Πρωταγωνίστριες της Μολιερικής κωμωδίας «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», που περιοδεύει στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, Αθηνά Μαξίμου και Μυρτώ Αλικάκη μίλησαν στο περιοδικό Hello!.
Συνέντευξη από τη Σόνια Μαγγίνα
Αθηνά Μαξίμου
Τι έρχεστε να δώσετε στον κόσμο το φετινό καλοκαίρι;
Κατ’ αρχάς, πέραν του ότι είναι ένα πολύ γνωστό και αγαπητό έργο, εξυπηρετεί διττό σκοπό. Ο κόσμος θα διασκεδάσει, θα περάσει ανάλαφρα, ταυτόχρονα όμως θα προβληματιστεί κιόλας, αλλά μέσω του χιούμορ.
Ποια είναι η σύνδεση του έργου του Μολιέρου με το σήμερα;
Το ότι οι άνθρωποι πιστεύουμε ακράδαντα, σχεδόν με εμμονή, σε κάποια πράγματα. Το ότι, όταν κάποιος πιστεύει τόσο απόλυτα σε αυθεντίες, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα εξαπατηθεί. Επίσης, το πόσο ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη από φροντίδα, αγάπη και τρυφερότητα φτάνει να θεωρεί πως είναι άρρωστος. Η έλλειψη φροντίδας και αγάπης που μπορεί να νιώθει κάποιος, έτσι όπως ο ίδιος τις ορίζει, τον καθιστά ασθενή.
Ουσιαστικά μιλάς για ψυχοσωματικά συμπτώματα…
Ακριβώς… Κάτι που με έναν τρόπο βιώνουμε όλοι. Αν δεν παίρνουμε αυτά που χρειαζόμαστε από τους ανθρώπους που αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε καλά – μπορεί να νιώσουμε αδύναμοι, να μας πονά το κεφάλι ή το στομάχι μας… Όλοι χρειαζόμαστε να παίρνουμε από τον κύκλο των αγαπημένων μας φροντίδα και αγάπη.
Εσύ σε τι πιστεύεις ακράδαντα;
Στο εν δυνάμει του ανθρώπου. Πιστεύω πως δεν υπάρχει καλό και κακό, ο άνθρωπος τα εμπεριέχει όλα. Οι επιλογές του και η δουλειά που κάνει με τον εαυτό του, από τη συνύπαρξή του με τους άλλους, το πόσο προσδιορίζεται από το θετικό των πράξεων και όχι το αρνητικό, είναι αυτά που θα τον βάλουν σε έναν δρόμο, που θα τον οδηγήσουν να συμπεριφέρεται με καλοσύνη και φροντίδα προς τον συνάνθρωπο.
Αυτό είναι το βασικό για μένα, όλα από εκεί πηγάζουν. Η βιαιότητα, το να είναι κάποιος ανάγωγος, όλα πηγάζουν από μέσα μας. Οπότε, το μέσα μας πρέπει να φροντίζουμε, να διορθώνουμε και να προσέχουμε.
Πιστεύεις πως ένας άνθρωπος με ευγένεια, καλούς τρόπους και αγωγή μπορεί να επηρεάσει πρόσωπα και καταστάσεις γύρω του;
Το πιστεύω, ναι. Υπάρχουν στιγμές που στη ζωή μου και την πραγματικότητά μου μπορώ να διακρίνω αυτή τη διαφορά. Στιγμές στον δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, όπου αν αντιμετωπίσεις μια αγενή κατάσταση με χαμόγελο, μπορείς να αλλάξεις κάτι…
Αντίθετα, αν ανταποδώσεις το αρνητικό που εισπράττεις, μόνο σε κλιμάκωση μπορεί να οδηγηθείς. Χρειάζεται να προβάλει μεγάλη αντίσταση για να μην πέσει κάποιος στη λούμπα του εύκολου, που είναι το να ανταποδώσεις ένα αρνητικό ξέσπασμα, ένα βρισίδι. Η διαχείριση του θυμού είναι μεγάλο πράγμα. Δεν τα καταφέρνω πάντα, μη νομίζει κανείς πως είμαι αγία. Απλά το προσπαθώ.
