Η βασιλική κατοικία των ηγεμόνων της Γαλλίας είχε να δει τόση λάμψη και μεγαλοπρέπεια από τα χρόνια πριν την Γαλλική Επανάσταση. Η κατά μέτωπο συνάντηση της ελίτ των Γάλλων και Αμερικανών σχεδιαστών μόδας στην περίφημη «Μάχη των Βερσαλλιών» έχει γραφτεί στην ιστορία με χρυσά γράμματα.
Το λαμπερό event ήταν στο επίκεντρο του δεύτερου επεισοδίου της σειράς “Halston” του Netflix που αφηγείται την συναρπαστική ζωή του σχεδιαστή. Όπως έδειξε και η σειρά του Ryan Murphy, η κινητήριος δύναμη πίσω από την διοργάνωση ήταν η Eleanor Lambert.
Η Donna Karan την είχε χαρακτηρίσει «μητέρα της αμερικανικής βιομηχανίας της μόδας» ενώ ο Μουσολίνι σύμφωνα με τις φήμες την αποκαλούσε bitch. Στην πραγματικότητα η δημοσιογράφος Eleanor Lambert, ήταν ένας μύθος της Μόδας. Κατά τη διάρκεια της εμβληματικής 75χρονης καριέρας της υποστήριξε και επέβαλλε νέους σχεδιαστές. Ήταν εκείνη ξεκίνησε την Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης, το Met Gala, τη διεθνή λίστα με τους πιο καλοντυμένους, καθώς και τα βραβεία Coty.
Κατά τη διάρκεια της εμβληματικής 75χρονης καριέρας της η Eleanor Lambert υποστήριξε και επέβαλλε νέους σχεδιαστές και ήταν εκείνη που ξεκίνησε την Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης αλλά και το Met Gala.
Ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα της ωστόσο ήταν η περίφημη «Μάχη των Βερσαλλιών», η μεγάλη επίδειξη μόδας- «μάχη» ανάμεσα στους Γάλλους και τους Αμερικάνους designers, που επέβαλε στην παγκόσμια σκηνή τους τελευταίους.
Όλα βέβαια ξεκίνησαν από τις ίδιες τις Βερσαλλίες. Το 1973 το αλλοτινό ανάκτορο του βασιλιά Ήλιου, Λουδοβίκου 14ου, βρισκόταν σε δεινή κατάσταση και η συντήρηση και αποκατάσταση του απαιτούσε την συγκέντρωση χρημάτων.
Ο επιμελητής των ανακτόρων, Gerald Van der Kemp ζήτησε την βοήθεια της Lambert και εκείνη είχε την ιδέα να συνδυάσει ένα φιλανθρωπικό gala που θα παρέθετε η βαρόνη de Rothschild με μια φαντασμαγορική επίδειξη μόδας sraπου θα έφερνε μαζί τους καλύτερους Γάλλους σχεδιαστές μόδας με τους νέους ανερχόμενους Αμερικανούς.
Εκείνη την εποχή, οι Γάλλοι ήταν οι μόνοι σχεδιαστές που είχαν ειδικό βάρος στην βιομηχανία της Μόδας. Ήταν οι couturiers, οι trendsetters, αυτοί που έδειχναν τον δρόμο και όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών τους ακολουθούσαν. Ή τουλάχιστον έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι την “Μάχη των Βερσαλλιών”.
Ο επιχειρηματίας David J. Mahoney, ο Halston, η Liza Minelli και η Marisa Berenson, σε πριβέ πάρτι στο Maxim’s για τους συμμετέχοντες στην “Μάχη των Βερσαλλιών”.
Την Αμερικάνικη Μόδα εκπροσωπούσαν οι Oscar de la Renta, Bill Blass, Anne Klein-συνοδευόμενη από τη βοηθό της, την Donna Karan,που ήταν τότε 25 χρονών, ο Halston και ο Stephen Burrows. Το στρατόπεδο της Γαλλίας είχε τους Yves Saint Laurent, Hubert de Givenchy, Pierre Cardin, Emanuel Ungaro και τον Marc Bohan από τον Christian Dior.
Tον Νοέμβριο του 1973 όταν πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση, κανείς δεν περίμενε ότι οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να επισκιάσουν τους Γάλλους. Ειδικά μια μέρα πριν την επίδειξη τα πράγματα έδειχναν μάλλον δυσοίωνα για τους σχεδιαστές από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Γάλλοι συνάδελφοί τους δεν τους είχαν αφήσει αρκετό χρόνο για πρόβα, και οι συνθήκες εργασίας στο ερειπωμένο παλάτι ήταν λιγότερο από ιδανικές.
