλεόραση και από κάτω έγραψαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Έβριζαν εν χορώ! Δεν είχα προκαλέσει κάτι, απλώς έκανα τη δουλειά μου. Έκανα μια μετάδοση, δεν βγήκα να πω κάτι προκλητικό. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είχαν μέσα τους κακία και την έβγαλαν. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν. Αυτό που δεν συνέβαινε και πρέπει να το συνηθίσουν είναι ότι τώρα μιλάμε. Αν δεν τους αρέσει, το καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είναι υποχρεωμένοι άλλωστε. Το «βούλωσ’ το» όμως που μπορούσαν να μου πουν κάποτε δεν μπορούν να μου το πουν τώρα. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα και καλούνται να προσαρμοστούν.
Αυτή είναι μια γενικότερη πρακτική, δεν αφορά μόνο τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που κουνάνε το δάχτυλο.
Εγώ προσπαθώ να μην κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν και να μην ασχολούμαι με πράγματα τα οποία δεν γνωρίζω. Δεν βγήκα να πω τι να κάνουμε με τα εμβόλια ή ποια θέση να πάρουμε στον πόλεμο της Ρωσίας με την Ουκρανία. Δεν τοποθετούμαι δημόσια επί παντός του επιστητού. Το συγκεκριμένο θέμα το γνωρίζω, με αφορά και γι’ αυτό μιλώ. Μάλιστα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν το κάνω για να αλλάξω τη γνώμη κάποιων. Το κάνω γιατί ξέρω ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που περνούν δύσκολα και, κάθε φορά που μιλώ, παίρνουν λίγη δύναμη παραπάνω. Το γνωρίζω διότι μου το λένε. Ίσως η σημαντικότερη στιγμή για μένα φέτος ήταν όταν συνάντησα τους Υπερήφανους Γονείς, την ομάδα των γονιών που έχουν ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά, οι οποίοι ήταν παρόντες στο gay pride που παρουσίασα τον Ιούνιο. Ο τρόπος με τον οποίο με αγκάλιασαν αυτοί οι άνθρωποι και μου είπαν πόσο βοήθησα τα παιδιά τους ήταν ό,τι ωραιότερο για μένα. Τώρα, αν σε κάποιον δεν αρέσουν αυτά που λέω, δεν με πειράζει καθόλου. Εμένα με αφορά το πώς με αγκάλιασαν αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ μίλησα για εκείνους, όχι για να εισπράξω μπράβο από τα πάνελ.
Ήταν η επόμενη ερώτησή μου αυτή, αν πράγματι βοηθιέται ένα παιδί από όλη αυτή την ιστορία.
Πάρα πολύ! Το ξέρω πολύ καλά, πολύ καλύτερα από αυτούς που αναρωτήθηκαν δημόσια γιατί το είπα. Αυτό που έκανα εγώ βοηθά, το να απαντάς σε αυτό που είπα εγώ δεν βοηθά κανέναν.
Έχεις πλέον τη δύναμη να εκφράζεις με τη φωνή σου και ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Μόνο να εκφράζω αυτούς τους ανθρώπους θέλω, όχι να απαντώ στους άλλους.
Ποια ήταν τα λάθη που έκανες και που σου έδωσαν τα μεγαλύτερα μαθήματα;
Δεν ξέρω αν ήταν λάθος, αλλά πάντα θα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν δεν το είχα κάνει. Όταν τελείωσε το «Παρά Πέντε», φοβήθηκα πολύ να ξαναγράψω, φοβήθηκα να αναμετρηθώ με τη συγκεκριμένη δουλειά. Αυτό με έκανε να καθυστερήσω οκτώ χρόνια να δημιουργήσω κάτι καινούριο. Από την άλλη, βέβαια, μπορεί να με προστάτεψε από την επανάληψη.
Με άλλα λόγια, σε άγχωσε η επιτυχία του.
Ακριβώς! Το άλλο λάθος που έκανα ήταν ότι ήθελα να είμαι πάντα πρώτος. Μετά το «Παρά Πέντε», που επί δύο χρόνια είχε την πρωτιά, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι η επόμενη δουλειά μου δεν θα βρισκόταν στην κορυφή. Όταν έκανα το «The Voice», σκεφτόμουν ότι έπρεπε να είμαι πρώτος σεναριογράφος και ο καλύτερος παρουσιαστής, κι αυτό ήταν εξαντλητικό. Μια τέτοια προσέγγιση δεν σε οδηγεί απαραίτητα στην ευτυχία – τουλάχιστον όχι εμένα καθώς κατάλαβα ότι η ανάγκη μου δεν είναι να είμαι πρώτος. Η ανάγκη μου τελικά είναι να είμαι καλά, να περνώ όμορφα, να μπορώ να κάνω τα πράγματα που αγαπώ και να διαχειρίζομαι το εικοσιτετράωρό μου έτσι όπως θέλω εγώ. Είναι φορές που είμαι ευτυχισμένος με πολύ απλά πράγματα, ακόμα και μέσα στη μοναχικότητά μου.