Για μία ακόμη φορά συνεργάζεσαι με τον σύζυγό σου, Αιμίλιο Χειλάκη…
Η αλήθεια είναι πως από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε σκηνικά με τον Αιμίλιο, το 2005, τα επόμενα 5-6 χρόνια δεν συνεργαζόμασταν ή δεν φτιάχναμε τις συνθήκες ώστε να συνεργαστούμε. Έκτοτε, σταθεροί συνεργάτες, όχι μόνο ο Αιμίλιος κι εγώ, αλλά και ο Μανώλης Δούνιας. Σε αυτή την οικογένεια συνεργατών που έχουμε σχηματίσει βιώσαμε δυστυχώς την απώλεια του Γιώργου Μπλάνα, ωστόσο έχουμε και τον Νίκο Βλασόπουλο, που μας κάνει τους φωτισμούς εδώ και περίπου 15 χρόνια.
Δεν είναι μόνο ο Αιμίλιος κι εγώ που αποφασίζουμε να συνεργαστούμε, είμαστε μια ομάδα που αποτελούμε πια οικογένεια και θεωρούμε ότι μπορεί να στηρίξει και να ακούσει ο ένας τον άλλο, να έχει εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Κι ας μη συμφωνούμε κάποιες φορές. Υπάρχει κάτι βαθύτερο που μας ενώνει και ορίζει τη δουλειά μας. Κάτι που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο ενός ζευγαριού που συνεργάζεται.
Είστε, ωστόσο, ένα ζευγάρι που είστε μαζί και στη δουλειά…
Φυσικά! Είναι ο σύντροφός μου! Μοιραζόμαστε όλα τα θέματά μας, προσωπικά και πρακτικά. Πλέον δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Απλά μετά τη δουλειά δεν χωρίζουν οι δρόμοι μας. Επιστρέφουμε σε ένα σπίτι, που έχει κι αυτό τις ανάγκες του, στους γονείς μας που χρειάζονται φροντίδα γιατί μεγάλωσαν, στα της πραγματικότητας γενικά.
Κι αν συμβεί κάτι στην πρόβα, μπορεί να το συζητήσουμε επιστρέφοντας στο σπίτι, ή και όχι, μπορεί να το δούμε την επόμενη μέρα. Τα πράγματα είναι ομαλά, ρέουν. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά όχι κάτι που να μας κάνει να εκπλήξουμε δυσάρεστα ο ένας τον άλλο. Μόνο θετικά συνεχίζουμε να εκπλήσσουμε ο ένας τον άλλο.
Πολλά ζευγάρια του χώρου, συμπεριλαμβάνοντας και εσάς, μιλούν για αλληλοθαυμασμό σε ό,τι αφορά την τέχνη σας. Η διαπροσωπική σχέση, η καθημερινή τριβή μπορεί να αφήσει ανέπαφο αυτόν τον θαυμασμό; Δεν φέρνει κάποια απομυθοποίηση;
Σίγουρα μπορεί να επέλθει η απομυθοποίηση έως έναν βαθμό. Αλλά αν υπάρχουν ισχυρά συστατικά σε μια σχέση, δεν πέφτει κάποιος στα μάτια σου. Αν μιλάς για απομυθοποίηση σε σημείο που να μη λειτουργεί ή να παύσει η σχέση, αυτό σημαίνει πως κάπου αλλού υπάρχει πρόβλημα, στην ίδια τη σχέση.
Ποια ανάγκη σου καλύπτει η υποκριτική;
Οποιαδήποτε δουλειά ή τέχνη κι αν κάνει κάποιος, αν δεν καλύπτει κάποια προσωπική ανάγκη, θα είναι δυστυχισμένος. Αν δεν καταθέτεις κάτι προσωπικό στη δουλειά σου, είναι μεγάλο βάσανο. Πολλές φορές ακούω για τη δουλειά μου –κι έχω περάσει από φάση να το σκεφτώ κι εγώ– πως είναι ψυχαναλυτική. Δεν είναι, όχι. Ως ηθοποιός δεν κάνεις ψυχανάλυση, παράγεις έργο, όπως κάθε άνθρωπος στη δουλειά του.
