Έχει συγκριθεί με τον Σόλτι, τον Μπερνστάιν, τον Μητρόπουλο, και μοιράστηκε το καμαρίνι τους. Εκπέμπει την αυστηρότητα του Φούρτβεγκλερ, μα και την ηρεμία του Αμπάντο. Διευθύνει με την ίδια σπάνια άνεση και σοβαρότητα του Μπάρενμποιμ, τόσο από το βάθρο του μαέστρου όσο και ταυτόχρονα από το πιάνο. Τον διακρίνει η φινέτσα Χολιγουντιανού σταρ, και η προσωπικότητα παραμυθένιου και αληθινού πρίγκιπα. Μα πέρα από συγκρίσεις, ο Γιάννης Χατζηλοΐζου διαθέτει κάτι το μοναδικό. Τον απόλυτο συνδυασμό απλότητας και μεγαλοπρέπειας στο ύψιστο επίπεδο. Κι αυτό τον καθιστά διαχρονικό.
Σε ένα κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (ΔΘΠ) με πληθώρα εκλεκτών προσκεκλημένων, ο Μαέστρος έγραψε και πάλι ιστορία. Υπερφόρτωσε τη σκηνή με την πληθωρική και εκλεπτυσμένη Φιλαρμονική Αθηνών, πλαισιωμένη από τις χορωδίες «Μελωδοί» (Γιώργος Ζιάκας), Libro Coro (Ανθή Γουρουντή), και Eklipsis (Ματθαίος Λεγάκης), και 6 τρανταχτά ονόματα σολίστ μονοδών: Μίνα Πολυχρόνου (υψίφωνος), Άννα Στυλιανάκη (υψίφωνος), Διαμάντη Κριτσωτάκη (μεσόφωνος), Αντώνης Κορωναίος (τενόρος), Γιάννης Καλύβας (τενόρος), και Κύρος Πατσαλίδης (βαρίτονος), και παρουσίασε ένα σπάνιο και τολμηρό πρόγραμμα με 3 κολοσσιαία αριστουργήματα του Μπετόβεν. Την Εισαγωγή «Έγκμοντ», τη «Χορωδιακή Φαντασία», και την «Ηρωική» Συμφωνία.
Η είσοδος του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά κατακλύστηκε από πλήθος κόσμου που περίμενε με ανυπομονησία να υποδεχτεί και να παρακολουθήσει την πολυαναμενόμενη και μαγευτική, όπως αποδείχτηκε και πάλι, συναυλία του Μαέστρου Γιάννη Χατζηλοΐζου.
Η «ΦΑ» και οι χορωδίες βρίσκονται επί σκηνής. Στις 20:30 εισέρχεται ο Εξάρχων, Γιάννης Γεωργιάδης, ένας διεθνώς καταξιωμένος σολίστ του βιολιού. Αντικρίζει τον κορυφαίο ομποΐστα Σπύρο Κοντό, και η ορχήστρα χορδίζει μεθοδευμένα. Κοντραμπάσα, Βιολοντσέλα, Βιόλες, Δεύτερα και Πρώτα Βιολιά, Χάλκινα και Ξύλινα Πνευστά, και Τύμπανα. Ήταν εμφανές πως ακόμα και το χόρδισμα της ορχήστρας ήταν προβαρισμένο. Τα φώτα χαμηλώνουν και το εμβληματικό ΔΘΠ υποδέχεται με παρατεταμένο χειροκρότημα τον Γιάννη Χατζηλοΐζου, υπέρλαμπρο στο κλασικό και σικάτο του ασπρόμαυρο φράκο. Η ώρα του Μπετόβεν έφτασε. Ο Μαέστρος γυρνάει την πλάτη του στο ακροατήριο, αντικρίζει τη «ΦΑ», και υψώνει τα χέρια.
Η πρώτη και κοινή αναπνοή των μουσικών αποτέλεσε ήδη έντονο δείγμα της καλά δουλεμένης ορχήστρας στα χέρια του Μαέστρου κατά τη διάρκεια των προβών. Ένα πρώτο άκουσμα, ένα πρώτο βλέμμα, γεμάτα συμβολισμούς. Ο κλασικισμός, ο ρομαντισμός, και η διαχρονικότητα του «μπροστά από την εποχή του» Μπετόβεν, καταλαμβάνουν με ετσιθελικό τρόπο τη θέση τους στο Λιμάνι μέσα από την εμβληματική προσωπικότητα του Μαέστρου Γιάννη Χατζηλοΐζου και την καλλιτεχνική και επαγγελματική φινέτσα του ήχου και της όψης της «ΦΑ». Η πρώτη ουνίσονο «φα» κορώνα της Εισαγωγής «Έγκμοντ», αυτό το παρατεταμένο «φα» του Μπετόβεν διά μέσω της καλπάζουσας «ΦΑ» του Χατζηλοΐζου, έθεσε το στίγμα για το τί θα ακολουθούσε. Μάλλον καθόλου τυχαία ο Μαέστρος επέλεξε αυτά τα πρώτα «λόγια». Φααααααααα… «ΦΑ»… φανταστικά!
