Κώστας Λεφάκης: Η μαγεία της αστρολογίας και η διαδρομή της ζωής του
Ο Κώστας Λεφάκης είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στον χώρο της αστρολογίας στην Ελλάδα. Με μια καριέρα που εκτείνεται σε δεκαετίες, έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού με τις βαθιές γνώσεις του και τις ακριβείς προβλέψεις του.
Ο Κώστας Λεφάκης μιλάει στο hello.gr και μας ταξιδεύει στο παρελθόν, αποκαλύπτοντας πώς ξεκίνησε το ταξίδι του στον κόσμο της αστρολογίας και τι τον ώθησε να ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα.
Μιλάει για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, τις επιτυχίες του και τις απόψεις του για την αστρολογία σήμερα αλλά και για τις Ελληνίδες συναδέλφισσες του. Επιπλέον, δίνει τις προβλέψεις του για το μέλλον και θα μιλάει για το πώς βλέπει την εξέλιξη της αστρολογίας στην Ελλάδα και παγκοσμίως
Πώς ξεκινήσατε να ενδιαφέρεστε για την αστρολογία;
Από πολύ μικρό παιδί ήθελα να κάνω μια δουλειά που να συμβουλεύω ή να λέω το μέλλον. Είχα μια μανία. Ως έφηβος και γυμνασιόπαις με μια φιλενάδα που είχα, τρέχαμε, θυμάμαι στα μέντιουμκαι στους αστρολόγους.
Το εξομολογούμαι για πρώτη φορά. Μιλάω 1965-1967, γυμνάσιο 1967, Πανεπιστήμιο 1971, πάλι ήμουνα κυνηγός αυτών των εσωτερικών τεχνών που λέει ένας φίλος μου Άγγλος διανοούμενος. Γιατί τον αποκρυφισμό τον λέμε εσωτερικές τέχνες.
Στο Πανεπιστήμιο, το δεύτερο έτος έτυχε να επιλεγώ να δουλεύω επιμελητής κειμένων και αργότερα να σχετιστώ με τη σελιδοποίηση των εβδομαδιαίων και των δεκαπανθήμερων περιοδικών και τη δημοσιογραφία.
Και φτάνω να είμαι στη Μαρία Μεταλλινού, η οποία ήταν η πρώτη σημαντική αστρολόγος – σπουδασμένη κυρία – η οποία εξέδιδε ’69 με ’73 ένα δεκαπενθήμερο περιοδικό που λεγόταν «Ωροσκόπιο. Βρισκόμενος εκεί για να δουλέψω πρακτικά μου προτείνει να γραφτώ στη σχολή «Mayo». Γράφτηκα πειραματικά και από εκεί ξεκινάει η άκρη του νήμματος.
Εσείς πότε καταλάβατε ότι είχατε το «χάρισμα»;
Είχα την ανάγκη, την ψυχολογική κατάσταση. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ. Ανακαλύπτοντας την αστρολογία σε επίπεδο πιο σοβαρό και λόγιο, κόλλησα.
Εν τω μεταξύ τότε πεθαίνει η Μεταλλινού και μετά από ένα χρονικό διάστημα η Θεοδώρα Ντάκου, εκδίδει το περιοδικό «Ουρανός» που απ’ τις αρχές του ήμουνα στέλεχος βοήθειας. Και πολύ σύντομα, από το 3ο τεύχος του Ουρανού, μιλάμε καλοκαίρι 1975,- ο «Ουρανός» βγήκε τον Απρίλη του 1975-, ξεκίνησα να κάνω τα μαθήματα αστρολογίας στους αναγνώστες, διότι 1973-1975 είχα προχωρήσει πολύ στη σχολή.
Επιπλέον εγώ διάβαζα, ακατάπαυστα, καταβρόχθιζα βιβλία που αφορούσαν στην αστρολογική ερμηνεία, γνώση, συμβολισμό, όψεις, φεγγάρια, ήλιους, γαλαξίες κτλ.
Και από εκεί, το 1977 συνεργάστηκα στο «Φαντάζιο», το 1978 στη «Γυναίκα» και από εκεί και πέρα που απογειώθηκα. Δηλαδή 1977 με 1978 όταν μπήκα επίσημα πρώτα στο Φαντάζιο», κάνω ένα ένθετο μεγάλο αφιέρωμα που βγαίνει το Μάιο του 1978. Κάνει μια επανάσταση από τιράζ πωλήσεων και την ίδια χρονιά μπαίνω και στη «Γυναίκα». Και από εκεί και πέρα ξεκινάει όλη η ιστορία και φτάνω να γιορτάζω το 2023, πέρσι τα 50 χρόνια.