Πώς εκλαμβάνεις το χειροκρότημα του κοινού;
Μου έχει συμβεί σε παράσταση που έπαιζα και, κατά τη δική μου κρίση, δεν ήταν κάτι συγκλονιστικό να βλέπω τους θεατές να παραληρούν και να αναρωτιέμαι τι καταλάβαιναν εκείνοι που δεν καταλάβαινα εγώ. Έχω βιώσει επίσης να είμαι σε παράσταση που θεωρούσα σημαντική και ότι κατέθετε κάτι ουσιαστικό και να μην τύχει μεγάλης εμπορικής ανταπόκρισης. Το κοινό είναι κομβικό κομμάτι μιας παράστασης. Μου έχει συμβεί να μην έχω καλή μέρα, να έχω πατήσει το πόδι μου στη σκηνή στραβά και το κοινό να μου αλλάξει διάθεση.
Όπως και το αντίθετο, να απλώνω το χέρι μου στους θεατές κι εκείνοι να μην ταξιδεύουν. Στο θέατρο είναι τόσο ζωντανός οργανισμός αυτό που παράγεται και τόσο θνησιγενής, που κάθε μέρα είναι μια άλλη παράσταση. Αυτό είναι το μαγικό. Αυτό το συνειδητοποίησα κάπως απροσδόκητα, όταν κάναμε μια παύση με τον Αιμίλιο και πήγαμε στα Κύθηρα για έναν χρόνο. Εκεί κατάλαβα πως αλλάζουμε όπως αλλάζει η φύση κάθε μέρα – φαινομενικά όλα είναι ίδια, στην ουσία όμως κάθε μέρα είναι διαφορετική.
Όμορφη παύση…
Μαγική. Αυτό και η ψυχανάλυση που έκανα κάποια χρόνια πριν ήταν τα ωραιότερα δώρα που έχω κάνει στον εαυτό μου. Ανυπομονώ πότε θα το ξανακάνουμε!
Τηλεόραση γιατί κάνεις τόσο αραιά;
Κατ’ αρχάς, μέχρι και την καραντίνα τα πράγματα ήταν πολύ λιτά στην τηλεόραση. Μετά τον κορονοϊό φτάσαμε να έχουμε τόσα σίριαλ. Ωστόσο, και είναι χαρακτηριστικό μου από μικρή, δεν μου αρέσει να μπερδεύω τα πράγματα. Αισθάνομαι πως κάπου θα υπολείπομαι, κάτι δεν θα κάνω καλά. Οπότε, φροντίζω να αναλαμβάνω ένα πράγμα τη φορά. Πάντα προηγούνταν το θέατρο κι έτσι η τηλεόραση έμενε πίσω.
Φέτος, που ήξερα από νωρίς πως θα ήμουν στην τηλεοπτική σειρά «Οι Πανθέοι», στον ΣΚΑΪ, δεν έπαιξα σε παράσταση τον χειμώνα. Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που ξυπνούν στις 5.00 το πρωί, πηγαίνουν για γύρισμα μέχρι το απόγευμα και στη συνέχεια για πρόβες και οι πρόβες γίνονται παράσταση και δουλεύουν έτσι για μήνες.
Στα σχέδιά σου για την επόμενη σεζόν τι υπάρχει, θέατρο ή τηλεόραση;
Για το πρώτο μισό της τηλεοπτική σεζόν σίγουρα θα απέχω, καθώς οι σειρές ξεκινούν τα γυρίσματα μέσα στον Ιούλιο, και εμείς θα περιοδεύουμε σε όλη την Ελλάδα το ίδιο διάστημα. Θεατρικά υπάρχει κάτι που χτίζεται και θα δούμε αν θα ευοδωθεί.
Πώς θα περιέγραφες τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεσαι τώρα;
Δημιουργική και ταυτόχρονα φάση διεργασίας του πώς πορεύεται κανείς. Έχω την αίσθηση ότι αλλάζουν πολλά πράγματα και πρέπει να δούμε πώς, χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις σε αυτά που επιθυμούμε, να είμαστε παρόντες. Σε προσωπικό επίπεδο κρατάω δυνάμεις για την περιοδεία, είμαστε καλά με τον Αιμίλιο, μοιραζόμαστε τις αγωνίες, τις χαρές και τα προβλήματά μας, φροντίζουμε ο ένας τον άλλο και δεν νιώθω να υπάρχουν αγκαθάκια κάπου.