Μια ματιά στο πίσω μέρος των Α’ και Β’ Βιολιών της «ΦΑ» βρίσκει πολύπειρους Μαέστρους όπως ο Μανώλης Λορέντζος και ο Ζεκίρ Σουλκούκης, δείγμα της ποιότητας της «ΦΑ». Ο Ζήσιμος Σουλκούκης, γιος του Ζεκίρ και αναπόσπαστο κομμάτι της «ΦΑ», κάθεται στη θέση του κορυφαίου στα Βιολιά Β’. Ο Αντώνης Μανιάς ηγήθηκε και πάλι της ομάδας των Βιόλων, ενώ ηγετική και φινετσάτη ήταν η παρουσία της κας Μιρέλας Ρούτση ως κορυφαίας στα Τσέλα με παρτενέρ τον πολυπράγμων Μιχάλη Πορφύρη. Έντονη η παρουσία του κορυφαίου Γιώργου Αλέξανδρου Αρνή στα Κοντραμπάσα, όπως και ολόκληρης της πεντάδας του. Ο κ. Χατζηλοΐζου έστησε ένα πανέξυπνο τμήμα εγχόρδων με 8 Πρώτα, 7 Δεύτερα, 6 Βιόλες, 6 Τσέλα, και 5 Κοντραμπάσα, δίνοντας προφανή έμφαση στον όγκο και το βάθος, κάτι βεβαίως στο οποίο πλέον τον έχουμε συνηθίσει. Η προσωπικότητα του Μαέστρου και η ποιότητα των μουσικών του, δημιουργούν κάτι σαν μια «εθνική αγαπημένη», μια «ομάδα όνειρο».
Μετά τη δεκάλεπτη περίπου Εισαγωγή «Έγκμοντ» ο κ. Χατζηλοΐζου εξήλθε της σκηνής, για να κάνει την είσοδο του ένα Steinway Concert Grand Model D-274 Πιάνο, για της ανάγκες του έργου που θα ακολουθούσε: Χορωδιακή Φαντασία για Πιάνο, 6 μονωδούς/σολίστ, μικτή χορωδία, και ορχήστρα. Το είχαμε διαβάσει πως ο κ. Χατζηλοΐζου θα ήταν μαέστρος και πιανίστας, αλλά ήμασταν τελικά απροετοίμαστοι για την εμπειρία που θα βιώναμε, που όπως αποδείχτηκε στην πράξη, γίναμε μάρτυρες μίας ακόμα σημαντικής στιγμής στην εξέλιξη του σύγχρονου Ελληνικού Ευρωπαϊκού Κλασικού Πολιτισμού. Ο Γιάννης Χατζηλοΐζου στη θέση του πιανίστα/μαέστρου ήταν ορμητικά και ασταμάτητα μαγευτικός. Καθοδήγησε την ορχήστρα του με ακρίβεια και άνεση, και ταυτόχρονα έλαμψε ως σολίστ στο πιάνο με τρόπο ασύγκριτο. Η σύγκριση του με τους θρυλικούς μαέστρους είναι σωστή και τιμητική, αλλά η μοναδικότητα και η σταρ φύση του βγάζουν μάτια. Μια ποιότητα σταρ σπάνια, την οποία ο ίδιος μεταφέρει και στην ορχήστρα του. Η Φιλαρμονική Αθηνών έχει ήδη αναφερθεί στις ίδιες παραγράφους με άλλες μεγάλες ορχήστρες του κόσμου, πολύ μακροβιότερες και με ασύγκριτη ιστορία. Ο Χατζηλοΐζου όμως έχει τον τρόπο να κόβει δρόμο και να βεβαιώνετε πως το δικό του προσωπικό brand ενισχύει τόσο αυτό της «ΦΑ», όσο και του Ελληνικό Πολιτισμού γενικότερα.
Πέραν της μαεστρικής και πιανιστικής δεξιοτεχνίας του κ. Χατζηλοΐζου, η Χορωδιακή Φαντασία έδωσε την ευκαιρία στους κορυφαίους της «ΦΑ» να μοιραστούν και αυτοί τις σολιστικές τους ικανότητες Η καινούργια Μαριλένα Δωρή (φλάουτο), και οι παλιοί Σπύρος Κοντός (Όμποε), Μήνα Τσάμου (κλαρινέτο), Ανδρέας Σπυρόπουλος (φαγκότο), Γιώργος Μιχαήλ και Αλέξης Μάρκου (κόρνο), όπως και οι κορυφαίοι των εγχόρδων, μοιράστηκαν τα θεματικά σόλι του Μπετόβεν και εντυπωσίασαν. Εμβληματική ήταν και η παρουσία του κορυφαίου Σπύρου Αρκούδη (τρομπέτα), όπως και του Χρήστου Λιάτσου (τύμπανα). Πολυχρόνου, Στυλιανάκη, Κριτσωτάκη, Κορωναίος, Καλύβας, και Πατσαλίδης, έλαμψαν δια της παρουσίας του, ενώ η δουλειά των Γουρουντή, Ζιάκα, και Λεγάκη στην προετοιμασία της εντυπωσιακής χορωδίας ήταν καταλυτικής σημασίας.