Στη ζωή σας, χρησιμοποιώντας την αστρολογία, έχετε αποφύγει κακοτοπιές;
Στη ζωή μου, μου αρέσει να ρισκάρω. Δηλαδή ξέρω που είναι τα όρια και πάντα πάω να πάω λίγο πιο πέρα. Αλλά εγώ για να σου δώσω να καταλάβεις δεν είμαι αστός.
Δεν έχω αστική νοοτροπία, είμαι λιγάκι αλλού. Είμαι άνθρωπος λόγιος, είμαι σαν να σου πω σαν τον Jean-Paul Sartre. Με ενδιαφέρει η υπαρξιακή και η μετεφυσική έρευνα και ψάξιμο.
Πάντα στη ζωή μου μαθήτευα και δούλευα πάρα πολλές ώρες και οι διασκεδάσεις ήταν λίγο γιάπικες. Εγώ ήμουν προκαταβολικά προώρα γιάπις από τη δεκαετία του 60. Δεν είχα αυτό το στερεότυπο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» το κλασικό στερεότυπο των μεσαίων αστικων τάξεων.
Απ’ την άλλη έγινα πολύ γρήγορα εκείνη την εποχή το αγαπητό παιδί του Τύπου. Εκείνη την εποχή δεκαετία του 60 και του 70, όποιος μπορούσε να γράφει πολύ καλά, να εξηγεί, ήξερα τέλεια γραφομηχανή, ήξερα τέλεξ (σ.σ. δίκτυο για την αποστολή κειμένων πριν το internet), μιλούσα γλώσσες, αυτό συνέβαλε σε μία πρόοδο.
Φαντάζομαι, συμβουλεύεστε τα άστρα…
Όχι, ξέρω πότε είναι καλή και δύσκολη εποχή, δεν ξεκινάω σε μια έκλειψη, μια καινούργια υπόθεση ούτε υπογράφω κάτι σε συνεργασία.
Η συνεργασία με τη τηλεόραση πότε ξεκίνησε;
Ήμουν ο πρώτος που μπήκα στην ελληνική τηλεόραση το 1982 με τους «Ρεπόρτες» και το 1986 με τα Κυριακάτικα. Δεν ήμουν φίλα κείμενος με το σύστημα της ελεύθερης τηλεόρασης παρόλο που έκανα και στο Mega και στον ΣΚΑΪ πολλές συνεργασίες, αλλά μετά το 1999 σταμάτησα να παρουσιάζομαι σε καθημερινή εκπομπή.
Για ποια θέματα σας ρωτάνε συνήθως οι άνθρωποι που σας συμβουλεύονται;
Οι άνθρωποι που έρχονται εδώ να συμβουλευτούν είναι οι άνθρωποι που έχουν μια αγωνία, μια «νεύρωση» για το «πότε» και το «πώς». Το «πότε», ανά τους αιώνες ήταν πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος πάντα ήθελε να ξέρει πότε θα γίνει κάτι, πώς θα γίνει, αν θα γίνει. Δεν είναι καινούριο.
Εμένα η δημοτικότητά μου ήταν από το πλούσιο λεξιλόγιο, τα ωραία ελληνικά και οι ωραίες περιγραφές που ανέπτυξα από την αρχή που καταπιάστηκα με την ανάλυση των 12 ζωδίων και με τα εβδομαδιαία τα μηνιαία ή και τα ετήσια ωροσκόπια.
Πως βλέπεται τους αστρολόγους στην Ελλάδα;
Δεν θέλω να κάνω κριτική, ο καθένας θα τον κρίνει το έργο του η πορεία του και η κοινή γνώμη. Πάντως, θα ήθελα να πω αυτό που είναι η βασικό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν αλλά κάποιοι έχουν μία μικρή τεμπελιά. Δεν είναι στο βάθος τόσο αφοσιωμένοι.
Διότι η αστρολογία είναι το αρχέτυπο που πρέπει να της αφοσιωθείς. Δεν φτάνει μόνο να ξέρεις ο Άρης και ο Πλούτωνας. Πρέπει να ξέρεις κοινωνιολογία, ψυχολογία, αστρονομία και κυρίως ιστορία. Δηλαδή δεν είναι έτσι τόσο απλά, υπάρχει η λαϊκή εκδοχή και υπάρχει και η ανωτέρου επιπέδου μόρφωση για την αστρολογία.
Θέλω να μου πείτε την πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό σας για την Λίτσα Πατέρα
Είναι TV Persona. Είναι μια γυναίκα που της δόθηκε η ευκαιρία με την τηλεόραση γιατί ήτανε μια εύπεπτη εικόνα, δηλαδή μια συμπαθητική κυρία που είχε έναν ωραίο λόγο και ήταν εύκολο αυτό που έλεγε, το καθημερινό ωροσκόπιο. Εμένα η Λίτσα Πατέρα μου θύμιζε τη «Θεία Λένα» στο ραδιόφωνο που ακούγαμε τη δεκαετία του ’60 που ήταν μια εκπομπή για τα παιδιά και τους νέου γονείς.