Υπάρχει κάτι που ονειρεύεσαι να έρθει;
Ναι, υπάρχει. Ονειρεύομαι πάντα, όσο πιο πολύ μπορώ, να είμαι κοντά στη φύση, γιατί θεωρώ πως είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλός μας.
Μυρτώ Αλικάκη
Τι σημαίνει περιοδεία για σένα;
Έχω υπάρξει τυχερή. Δεν έχω κάνει πολλές περιοδείες στη ζωή μου. Είναι ωραίο να κάνεις περιοδεία με καλό θίασο, γιατί είστε μαζί όλη την ώρα. Είναι πολύ κουραστικό, αλλά για μένα, επειδή φεύγω από το σπίτι μου, όπου συνήθως έχω πάρα πολλές δουλειές να κάνω και έχω να φροντίσω μόνο τον εαυτό μου, είναι κάπως σαν φυγή.
Να υποθέσω πως παλαιότερα δεν έκανες περιοδείες λόγω των παιδιών;
Ναι, ακριβώς αυτό. Έκανα για πρώτη φορά περιοδεία πριν από 6-7 χρόνια. Δεν μου ήταν εύκολο να λείπω τόσο καιρό το καλοκαίρι.
Φέτος, τι σε οδήγησε στον «Κατά Φαντασίαν Ασθενή»;
Πρώτα απ’ όλα με οδήγησε ο Αιμίλιος Χειλάκης. Ο Αιμίλιος, η Αθηνά και ο Μανώλης είναι άνθρωποι που αγαπώ και δουλεύουμε για τρίτη φορά παρέα. Μου αρέσει πολύ και να δουλεύω και να περιοδεύω μαζί τους. Μου έκανε γενικά μεγάλο κέφι και το έργο και η παρέα. Το θέατρο για μένα είναι σε μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι. Δεν κυνηγάω ρόλους, κυνηγάω συνεργασίες και ανθρώπους περισσότερο.
Το ότι κάνεις κωμωδία φέτος είναι μια ανάγκη που ένιωσες να έχεις εσύ ή το κοινό;
Η κωμωδία είναι πάντα πολύ ανακουφιστική για εμάς τους ηθοποιούς, μας κάνει και εμάς να περνάμε καλύτερα. Άλλο είναι το να βγεις στη σκηνή και να κλαις μια ώρα κι άλλο το να είσαι σε πιο εύθυμη διάθεση. Ο κόσμος σίγουρα έχει πάντα μεγαλύτερη ανάγκη την κωμωδία. Νομίζω περισσότερο από ποτέ μετά την περιπέτεια με τον Covid-19. Έχουμε περάσει όλοι πολύ δύσκολα, και κατά τη διάρκεια της καραντίνας και στη συνέχεια, και είμαστε πολύ πιεσμένοι οικονομικά, κοινωνικοπολιτικά… Θεωρώ πως το πλαίσιο είναι ακόμα αρκετά ζοφερό.
Πώς αντιστέκεσαι σε αυτό το πλαίσιο;
Προσπαθώ να κάνω αυτά που αγαπάω και με κάνουν να περνώ καλά. Γενικά θέλω να έχω την αίσθηση πως μέσα από τη ζωή μου και τη συναναστροφή μου με τους ανθρώπους ανεβαίνουμε σε ένα επίπεδο πιο υψηλό από αυτό το χαοτικό και γεμάτο δυσκολίες που υπάρχει γύρω μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά το προσπαθώ.
Ακούγεσαι πολύ ανθρωποκεντρική. Ήσουν πάντα έτσι;
Είμαι όντως ανθρωποκεντρική και νομίζω πάντα έτσι ήμουν. Απλά, όταν ήμουν μικρότερη, όπως συμβαίνει σε όλους μας όταν είμαστε νέοι, ήμουν και πιο προσωποκεντρική, εννοώντας ως προς τον εαυτό μου. Σίγουρα τα παιδιά μου αλλά και η ίδια η ζωή με έχουν κάνει πιο συμπεριληπτική προς τους άλλους ανθρώπους, με ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όταν ήμουν νεότερη.
