Στο Παρίσι του χθες 14 γυναίκες επιστρέφουν στο σπίτι τους μετά από μια νύχτα με ναρκωτικά, σεξ, ποτό. Περπατούν όλες μαζί δίπλα στον Σηκουάνα. Το βήμα τους είναι αργό, νωχελικό, κουρασμένο. Το βλέμμα τους θλιμμένο, ψάχνει το φως ανάμεσα στο υγρό σκοτάδι. Μέσα στην αυτοκαταστροφική ζωή τους, στέκονται ελεύθερες. Πληγωμένες, αλλά δυνατές. Κατεστραμμένες, αλλά σαγηνευτικές.
Μέσα από αυτές τις 14 γυναικείες φιγούρες ο Δημήτρης Ντάσιος έκανε τη δική του επιστροφή στα καλλιτεχνικά νάματα, που τον καθόρισαν και τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ρευστά βελούδινα φορέματα, θηλυκές διαφάνειες με κεντήματα, σιφόν που έντυναν απόκοσμες σιλουέτες.
Πέπλα που καλύπτουν το πρόσωπο και σε προκαλούν να κρυφοκοιτάξεις. Να ψάξεις για να βρεις το βλέμμα της, που έχει χαθεί μέσα στο διαλυμένο μακιγιάζ της. Σκιές που απλώθηκαν αδέξια πάνω σε καμβά, χείλη κόκκινα που φιλήθηκαν βίαια. Τα κοσμήματα τους χρυσά, πολύχρωμα, επιβλητικά.
Νυκτόβια πλάσματα που προκαλούν, σε ένα ατέρμονο παιχνίδι αποπλάνησης, που ο νικητής τα χάνει όλα. Το σκοτάδι δεν είχε ποτέ του τόση λάμψη.
Από πίσω ακούγεται το Damage fatale του Zbigniew Preisner σε ένα δραματικό twist μοιραίας θηλυκότητας και παρακμής. Κλείνεις στιγμιαία τα μάτια. Μουδιάζεις, ανατριχιάζεις, δακρύζεις. Στο τέλος παρασύρεσαι. Ίσως γιατί βλέπεις τα μάτια σου, στα μάτια τους.
Ο Δημήτρης Ντάσιος είπε για αυτή τη συλλογή: «Μια βιωματική διαδρομή σε ό,τι με επηρέασε στην δημιουργική μου πορεία ως σχεδιαστή. Η τέχνη, το ιστορικό κοστούμι, η λατρεία για τον κινηματογράφο και τους δημιουργούς του, η όπερα, τα χρόνια του θέατρου. Μια προσωπική ματιά στο όνειρο που δημιουργεί η μόδα. Η επιστροφή στην πρώτη μου αγάπη το κόσμημα και την δεξιότητα των χεριών μου. Η μουσική που μελέτησα και άκουσα και τέλος η σκηνοθεσία. Η τοποθέτηση στον χώρο των σωμάτων και των δημιουργιών. Η μόδα που αγαπώ.»
Φωτογραφίες: Papadakis press
Διαβάστε επίσης:
