Η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη έχει προκαλέσει ένα συλλογικό τραύμα. Αυτή είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία βιώνει κάτι τέτοιο. Τι συμβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα; Το τρένο είναι συνυφασμένο με τον φοιτητή, με τις μετακινήσεις που κάνει κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Σχηματίζεται έτσι η σκέψη πως “Οδηγήσαμε το μέλλον της χώρας σε βέβαιο θάνατο”.
Tης Στέλλας Αργυρίου
Αυτό που συμβαίνει έχει μια ακόμη ιδιαιτερότητα, για τους γονείς ειδικά. Είναι σημαντικό για να ξεκινήσει η διαδικασία του πενθους να έχουν τον νεκρό. Να τον δουν, να τον αγγίξουν, να έχουν λίγες προσωπικές στιγμές μαζί του για τελευταία φορά, να τον αποχαιρετίσουν. Στην περίπτωση των Τεμπών αυτό δεν συμβαίνει.
Κάποιοι γονείς παρέλαβαν στάχτες, κάποιοι αέρα. Είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέτοιου είδους πένθος. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν γονείς που έχουν χάσει την ελπίδα και άλλοι που δεν έχουν πάρει απάντηση για τα παιδιά τους. Αυτό δεν βοηθά για να προχωρήσουν στα στάδια του πένθους που είναι τα εξής πέντε: η αρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η θλίψη, η αποδοχή.
Όλα αυτα τα συναισθήματα κινούνται μεσα στον άνθρωπο που πενθει. Οι γονείς των θυμάτων νιώθουν ακινησία. Νιώθουν καθήλωση.
Ο χρόνος της επούλωσης είναι υποκειμενικός. Βλέπουμε ανθρώπους να διαχειρίζονται τη θλίψη με εξωστρέφεια κι άλλους να κλείνονται στον εαυτό τους. Αυτό δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το πόσο βαθιά είναι η θλίψη, ποσο βαρύ είναι το πένθος.
Διαβάστε περισσότερα στο intronews.gr
