Όλοι ασχολούμαστε με τις αυξήσεις, με το πόσα επιδόματα θα πάρουν και ποιοι, με τις τιμές στο ρεύμα, στο σουπερμάρκετ, τους μισθούς και συντάξεις.
Γράφει η σύμβουλος ψυχικής υγείας, Σοφία Λίναρη
Το μεγάλο μας όμως πρόβλημα ξεκινάει από τη ρίζα της κάθε κοινωνίας και βρίσκεται στην παιδεία, στην ηθική και στις αξίες που διδάσκονται τα παιδιά μας. Αν έχουμε μία ελπίδα πραγματικά ο κόσμος να αλλάξει είναι να ξεκινήσουμε και να εστιάσουμε όλη μας την προσοχή την αγάπη και το ενδιαφέρον στα παιδιά μας. Αυτά είναι τα θεμέλια της κοινωνίας μας, και με σαθρά θεμέλια έχουμε δει τα αποτελέσματα, και θλιβόμαστε βαθιά. Παρατηρούμε τον εκφοβισμό σε όλο του το μεγαλείο στα σχολεία της χώρας μας. Εκφοβισμό κάνουν μόνο όσοι έχουν κακοποιηθεί συναισθηματικά, σωματικά και λεκτικά. Όσοι έχουν πάρει αγάπη δε βλάπτουν ποτέ κανέναν και σε κανένα πλαίσιο. Όμως επειδή αυτό είναι ένα κομμάτι το οποίο δεν μεταφράζεται άμεσα σε χρήματα δυστυχώς τα φώτα μένουν για λίγο πάνω του και τίποτα δεν αλλάζει. Γονείς και παιδιά που φωνάζουν για όσα συμβαίνουν καταλήγουν σε κοινωνικό αποκλεισμό επειδή φωτίζουν το πρόβλημα, επειδή δείχνουν την ασχήμια σε όλο της το μεγαλείο.
Παρατηρώ με θλίψη όσα συμβαίνουν στα σχολεία μας και η θλίψη μου γίνεται μεγαλύτερη όταν βλέπω πως οι περισσότεροι επιλέγουν την σιωπή και γι’ αυτό δεν μπαίνει φρένο πουθενά. Γιατί οι συνέπειες είναι ανύπαρκτες και γιατί καταλήγουμε για άλλη μία φορά να λέμε πως δεν πειράζει παιδιά είναι, πως φταίει η κακιά η ώρα. Η αλήθεια είναι πως ευθύνη έχουμε όλοι γιατί όλοι γνωρίζουμε αλλά ελάχιστοι προσπαθούν να φέρουν την αλλαγή. Κακιές είναι οι ώρες της αδιαφορίας και της ανυπαρξίας πολλών στον γονεϊκό τους ρόλο. Πίσω απο κάθε παιδί που ασκεί βία κρύβεται ένας ανεύθυνος γονέας…