Ο Αμερικανός σκηνογράφος είχε σχεδιάσει τα σκηνικά υπολογίζοντας σε ίντσες και σε εκατοστά, και έτσι τα σκηνικά που είχαν φέρει μαζί τους δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Όπως είδαμε και στο “Halston” υπήρχε έντονο δράμα και ανταγωνισμός ανάμεσα στους σχεδιαστές. Ο Halston και η χορογράφος Kay Thompson σε κάποια στιγμή σηκώθηκαν και έφυγαν από τις πρόβες εν εξάλλω. Ήταν η Liza Minelli που έσωσε την κατάσταση βγάζοντας ένα μικρό λόγο με κεντρική ιδέα τον απαράβατο κανόνα του θεάματος: the show must go on.
Την επόμενη μέρα όλοι βρέθηκαν στις Βερσαλλίες: Η πριγκίπισσα Γκρέις του Μονακό, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Άντι Γουόρχολ ήταν ανάμεσα στους λαμπερούς προσκεκλημένους.
H πριγκίπισσα Γκρέις του Μονακό ήταν ανάμεσα στους προσκεκλημένους.
Η Χριστίνα Ωνάση ήταν η Ελληνική παρουσία της βραδιάς.
Η Josephine Baker άνοιξε το show για τους Γάλλους, οι οποίοι είχαν ετοιμάσει μια παράσταση δυόμισι ωρών. Είχαν ορχήστρα, ζωντανούς ρινόκερους και περίτεχνα σκηνικά εμπνευσμένα από τον 17ο αιώνα.
Ήταν ένα μεγαλοπρεπές και πλούσιο θέαμα, αλλά ταυτόχρονα και υπερβολικά επίσημο. Δεν εστίαζε στα ρούχα ή στα μοντέλα αλλά περισσότερο στον ομολογουμένως εντυπωσιακό πλούτο της παραγωγής.
Η αύρα που άφησε το show των Γάλλων σχεδιαστών ήταν βαριά και παλιομοδίτικη. Τo show είχε ανοίξει η Josephine Baker.
Άφησε στο κοινό μια βαριά και παλιομοδίτικη αίσθηση. Αντίθετα το αμερικάνικο show ήταν όλο ζωντάνια, ρυθμό και νιάτα, θυμίζοντας πρεμιέρα στο Broadway χάρη στην όλο ενέργεια παρουσία της Liza Minelli που παρουσίασε κάθε σχεδιαστή με ένα μουσικοχορευτικό νούμερο.
Liza with a Z: H Liza Minelli ήταν ο συνδετικός κρίκος της παρουσίασης των Αμερικανών σχεδιαστών.
Στενή φίλη του Halston, η Minnelli βρισκόταν στο άνθος της καριέρας της, έχοντας κερδίσει πριν από ένα χρόνο το Όσκαρ για το «Cabaret». Η έλλειψη πλούσιων σκηνικών έδωσε την έμφαση στα ρούχα και στα μοντέλα που δεν σταμάτησαν να χορεύουν ενθουσιάζοντας το κοινό. Mέσα σε 30 λεπτά κατάφεραν αυτό που δεν είχαν πετύχει οι Γάλλοι σχεδιαστές σε δυόμιση ώρες.
Ο Τύπος των Ηνωμένων Πολιτειών ανέλυε για καιρό τον θρίαμβο των Αμερικανών σχεδιαστών στη “Μάχη των Βερσαλλιών”. Τα μαύρα μοντέλα με κορυφαία την Pat Cleveland, αλλά και τις Alva Chinn, Billie Blair και Bethann Hardison έκλεψαν την παράσταση και ξεκίνησαν μια ανοδική πορεία, κλείνοντας έπειτα από τις Βερσαλλίες την μια δουλειά μετά την άλλη.
Η έλλειψη σκηνικών έδωσε την έμφαση στα ρούχα και στα μοντέλα των Αμερικανών σχεδιαστών.
Μετά την εκδήλωση, οι πωλήσεις των Αμερικανών σχεδιαστών άρχισαν να αυξάνονται διεθνώς, καθώς είχαν πλέον κατασταλάξει στη δική τους ξεχωριστή πρόταση για τις γυναίκες μιας νέας εποχής που αναζητούσαν υψηλή αίσθηση του στυλ πρακτικότητα και ελευθερία. Ο κόσμος της Μόδας δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος…
Διαβάστε επίσης
H λαμπερή ζωή και το άδοξο τέλος του Halston | Hello Magazine
Iconic 70s Style: Μεγάλες στιγμές μόδας από τη δεκαετία του 70 | Hello Magazine
Photo: Getty Images/Ideal Image.