Όπως έχω παρατηρήσει στο Instagram, περνάς πολύ χρόνο μαγειρεύοντας…
Μου αρέσει να μαγειρεύω, το κάνω από πολύ μικρή, αλλά μαγειρεύω και από ανάγκη πιο πολύ. Δεν μπορώ να πω πως κάνω τρία φαγητά την ημέρα από το κέφι μου και μόνο. Έχω ένα σπίτι να φροντίσω. Γι’ αυτό και είπα πριν ότι μου αρέσει η περιοδεία, γιατί δεν έχω ούτε να μαγειρέψω ούτε να πάω στο σούπερ μάρκετ ούτε τίποτα. Με ξεκουράζει αυτό.
Ανέφερες πριν πως δεν κυνηγάς ρόλους αλλά συνεργασίες. Αυτό έρχεται με την ωριμότητα;
Κοίτα, πάντα ονειρευόμουν και πάντα ονειρεύομαι. Τελικά όμως σε όλη την πορεία μου οι συνεργασίες ήταν αυτές που με οδηγούσαν στην τελική επιλογή, δεν ήταν μόνο οι ρόλοι. Έχω αρνηθεί ρόλους που, από καριερίστικη άποψη, θα μπορούσαν να είναι σημαντικοί, γιατί ένιωθα πως δεν μου άρεσε το περιβάλλον.
Έχεις βιώσει κάτι στον χώρο σου που να το θεωρείς μάθημα ζωής;
Πάρα πολλά πράγματα έχουν συμβεί. Από το πολύ απλό και κάπως αυτονόητο πως πολύ ξαφνικά και από πολύ μικρή έγινα πολύ γνωστή και αναγνωρίσιμη και έπρεπε να το διαχειριστώ. Αυτό ήταν ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Όπως και το ότι δεν πρέπει να επαναπαύεσαι στις δάφνες σου και χρειάζεται να εργάζεσαι και να εξελίσσεσαι. Ρόλοι που έχουν ξεκλειδώσει πράγματα δικά μου και με έχουν φέρει αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Δύσκολοι άνθρωποι με τους οποίους έχει τύχει να συνεργαστώ. Τέτοια πράγματα…
Κι έχεις βγει από όλα αυτά πιο γήινη ίσως;
Σίγουρα πιο γήινη. Νομίζω και πιο τρυφερή… Τα παιδιά μου, θεωρώ, είναι ο βασικός λόγος που είμαι πιο ήπια, λιγότερο επικριτική, λιγότερο εγωίστρια. Τα παιδιά μου είναι το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου έτσι κι αλλιώς.
Ο πρώην σύζυγός σου, Πέτρος Λαγούτης, έχει μιλήσει ανοιχτά για τη μεγάλη του περιπέτεια με τον εθισμό του στον τζόγο. Από την πλευρά σου, τι είδους διαχείριση κλήθηκες να κάνεις;
Το να μοιράζεσαι μια οικογενειακή ζωή και να ζεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που είναι εθισμένος είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Δυστυχώς, δίπλα σε έναν εξαρτημένο υπάρχει και ένας συνεξαρτημένος. Η αυτοκριτική που έχω κάνει είναι πως, από αδυναμία, φόβο και άγνοια, σίγουρα τα πρώτα χρόνια δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε κάποια πράγματα και μετά δεν είχα καθόλου το σθένος να κάνω αυτά που πρέπει να κάνει ο σύντροφος ενός εξαρτημένου ατόμου. Το αποτέλεσμα ήταν να εξαντληθώ και να μην αντέχω άλλο.
Θεωρώ πως αργότερα, όταν είχαμε χωρίσει με τον Πέτρο και εκείνος αποφάσισε να προχωρήσει σε ουσιαστική θεραπεία για πρώτη φορά στη ζωή του, ήμουν δίπλα του και με τον τρόπο που έπρεπε να είμαι. Αυτό ήταν κάτι που μας έφερε ξανά κοντά μετά από αρκετά χρόνια που ήμασταν χωρισμένοι. Πάντα ήμασταν πολιτισμένοι, αλλά αυτό μας έκανε κάπως να ξαναγαπηθούμε ανθρώπινα και ουσιαστικά.