Η φανταστική ερμηνεία της Χορωδιακής Φαντασίας με το εντυπωσιακό φινάλε, έδωσε την αίσθηση της τέλειας ευχάριστης νότας του φινάλε της συναυλίας. Κι όμως, ακολουθούσε μια συμφωνία εντελώς διαφορετικού ύφους. Ο Μαέστρος εξέρχεται της σκηνής. Τον ακολουθεί το πιάνο και η ορχήστρα, για ολιγόλεπτο διάλειμμα. Όντως εντός 15’, το κουδούνι καλεί και πάλι τους ακροατές πίσω στις θέσεις τους.
Η ορχήστρα ανεβαίνει εκ νέου στη σκηνή και όλοι από το ακροατήριο βλέπουν με ένα συγκρατημένο χαμόγελο τα μαύρα παπιγιόν να έχουν αντικατασταθεί από κόκκινες γραβάτες. Τα φώτα χαμηλώνουν και πάλι, και ο Εξάρχων Γιάννης Γεωργιάδης χορδίζει εκ νέου τη «ΦΑ», εν μέσου ευλαβικής θεατρικής ησυχίας. Τελευταίος εισέρχεται στη σκηνή ο Μαέστρος Γιάννης Χατζηλοΐζου, αυτή τη φορά χωρίς το φράκο του, αλλά με ένα εντυπωσιακό βασιλικό μπλε σταυρωτό κουστούμι με χρυσά κουμπιά, λευκό πουκάμισο, και κόκκινη γραβάτα. Η «ΦΑ» ήθελε να μιλήσει με σεβασμό στον Πειραιά.
Είναι δε αξιοσημείωτο πως και οι δύο εντυπωσιακές εμφανίσεις του Μαέστρου σχεδιάστηκαν, δημιουργήθηκαν, και χορηγήθηκαν για τον κ. Χατζηλοΐζου από τον Ναπολιτάνικο Οίκο υψιλής ραπτικής Cesare Attolini, μετά από προσωπική επιλογή των γιων του αείμνηστου Cesare, Massimiliano και Giuseppe, επικεφελείς του Οίκου. Ενδεικτικό της σημασίας της κίνησης αυτής ως προς την εμβέλεια και το διεθνές brand του Μαέστρου, είναι πως ο Οίκος Cesare Attolini ντύνει προσωπικότητες όπως ο Πρίγκιπας της Ουαλίας και διάδοχος του Βρετανικού Θρόνου Κάρολος, ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός Michael Caine.
Ο Χατζηλοΐζου πήρε μικρόφωνο και μέσω ομιλίας του εξήγησε τη σημασία της Κλασικής Μουσικής στη σύγχρονη Ελλάδα, τη σημασία του Μπετόβεν στην ιστορία, και τη σημασία της «ΦΑ» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ενώ τόνισε και τη σημασία του χορηγού της «ΦΑ», Vel Investment Fund. Η ομιλία του κ. Χατζηλοΐζου έκλεισε με τον τίτλο του έργου που ακολουθούσε.
Η Συμφωνία Αρ.3 σε ΜΙ ύφεση μείζονα έργο 55 είναι το έργο που σηματοδοτεί την αρχή του Ρομαντισμού ως εποχή και κίνημα στην ιστορία της Τέχνης. Ένα έργο ώριμο, δομημένο, εμπνευσμένο, δύσκολο, ωραίο, μακροσκελές, και μεγαλειώδες. Ο Μαέστρος το προσέγγισε με ωριμότητα, το διηύθυνε με φινέτσα, καθοδηγώντας την ορχήστρα του με εμφανή αυστηρότητα, αφήνοντας την όμως να κινηθεί σε πλαίσια έντονης καλαισθησίας, ζωγραφίζοντας ευδιάκριτα τόσο τα χαρακτηριστικά ολιγόφθογγα μοτίβα, όσο και τις μεγαλύτερες φράσεις. Ο διάλογος μεταξύ των ξύλινων και χάλκινων πνευστών, των κρουστών, και των εγχόρδων, ήταν σαφής, έδωσε νόημα στο προτάσεις, και συνάμα την ευκαιρία σε γνώστες και μή, να κατανοήσουν και να χαρούν τον «κείμενο» του Μπετόβεν.
Το φινάλε του τέταρτου και τελευταίου μέρους της Ηρωικής, Finale: Allegro molto, βρήκε το ακροατήριο να καταχειροκροτεί όρθιο τη Φιλαρμονική Αθηνών, ανεβάζοντας τον Μαέστρο στη σκηνή τρεις φορές.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και του Δημάρχου Πειραιά κ. Γιάννη Μώραλη, και με την ευγενή χορηγία του Vel Investment Fund. Ακολούθησε VIP δεξίωση στο φουαγιέ του ΔΘΠ, προσφορά της κάβας Οινοθήκη Λαμίας, παρουσία του ιδιοκτήτη κ. Ταξιάρχη Ζάζα.
