Ο Σπύρος Παπαδόπουλος παραχώρησε μία συνέντευξη στην εκπομπή της Ερτ «Αυτός και ο Άλλος» και μίλησε για το ελληνικό MeToo, για την περίπτωση του Παύλου Χαΐκάλη, το τέλος της εκπομπής «Στην υγειά μας», για τον Βλάσση Μπονάτσο και περιέγραψε πώς είχε ξεχάσει τον γιο του όταν σε μικρή ηλικία στο σούπερ μάρκετ.
«Ήταν κοντά μας το σούπερ μάρκετ, πήρα το παιδί για να πάω να ψωνίσω, με το καρότσι. Το παιδί ήταν ενός χρόνου, κάτι τέτοιο. Παίρνω τα πράγματα, γυρίζω σπίτι, μπαίνω μέσα και μου λέει η Αθηνά “το παιδί το άφησες απ’ έξω;“. “Ποιο παιδί; Το παιδί!” και τρέχω στο σούπερ μάρκετ και αυτός καθόταν έβλεπε τα ράφια, τον κόσμο που πέρναγε…», είπε ο Σπύρος Παπαδόπουλος χαρακτηριστικά.
Σπύρος Παπαδόπουλος: Οι Απαράδεκτοι και ο Βλάσσης Μπονάτσος
Στην ίδια συνέντευξη αναφέρθηκε και στους «Απαράδεκτους» και στον πολύ αγαπημένο του Βλάσση Μπονάτσο.
«Δεν βαριέμαι να μιλάω για τους Απαράδεκτους. Είναι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι. Βέβαια, αγαπιόμαστε πολύ και με τη Δήμητρα και με τον Γιάννη. Οι τρεις που έχουμε μείνει. Η Δήμητρα με καλεί στο σπίτι της για να δω τα επεισόδια που δεν τα είχα δει. Δεν έχω δει ποτέ τον εαυτό μου. Δεν μου αρέσει. Το ζούσα από μέσα και μετά δεν ήθελα να το δω. Δεν μου αρέσει να με βλέπω ούτε να με ακούω. Ποτέ δεν μου πολυαρέσω. Στον τρόπο που παίζω», δήλωσε. Όσο για τη σκηνή που τον είχε πιάσει νευρικό γέλιο είπε: «Στο εορταστικό επεισόδιο, με είχε πιάσει ένα νευρικό, κάτι μου είχε φανεί αστείο με τον Μπέζο και τον Χαϊκάλη».
Για τον Βλάσση Μπονάτσο δήλωσε: «Ο Βλάσσης ήταν κεφάλαιο μεγάλο. Ήταν αυτό που ξέρετε όλοι και ήταν πάρα πολύ ευαίσθητο παιδί. Ο πιο ευαίσθητος από όλους μας. Έκανε πράγματα που δεν τα έλεγε σε κανένα. Μία περίοδο βγαίναμε σχεδόν κάθε βράδυ και αλητεύαμε. Ο Βλάσσης ήταν μάθημα ζωής. Δεν κόλωνε όχι γιατί έτσι! Το παιδί είχε σοβαρή βιοθεωρία. Μην κολώνεις γιατί η ζωή είναι τόση και είναι λίγη. Αυτά τα απλά πράγματα».
Την απώλειά του πώς τη βίωσε: «Στη γέφυρα της Χαλκίδας ήμουν. Το άκουσα στο ραδιόφωνο στο αμάξι. Τραβάω χειρόφρενο. ”Ρε ακούσατε αυτό που άκουσα;”. Για χρόνια πολλά περνούσα από το πρώτο Νεκροταφείο και δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα που δεν του έχω πει γεια. Ακόμα και τώρα».