Την προσωπική σου ζωή πόσο χρόνο σού πήρε να τη φροντίσεις ξανά;
Είναι πολλές οι περίοδοι που δεν την έχω φροντίσει, γιατί ήταν άλλες οι προτεραιότητες. Αλλά είμαι κάπως στωική με αυτό το θέμα. Δεν μπορώ να πω πως δεν έχω ζήσει τη ζωή μου από τότε που χώρισα, αλλά πάντα στον όποιο ελεύθερο χρόνο, ποτέ σε βάρος των προτεραιοτήτων.
Ως ηθοποιός, τι σου είναι απαραίτητο;
Θέλω να υπάρχει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο να νιώθω ελεύθερη να εκτεθώ και να δοκιμαστώ. Τον ρόλο δεν το βρίσκεις με τη μία, κάνεις διάφορες βλακείες μέχρι να καταλήξεις κάπου. Και δεν θέλω να αυτολογοκρίνομαι και να φοβάμαι πως θα με δουν οι άλλοι και τι θα σκεφτούν για μένα. Θέλω να νιώθω πως έχω δικαίωμα στη βλακεία και το λάθος. Αυτό έχω πολύ μεγάλη ανάγκη.
Το χειροκρότημα του κοινού;
Αλίμονο! Το να παίζεις σε μια παράσταση και να νιώθεις πως αυτό που κάνεις δεν είναι καλό και αποδεκτό είναι πολύ σκληρό. Φυσικά και το έχω ανάγκη ως αποδοχή.
Ποιο είναι το ωραιότερο σχόλιο που έχεις δεχτεί;
Έχω λάβει σχόλια που με έχουν κάνει να νιώσω όμορφα, πως υπάρχει εκτίμηση για τη συνολική μου εικόνα, την επαγγελματική και την προσωπική μου στάση απέναντι στα πράγματα.
Η λέξη «φροντίδα» δείχνει να είναι από τις αγαπημένες σου. Είναι σημαντική για σένα;
Είναι, πολύ. Μου αρέσει να φροντίζω, είμαι πολύ μητρική με τους ανθρώπους. Και φυσικά, μου αρέσει να με φροντίζουν, να παίρνω αγάπη.
Τι άλλο είναι σημαντικό για σένα;
Η χαρά, το γέλιο, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, να κάνω γυμναστική, να δω μια ταινία, να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Απλά πράγματα, δεν είμαι καθόλου δύσκολη στο να περάσω όμορφα.
Έχεις κάποια υπερβολή ή πολυτέλεια για να ξεφεύγεις από το πλαίσιο της καθημερινότητας;
Δεν κάνω πολυτελή δώρα στον εαυτό μου συνήθως, τον έχω πατήσει λίγο κάτω. Ελπίζω στο μέλλον να το αλλάξω αυτό. Δεν είμαι των υλικών αγαθών, είμαι ολιγαρκής. Μου αρέσουν ωστόσο τα ταξίδια, κυρίως οι μικρές αποδράσεις από την Αθήνα. Τον ερχόμενο χειμώνα έχω αποφασίσει πως δεν θα κάνω πολύ θέατρο για να έχω κάποια Σαββατοκύριακα ελεύθερα γι’ αυτόν τον λόγο.
Τηλεόραση θα κάνεις;
Ναι, θα είμαι στη νέα σειρά του Ανδρέα Γεωργίου για το Mega, με τίτλο «Ταμπού».
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Γενικά, ονειρεύομαι στο μέλλον να ζήσω λίγο μόνη μου ξανά. Θα το ήθελα. Μου έχει λείψει. Σε δέκα χρόνια θα ήθελα να δουλεύω λίγο λιγότερο, να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, να έχω στη ζωή μου γενικά ηρεμία και χαλαρότητα σε σχέση με τον χρόνο.
Το ότι μπορεί, ενδεχομένως, να είσαι γιαγιά σε λίγα χρόνια το έχεις σκεφτεί;
Μακάρι, αυτό είναι κάτι που ονειρεύομαι και θα ήθελα να το ζήσω. Πιστεύω πως θα μου ομορφύνει το μεγάλωμα – δεν το νιώθω ακόμα, αλλά θα έρθει…
Πηγή: Περιοδικό Hello!
Φωτό: Περιοδικό Hello!, Instagram/maximouathina , Instagram/myrtoalikaki_official
