Δύο νέοι γονείς, ψάχνουν συνήθως ισορροπίες στην ανατροφή των παιδιών τους. Για να τις βρουν, πρέπει να δουλέψουν μαζί σαν σύμμαχοι και όχι ανταγωνιστικά, ακόμη και αν δεν είναι πια ζευγάρι.
Από τη Μαρίνα Μόσχα,
Μ.Α. Κλινικής Ψυχολογίας, M.Sc. Ψυχοθεραπείας
Η μαγική λέξη στην προσπάθεια που κάνουν οι γονείς για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους είναι η οριοθέτηση. Και η σημασία της πηγάζει από την ανάγκη που έχουμε όλοι μας να νιώσουμε ασφάλεια και σιγουριά. Όταν εμείς οι μεγάλοι τη χρειαζόμαστε, σκεφτείτε πόσο τη χρειάζονται τα παιδιά.
Όταν το παιδί δεν οριοθετείται από το γονιό ή –πιο σωστά– όταν οριοθετείται μόνο από τον έναν από τους δύο, μπορεί σε πρώτη φάση να χαίρεται, μέσα του όμως συνεχίζει να αναζητά το όριο που θα του επιτρέπει να «ξέρει» μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Διαφορετικά, στο πέρασμα του χρόνου, αποδυναμώνεται η φιγούρα του «χαλαρού» γονιού και η αίσθηση ασφάλειας επίσης.
Παίζοντας τον “καλό” και τον “κακό”
Η οριοθέτηση, δε, είναι απαραίτητη και όταν έχουμε να κάνουμε με χωρισμένους γονείς, προκειμένου να υπάρξουν ισορροπίες και στα δύο σπίτια. Διαφορετικά, το ένα σπίτι θα είναι το «κακό” ή το “πιεστικό» και το άλλο το «καλό»…
Αν, για παράδειγμα, η μαμά επιμένει το παιδί να διαβάσει το Σαββατοκύριακο και κάποιες φορές μάλιστα το μαλώνει όταν δεν το κάνει, εκείνο λογικά δυσανασχετεί. Αν όμως το επόμενο Σαββατοκύριακο πάει στον μπαμπά, ο οποίος ξέρει μεν ότι το μικρό πρέπει να διαβάσει αλλά προτιμά να περάσει τις ώρες μαζί του αλλιώς, υπάρχει πρόβλημα.
Διότι εκείνος γίνεται αυτόματα ο cool τύπος με τον οποίο το παιδί περνά όμορφα, όμως το διάβασμα θα παραμείνει διάβασμα και η μαμά, στην οποία θα επιστρέψει το βράδυ της Κυριακής, θα αναγκαστεί να γίνει η “κακιά” που θα πρέπει να το καλύψει. Η μαμά θα τσακωθεί μαζί του κι εκείνη θα του θυμίσει για άλλη μια φορά ότι εκτός από δικαιώματα, έχει και υποχρεώσεις.
Οι ευθύνες δεν αποφεύγονται
Τι παράδειγμα παίρνει το παιδί για το «σωστό και λάθος» όταν ο ίδιος ο γονιός ενθαρρύνει την αποφυγή των ευθυνών του, με το να αποφεύγει και αυτός τις δικές του γονικές ευθύνες; Ευθύνες, οι οποίες επεκτείνονται στη γενικότερη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, στο να το μάθει να διεκδικεί αυτό που του ανήκει και να του δείξει τρόπους για να το κατακτήσει, όσο δύσκολο και αν είναι.
Διαφορετικά, το παιδί θα είναι σε «σύγχυση» για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του, για το ρόλο των γονιών του, ενώ είναι πολύ πιθανό μεγαλώνοντας να αψηφήσει εκείνον που δεν το οριοθέτησε όταν έπρεπε…
Κλείνοντας, να τονίσουμε ότι οριοθέτηση δεν σημαίνει απαραίτητα καβγάδες και φωνές. Καθένας έχει το δικό του τρόπο. Οι γονείς μπορούν και πρέπει να συνεννοηθούν για τυχόν συμπεριφορές που τους προβληματίζουν ώστε να κρατήσουν κοινή στάση, είτε είναι μαζί ως ζευγάρι είτε όχι. Αυτήν την εικόνα έχει ανάγκη το παιδί για να γίνει ένας ώριμος ενήλικας, διαφορετικά πιθανότατα θα εξελιχθεί σε ένα χειριστικό πλάσμα που θα κινείται ανάλογα με το τι το συμφέρει καλύτερα.