Άση Μπήλιου;
Είναι μία εικοσαετία μικρότερη η Άση και είναι ένα κορίτσι που έβαλε πολύ κόπο και προσπάθεια και μπόρεσε να καθιερώσει και μία δική της εκπομπή που άλλοι δεν καταφέραμε ίσως γιατί δεν ήμασταν τόσο συστημικοί ή δεν είχαμε την τύχη. Είχε την τύχη και έβαλε και κόπο και έτσι έφτιαξε το δικό της καθεστώς.
Σμάρω Σωτηράκη;
Είναι μια γλυκιά γυναίκα, έγινε ένθερμη του αντικειμένου, αλλά είναι λιγάκι…, πιστεύω ότι την παρασύρει ένας άνεμος, είναι το «εγώ» του Λέοντα που την διέπει.
Οτι έχει γνώσεις και ότι αγαπάει το αντικείμενο είναι αδιαμφισβήτητο.
Αλλά;
Εγώ τη θεωρώ πιο ευάλωτη συναισθηματικά
Βάσια Μαυράκη;
Α, την αγαπώ, τη Βάσια Μαυράκη! Είναι το νέο αστέρι!
Είναι μια νέα κοπέλα, η οποία ήταν μαθήτρια στη σχολή αστροπαιδείας της Βάσιας Κόντη, η οποία έχει πολύ λαμπρό μέλλον.
Έκανε τον ντεμπούτο της στην τηλεόραση με τη Φαίη Σκορδά, που ήταν πολύ καλή, γιατί έχει γνώσεις, έχει ρητορικό λόγο και συγγραφέας και ξέρει πολύ καλά την ελληνική γλώσσα.
Είμαι υποστηριχτής της είναι η νέα εκδοχή, είναι ο νεότερος άνθρωπος.
Γιατί πιστεύετε ότι πρωταγωνιστούν γυναίκες στην αστρολογία;
Χωρίς να θέλω να είμαι φαλοκράτης, είναι αυτό που λένε οι ξένοι συναδελφοί, γιατί πρόσφατα μου έκανε ένα γύρισμα το Netflix, θα το δείτε προσεχώς, που το θέμα ήταν το βάφτισμα της αστρονομίας και της αστρολογίας με ονόματα Ελλήνων Θεών και ότι στο εξωτερικό κυριαρχούν περισσότερο οι άντρες ως αστρολόγοι και όχι οι γυναίκες.
Στην Ελλάδα έχουμε περισσότερες γυναίκες. Η μόνη εξαίρεση διάσημη γυναίκα αστρολόγος στη δεκαετία του 80 ήταν η Elizabeth Pesceux που ήταν η αστρολόγος του François Mitterrand (Φρανσουά Μιτεράν) η οποία παρόλο που έδωσε τη διατριβή της στο Λονδίνο γιατί υπάρχει πανεπιστήμιο στην Αγγλία με έδρα αστρολογίας δεν έγινε δεκτό από το κοκκλάβιο των ανδρών του πανεπιστήμιου.
Πως θα είναι το 2025;
Όλη η δεκαετία είναι δύσκολη. Με δυο λόγια θα σου πω: Δοκιμάζεται ο δυτικός πολιτισμός, βασιλεύει το άστρο του και ανατέλλει το άστρο του ασιατικού πολιτισμού. Γίνονται μεγάλες κόντρες.
Είναι πολύ δύσκολες οι παρτίδες του σκάκι στη γεωπολιτική σκηνή και αν δεν φτάσουμε στο 2028 δεν θα σταθεροποιηθεί μια κατάσταση. Ακόμα περνάμε μια συνεχώς εναλλασσόμενη μεταβατική περίοδο.
Οι σταθερές έχουν ακινητοποιηθεί και λειτουργούν καθημερινά οι μεταβλητές από πλευράς μαθηματικών. Τι σημαίνει αυτό, ότι η μία αλλαγή φέρνει την άλλη και έχουμε συνεχώς ανατροπές τόσο σε ατομικά προγράμματα καθημερινά όσο και σε παγκόσμια.
Άρα τα επόμενα δέκα χρόνια είναι δύσκολα;
Όχι, μέχρι το ’28 έχουμε ένα ΄25 που είναι παρόμοιο με το ’24 και είναι πιο ξεκαθαριστικό. Γίνεται μία μικρή ανάκαμψη το ’26 που πρακτικά θα φανεί το ’27 και κυρίως ’28 με ’30 έχουμε μία παγίωση στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό ζήτημα που εδώ υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα για το παγκόσμιο χρέος.
Δηλαδή η επόμενη δεκαετία θα είναι πιο στρωτή, από το 30 στο 40 με δύο λόγια.
