Η καθημερινότητα είναι δύσκολη, πιεστική, ενίοτε και ανιαρή. Κι αν οι υποχρεώσεις είναι αναπόφευκτες, η ανία ίσως λέει πολλά για τον τρόπο της ζωής και τις επιλογές μας. Ας μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε.
Από τη Μαρίνα Μόσχα,
M.Α. Κλινικής Ψυχολογίας, M.Sc. Ψυχοθεραπείας
Προσπαθώντας να διαχειριστεί την καθημερινότητα και να ανακουφίσει την πλήξη του, ο καθένας από μας μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά. Κάποιοι, για παράδειγμα, αναρωτιούνται: «Γιατί νιώθω ότι βαριέμαι;». Κι αυτός όντως είναι ένας καλός τρόπος για να ξεπεράσετε την πλήξη· εξερευνώντας και εντοπίζοντας τους λόγους της βαρεμάρας αυτής. Ωφέλιμο θα ήταν να σκεφτείτε επίσης: «Είναι πράγματι ωφέλιμο για εμένα αυτό που κάνω τώρα;».
Εάν συνειδητοποιήσετε ότι μια δραστηριότητα δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για εσάς, ίσως να σκεφτείτε κάτι άλλο για να περνάτε το χρόνο σας. Αν, δε, έχετε να κάνετε μια εργασία την οποία βαριέστε πολύ, ίσως το καλύτερο να είναι να την τελειώσετε γρήγορα, ώστε να ξεμπερδεύετε μια ώρα αρχύτερα.
Πώς μπορείτε να κάνετε κάτι λιγότερο βαρετό;
Πρώτα απ’ όλα, αναγνωρίστε τι είναι αυτό που σας φαίνεται τόσο βαρετό και σε δεύτερο χρόνο πια, δείτε πώς θα βγείτε βγω από το λαβύρινθο της πλήξης. Αν για παράδειγμα, είστε στο σπίτι και βαριέστε να σιδερώσετε, βάλτε την αγαπημένη σας μουσική, ή μιλήστε με μία φίλη στο τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση, ώστε το βαρετό σιδέρωμα να γίνει πιο ευχάριστο.
(Photo: istock)
Αν, πάλι, είστε στη δουλειά και αυτό που κάνω είναι πολύ βαρετό, δείτε τις εναλλακτικές σας και κάντε παράλληλα κάτι που θα βοηθήσει, ώστε η ώρα να περάσει πιο ευχάριστα.
Μένοντας στην πλήξη μένετε και στη μιζέρια
Ποιος είναι αυτός που δεν θέλει να είναι χαρούμενος, χαμογελαστός και ευτυχισμένος; Ποιος δεν φαντασιώνει την ευτυχία του; Και όμως, έχει αποδειχτεί πως όσο περισσότερο αναζητάμε την ευτυχία, κάνοντας σενάρια για το τι πρέπει να κάνουμε, πώς να νιώσουμε και τι να προσέξουμε, τόσο νιώθουμε να φεύγει μακριά…
Συνηθίζουμε να εστιάζουμε στο «τι πρέπει» να αλλάξει στο μέλλον ή στα προβλήματα που θα «πρέπει να εξαφανιστούν» για να απολαύσουμε τη ζωή μας. Οι προσδοκίες μας αυξάνονται όλο και περισσότερο, ενώ θεωρούμε πως όταν θα είμαστε ελεύθεροι από την καθημερινότητα και τις προσδοκίες της, θα καταφέρουμε να απαλλαχθούμε από ό,τι μας βασανίζει. Αυτό, όμως, σημαίνει ουσιαστικά ποτέ, εφόσον δεν υπάρχει πιθανότητα να πάψει να υπάρχει η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις, και όλα αυτά από τα οποία θέλουμε να ξεφύγουμε.
Έτσι, κάνουμε άλματα στο παρελθόν ή στο μέλλον, ξεχνώντας ή παραβλέποντας πως μόνο στο παρόν, στον «εδώ και τώρα» μπορούμε να λειτουργήσουμε, να δράσουμε, να κάνουμε κάτι για να έρθουμε πιο κοντά στους στόχους μας και να ικανοποιήσουμε κάποιες από τις προσδοκίες μας.
