Σαν να είχε μόλις αναδυθεί από τα βάθη του ωκεανού, ποτισμένη με αλμύρα και μυστήριο, η γοργόνα του Jean Paul Gaultier περπάτησε στην πασαρέλα.
Δεν ήταν μια απλή γοργόνα, αλλά μια θεά της θάλασσας, μια γυναίκα που διέσχισε τις τρικυμίες της μοίρας και βγήκε στην επιφάνεια ντυμένη με μετάξια, δαντέλες και κορσέδες που έμοιαζαν να κρατούν κλειδωμένα τα μυστικά του βυθού.
Η συλλογή “Le Naufrage” (“Το Ναυάγιο”) δεν αφηγούνταν απλώς μια ιστορία καταστροφής. Ήταν ένας ύμνος στη θηλυκότητα που επιβιώνει, στη δύναμη που δεν χάνεται στα κύματα, αλλά αναγεννάται μέσα από αυτά. Οι ριγέ γραμμές, τόσο χαρακτηριστικές του Gaultier, έμοιαζαν με το παιχνίδισμα του φωτός στον αφρό της θάλασσας.
Τα υγρά μαλλιά των μοντέλων έσταζαν αναμνήσεις από το νερό που τις τύλιγε, ενώ οι διαφάνειες έδιναν την αίσθηση πως το σώμα τους είχε μόλις αγγίξει το φως μετά από αιώνες στο σκοτάδι των βυθών.
Τα ναυτικά καπέλα, σκισμένα υφάσματα και λεπτομέρειες που θύμιζαν δίχτυα δεν μιλούσαν για μια γυναίκα χαμένη στο ναυάγιο, αλλά για μια ηρωίδα που βγήκε από αυτό δυνατότερη, πιο σαγηνευτική, πιο ελεύθερη από ποτέ. Δεν ήταν η γοργόνα που θρηνεί για τη στεριά που ποτέ δεν κατέκτησε—ήταν εκείνη που την κατέκτησε με κάθε της βήμα.
Στην πασαρέλα αυτή, η γοργόνα του Gaultier δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θάλασσα. Την έφερε μαζί της, στην κάθε της κίνηση, στον τρόπο που η δαντέλα της έπεφτε σαν σταγόνες νερού, στα βλέμματα που έκρυβαν τις ιστορίες του βυθού. Ήταν ένα όνειρο, ένα ναυάγιο που δεν ήταν τέλος, αλλά μια νέα αρχή.
Γιατί η αληθινή γοητεία της γοργόνας δεν είναι η φωνή της, ούτε η ουρά της, ούτε η θλίψη της. Είναι η ικανότητά της να αναδύεται—πάντα, ξανά και ξανά, έτοιμη να μαγέψει τον κόσμο.