Τι είναι η ευτυχία τελικά;
Η ευτυχία είναι το χαμόγελο που έχεις μέσα στην ημέρα και δεν ξέρεις το γιατί. Είναι να κάνεις αυτό που θέλεις εσύ, το να αγαπάς και να σε αγαπούν. Είναι στιγμές η ευτυχία. Όταν είδα τα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς «Σέρρες» στην παρουσίαση, αισθάνθηκα ευτυχία και πληρότητα, αισθάνθηκα ότι έγινα ο άνθρωπος που ήθελα να είμαι. Αυτό το συναίσθημα δεν θα κρατήσει για δέκα συνεχείς μήνες, αλλά εκείνη την ημέρα, όταν ολοκληρώθηκε η προβολή, το βίωσα.
Θα υπάρξει και συνέχεια της σειράς ή με τα δέκα επεισόδια ολοκληρώθηκε η ιστορία;
Μετά το καλοκαίρι, θα πρέπει να κάνουμε μια πολύ σοβαρή συζήτηση με το κανάλι και τους συντελεστές για να δούμε αν θα μπορέσουμε να έχουμε κάποια συνέχεια.
Στην προσωπική σου ζωή είσαι μόνος σου;
Ναι, είμαι μόνος μου και δεν με πειράζει αυτό. Μάλιστα, επειδή είμαι μόνος μου δύο χρόνια περίπου, έχω την αίσθηση ότι βίωσα όμορφα αυτήν τη μοναξιά. Δεν στενοχωριόμουν ούτε ψαχνόμουν. Θα έλεγα όμως ότι από τον Φεβρουάριο και μετά, για δυο-τρεις μήνες, έχασα λίγο τα πατήματά μου. Ξαφνικά δεν αισθανόμουν καλά που ήμουν μόνος μου. Με την απώλεια του Πάνου, έχασα τελείως το κέντρο μου και έψαχνα κάπου να στηριχτώ. Τελικά, όμως, μου αρέσει που είμαι αυτάρκης και νομίζω πως όταν καταφέρεις να είσαι καλά και μόνος σου, τότε, όταν θα βρεθεί ένας σύντροφος, θα είσαι πολύ σωστός απέναντι στη σχέση σου. Το σύντροφο δεν τον θέλεις για να καλύψει τα δικά σου κενά.
Σκέφτεσαι να παντρευτείς ή να κάνεις ένα παιδί;
Αν βρω το σωστό άνθρωπο, θα το κάνω. Ένας ακόμα λόγος που μιλώ ανοιχτά για το δικαίωμα του γάμου και της τεκνοθεσίας είναι γιατί εγώ αυτά τα δικαιώματα δεν τα είχα. Δεν μου είπε κανείς ότι έχω αυτή την προοπτική. Όταν κατάλαβα ότι είμαι gay, συνειδητοποίησα ότι θα πρέπει να ζήσω μια ζωή μόνος και κρυμμένος. Θέλω λοιπόν οι νέοι να έχουν αυτή την προοπτική, να ξέρουν ότι αν θέλουν να έχουν στο πλευρό τους έναν άνθρωπο, μπορούν να το κάνουν. Κι αν θέλουν να παντρευτούν με το σύντροφό τους και να κάνουν οικογένεια, να μπορούν επίσης να το κάνουν. Αυτά που εγώ δεν είχα –και μπορεί πλέον το τρένο να έχει φύγει για μένα, δεν το γνωρίζω– δεν θέλω να τα στερηθούν οι νέοι άνθρωποι.
Θα αναλάμβανες να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνος σου;
Όχι! Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη, την οποία νιώθω ότι δεν έχω τη δύναμη να αναλάβω μόνος μου, θα ήθελα να τη μοιραστώ. Θα ήθελα να είμαστε δύο άνθρωποι σε αυτό. Βέβαια, καταλαβαίνω και όποιον αποφασίζει να αναλάβει μόνος του το μεγάλωμα ενός παιδιού.
Ποιον τίτλο θα έβαζες στη ζωή σου μέχρι σήμερα;
«Άλλα 50 και μετά θα σοβαρευτώ»!
