Ο πρωταγωνιστής της σειράς “Άγριες Μέλισσες” μιλάει για τις καταιγιστικές εξελίξεις των επόμενων επεισοδίων της σειράς και εξομολογείται αλήθειες του στον Γιάννη Βίτσα και το “7 ΜΕΡΕΣ TV”.
Ο Βόσκαρης είναι ουσιαστικά ένας κακός χαρακτήρας…
Είναι ολοκληρωτικά κακός, χωρίς καμία ρωγμή. Έχει ένα στόχο. Δεν γίνονται στην τύχη όλα αυτά με τη Λενιώ. Ο τρόπος που το κάνει είναι νοσηρός. Είναι διαστροφικός.
Ο Λάμπρος ανακαλύπτει τη σχέση του Βόσκαρη με τους Σεβαστούς…
Ο Βόσκαρης ήταν εργάτης στον πατέρα του Δούκα. Με τον Σέργιο ήταν κολλητός φίλος. Ήταν σαν αδέλφια. Όταν σκοτώθηκε ο Σέργιος, έβαλε στόχο να εκδικηθεί για το θάνατό του. Πήγε επιτούτου την Ελένη στη φυλακή του και είπε στη Μυρσίνη: «Από εδώ και πέρα θα γίνει κόλαση η ζωή της».
Από πού άντλησες στοιχεία, προκειμένου να υποδυθείς αυτόν το χαρακτήρα;
Δεν έχω καμία σχέση μ’ αυτόν το χαρακτήρα. Το κείμενο σε οδηγεί προς μια κατεύθυνση Οι πράξεις αυτού του ανθρώπου είναι γεμάτες κακία και νοσηρότητα. Υποκριτικά παλεύω να κάνω όσο πιο αληθινό γίνεται αυτόν το χαρακτήρα. Έχω φανταστεί στο μυαλό μου πώς θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος τύπος.
Έτυχε ποτέ να συναντήσεις έναν τόσο κακό άνθρωπο όσο αυτός;
Ναι. Πολλές φορές. Κατ’ αρχάς μη θεωρείς ότι το θέατρο είναι ένας χώρος-αγιογραφία. Υπάρχουν πολλοί νοσηροί άνθρωποι. Υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν. Και επειδή η κοινωνία μας είναι μικρή, φαίνονται κιόλας. Με απωθούν άνθρωποι σαν τον Μάνο Βόσκαρη στη ζωή μου.
Πώς αντιμετώπισες τη νοσηρότητα του θεάτρου;
Αποφάσισα κάποια στιγμή να κάνω ένα χώρο με τους φίλους μου που θα παίζουμε και θα είμαστε ευτυχισμένοι σαν παιδιά. Δεν πιστεύω καθόλου στη νοσηρότητα στο θέατρο, ότι για να δημιουργηθεί τέχνη θα πρέπει η ψυχή μας να διαλυθεί. Το νοσηρό κομμάτι που υπάρχει για κάποιο λόγο, και μια εποχή είχε γίνει και μόδα στο θέατρο, εμένα δεν με αφορά καθόλου.
Το «Cartel» έγινε πραγματικά μόδα. Οι παραστάσεις αγαπήθηκαν από το κοινό. Πέρυσι κέρδισες τα βραβεία σκηνοθεσίας και καλύτερης παράστασης του «Αθηνοράματος». Το «Άνθρωποι και ποντίκια» έχει αφήσει τεράστιο αποτύπωμα καλλιτεχνικά. Η επιλογή του μοναχικού δρόμου σού βγήκε ουσιαστικά…
Ξέρεις γιατί βγήκε; Έγινα πιο προσωπικός. Δεν κάνω κάτι με γνώμονα τι αρέσει στον κόσμο, αλλά τι αρέσει σε μένα, με την αγωνία και την επιθυμία να επιδράσει στον κόσμο. Πάνω από όλα με ενδιαφέρει όμως τι θέλω να πω.
Σε λίγες ημέρες θα ανέβει ξανά το «Άνθρωποι και ποντίκια».
Ναι, στις 6 Νοέμβρη ξεκινά το «Άνθρωποι και ποντίκια». Παράλληλα, κάνουμε πρόβα για τα «Κόκκινα φανάρια». Το σκηνικό θα θυμίζει underground κλαμπ. Θα είναι η τρανς εκδοχή.
Γιατί αποφάσισες την τρανς εκδοχή στα «Κόκκινα φανάρια»;
Αναφορικά με τις πόρνες, έχουν λεχθεί τα πάντα, τόσο κοινωνικά, όσο και μέσω της τέχνης. Υπάρχουν σαφείς αναφορές για το trafficking σε ταινίες, σε ντοκιμαντέρ. Το κομμάτι αυτού του κόσμου δεν έχει βγει ακόμα στο φως. Προσωπικά με αφορά, γιατί μεγάλωσα λίγο σ’ αυτόν τον κόσμο.
Είχες φίλους τρανς;
Βεβαίως. Ναι, έχω φίλους που είναι τρανς και σε δύσκολες περιόδους με βοήθησαν πάρα πολύ.
Με ποιον τρόπο;
Με ψυχική υποστήριξη.
Υπήρξε περίοδος που δεν είχες χρήματα και φιλοξενήθηκες στο σπίτι ενός φίλου σου που ήταν τρανς;
Και αυτό έχει γίνει. Θέλω να φέρω στο προσκήνιο ότι στην κοινωνία που ζούμε αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν τα πατήματά τους εύκολα. Ο μόνος τους δρόμος είναι η πιάτσα. Τι θα κάνουν; Πώς θα τα βγάλουν πέρα; Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν τους παίρνουν για δουλειά. Είναι δύσκολο να επιβιώσουν.
Αντιλαμβάνομαι ότι σε έλκει η αλήθεια αυτών των ανθρώπων, όπως παρουσιάζεται μέσα από την οδυνηρή τους πραγματικότητα.
Προσωπικά θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου άνθρωπο του περιθωρίου. Ζω καλύτερα εκεί. Η βάση μου είναι εκεί. Με ανθρώπους του περιθωρίου νιώθω πιο πολύ ο εαυτός μου, γιατί έχουν ξεπεράσει τα όριά τους, έχουν φτάσει στα άκρα. Μου κάνουν πιο ανθρώπινοι, πιο ανοιχτοί, πιο large.
Θεατρικά σε καθόρισε είναι η Άννα Συνοδινού.
Η Άννα ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Πήρα όλη την κλασική παιδεία από εκείνη. Παρόλο το συντηρητισμό της, το θέατρο για εκείνη ήταν θρησκεία. Μου άνοιξε το δρόμο στο όραμα και μου έδειξε την πειθαρχία με την οποία πρέπει να δουλεύω.
Το 2020 σε δύο μήνες ολοκληρώνεται. Τι άφησε σε σένα;
Σε κάθε κρίση που συμβαίνει στην ανθρωπότητα θα ήθελα οι άνθρωποι να έρχονται πιο κοντά αντί να απομακρύνονται. Στην οικονομική κρίση πίστευα ότι θα υπάρξει αλληλεγγύη. Αντιθέτως, υπήρξε ανθρωποφαγία. Οι άνθρωποι έγιναν πιο εγωιστές. Εύχομαι αυτή η συνθήκη να παραμερίσει τον εγωισμό που μας κάνει γελοία ανθρωπάκια και κάτω από το συννεφάκι του θανάτου που υπάρχει γύρω μας να γαληνεύσουμε, να ταπεινωθούμε και να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον.
Διαβάστε περισσότερα στο “7 ΜΕΡΕΣ TV” που κυκλοφορεί
