Ωχαδερφισμός: Τι συμβαίνει πάνω στην δική μου ανοχή; Η «κοινωνική οκνηρία» που μας γυρνάει μπούμερανγκ
Πολλές φορές συναντώ σε ανθρώπους την αντίληψη ότι η ανοχή είναι συνώνυμη με την αντοχή και τη δύναμη. Ανέχομαι πολλά, αντέχω τα δύσκολα, σηκώνω πολλά βάρη, άρα είμαι δυνατός.
Από την Στεφανία Ρουλάκη
Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας – Συγγραφέα
Επίσης, υπάρχει η αντίληψη ότι ο ανεκτικός άνθρωπος είναι και καλός. Καλός για ποιον; Σίγουρα όχι για τον εαυτό του, ούτε όμως και για τους άλλους.
Γιατί όταν κάποιος δεν μιλάει, δεν εκφράζει αντιρρήσεις, δεν επικοινωνεί τα όρια του και εξ ορισμού, οι ανορίοτες καταστάσεις είναι επικίνδυνες.
Η αντοχή από την άλλη πλευρά, δεν είναι συνώνυμη της αλλαγής. Επίσης εξ ορισμού, αντοχή σημαίνει η ιδιότητα ενός αντικειμένου να διατηρεί την αρχική κατάστασή του.
Άρα, όσο ανέχομαι δεν αλλάζω εγώ και τίποτα γύρω μου. Παράλληλα μπορεί στις σχέσεις, να έχουμε μάθει να λέμε «ναι» για να μην αναλάβουμε την ευθύνη, για να μην εναντιωθούμε, γιατί έχουμε βολευτεί, γιατί φοβόμαστε, γιατί δεν θέλουμε να ασχοληθούμε, δεν θέλουμε να κάνουμε λάθος, γιατί αδιαφορούμε, γιατί ελπίζουμε ο άλλος να καταλάβει και να αλλάξει.
Καλύτερα να συμβιβαζόμαστε παρά να ξεβολευόμαστε, να εκτεθούμε, να συγκρουστούμε, να διεκδικήσουμε, να βγούμε μπροστά, να πάρουμε το φόβο μας υπό μάλης και να φερθούμε ηρωικά, καλύτερα να αλλάξουν οι άλλοι παρά εμείς.
Μία ανήλικη συμπεριφορά που δεν ταιριάζει σε ενήλικους. Μία ανήλικη συμπεριφορά που αν την παρατηρήσει κάποιος σε μεγέθυνση, θα διακρίνει ένα ολόκληρο έθνος να μεταθέτει τις ευθύνες αλλού, να γκρινιάζει που γίνονται όλα στην καμπούρα του (όμως δε ανεβαίνει κανείς στην πλάτη σου αν δεν σκύψεις).
Ανεχόμαστε πράγματα τα οποία μας ενοχλούν, συμπεριφορές και πράξεις συμπολιτών μας και πολιτικών μας, τα οποία δεν εγκρίνουμε ηθικά και αξιακά, που μας πιέζουν, υπονομεύουν τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας γιατί ακριβώς, ριγμένοι στην επιβίωση και στην καθημερινότητα, δεν ασχολούμαστε με τη μεγαλύτερη εικόνα.
Άλλοι αποφασίζουν για εμάς, άλλοι έχουν την ευθύνη, άλλοι δρομολογούν τα πράγματα, ακριβώς σαν τους γονείς κι εμείς ως «μικρά παιδιά» τα ανεχόμαστε, σαν το βουητό ενός κουνουπιού στο αυτί μας που δεν μπορούμε να διώξουμε.
Λέμε ένα «ωχ αδερφέ», «που να ασχοληθώ τώρα», «δεν είναι δική μου δουλειά», «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» και χίλιες δύο δικαιολογίες για να διώξουμε την ευθύνη από πάνω μας.
Έτσι λοιπόν, τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο, προς το συμφέρον μας – όχι με την έννοια την οικονομική αλλά με την έννοια του ωφέλιμου για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Έτσι, πάνω στη δική μας ανοχή γίνονται σημεία και τέρατα.
Η ανοχή με την έννοια της υπομονής για την επίτευξη ενός στόχου, είναι σίγουρα μία θετική ψυχική διάσταση, μέχρι του σημείου που δεν είναι δυσλειτουργική.
Το ίδιο και η αντοχή, που είναι σίγουρα μία ποιότητα της δύναμης και της διάρκειας. Όλα αυτά τα χρειαζόμαστε αν θέλουμε να μη χάνουμε το στόχο μας, να συνεχίσουμε να προσπαθούμε και να βγαίνουμε νικητές.
Γιατί πολλές φορές, νικητής δεν είναι ο πιο δυνατός αλλά ο πιο ανθεκτικός. Τι ανυπέρβλητος συνδυασμός αν κάποιος τα διαθέτει και τα δύο!
Ζητώντας μόνο παίρνουμε κι έχουμε ξεχάσει να ζητάμε, να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε ένα καλύτερο μέλλον. Αφημένοι στην ανημποριά γεμίζουμε θυμό, οργή και βία.
Έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας, στην κοινωνία που ζούμε και στο μέλλον τούτου του κόσμου που είναι τα παιδιά, να μιλάμε, να ζητάμε, να διεκδικούμε το στραβό να γίνει ίσιο, το κακό καλύτερο και όχι χειρότερο.
Εδώ χρειαζόμαστε την αντοχή να μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να εγκαταλείψουμε, να αφεθούμε, να μας πάρει η ροή των πραγμάτων, να γίνουμε σαν τους «άλλους».
Σαν αυτούς που δεν τους νοιάζει, σαν αυτούς που διπλοπαρκάρουν εκεί που απαγορεύεται η στάθμευση, σαν εκείνους που έχουν χάσει την ευγένεια τους και που θα μπουν μπροστά από κάποιον άλλον στην ουρά του σούπερ μάρκετ σαν να μην τρέχει τίποτα.
Έχουμε την υποχρέωση να εξηγούμε για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις, να φροντίζουμε τους εαυτούς μας και τους αγαπημένους μας, να διεκδικούμε αυτό μας ανήκει και αυτό που είναι ωφέλιμο για το κοινό καλό.
Εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμή μας!
