Η σειρά αξιώσεων «Σιωπηλός δρόμος» του μεγάλου καναλιού όπου πρωταγωνιστούν, τα κοινά χαρακτηριστικά τους με τους ήρωες που υποδύονται, οι κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο, οι επιλεκτικές τηλεοπτικές επιλογές τους, οι κομβικές προσωπικές τους στιγμές και όσα τους λείπουν σήμερα. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και ο Αντώνης Καφετζόπουλος μοιράζονται θέσεις, απόψεις και αλήθειες της ζωής τους.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τι αγαπήσατε στο «Σιωπηλό δρόμο»;
Είναι μία πολύ προσεγμένη δουλειά και μια εξαιρετικά μεγάλη παραγωγή.
Ο Σπύρος Καρούζος που υποδύεστε έχει τρία παιδιά από δύο γάμους και είναι ο απόλυτος αρχηγός της οικογένειάς του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, αλλά απαιτητικός και σκληρός άνθρωπος, που καταφέρνει να έχει τα πάντα υπό τον έλεγχό του. Έχετε κοινά στοιχεία με τον ήρωα που υποδύεστε;
Ο Σπύρος Καρούζος ως χαρακτήρας είναι εθισμένος στο να γίνεται το δικό του, όπως συνήθως όλοι οι άνθρωποι της κοινωνικής του θέσης. Δεν υπάρχουν κοινά στοιχεία. Δεν μπερδεύονται οι ρόλοι με τους ηθοποιούς και οι ηθοποιοί με τους ρόλους.
Τηλεοπτικά συστηθήκατε μέσα από την «Αστροφεγγιά» που ήταν και η πρώτη σας τηλεοπτική δουλειά στην ΕΡΤ1 στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σχεδόν. Σαράντα χρόνια μετά, η τηλεόραση έχει αλλάξει προς το καλύτερο ή το χειρότερο;
Συνήθως τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο, αλλά δεν είναι τόσο άσπρο-μαύρο το θέμα. Υπάρχουν και οι γκρίζες περιοχές. Στη συνολική εικόνα είναι καλύτερη. Οι σειρές δεν είναι καλύτερες. Αποτελούν εξαίρεση. Αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχουν τα ιδιωτικά κανάλια τα οποία μονοπωλούν την παραγωγή μυθοπλασίας, με αποτέλεσμα ο ανταγωνισμός να γίνεται μεταξύ τους όχι σε επίπεδο προσέγγισης θεατών, αλλά διαφημίσεων. Είναι φυσικό να έχουν στραφεί προς τα τηλεπαιχνίδια τα οποία, ενώ είναι φθηνά, αποφέρουν πολύ μεγάλα οικονομικά οφέλη. Οι θεατές άλλωστε της τηλεόρασης έχουν μειωθεί πάρα πολύ σε σχέση με το παρελθόν.
Θεωρείτε ότι σειρές όπως «Το μινόρε της αυγής» ή «Η αστροφεγγιά» θα παρουσιαστούν ξανά στην ελληνική τηλεόραση;
Τα ξένα κανάλια, τα περισσότερα από τα οποία είναι συνδρομητικά, δηλαδή ο θεατής πληρώνει και επιλέγει τι θέλει να δει, έχουν εξαιρετικές παραγωγές την τελευταία δεκαετία. Για παράδειγμα, τα επεισόδια του «Game of Thrones» ήταν ουσιαστικά σαν κινηματογραφικές ταινίες. Ήταν εξαιρετική δουλειά από άποψη ποιότητας και παραγωγής. Στην Ελλάδα αποτελούμε εξαίρεση. Τα κανάλια αγωνίζονται για τα γραμμάτια που θα εισπράξουν από τα media shops και τις διαφημιστικές. Δεν ενδιαφέρονται να προσελκύσουν κοινό.
Το διάστημα που διανύουμε είναι ιδιαίτερο για το χώρο του θεάτρου, με μια σωρεία καταγγελιών συναδέλφων σας για φαινόμενα βίας αλλά και εργασιακού εκφοβισμού να έχουν βγει στο φως. Συνέβη ποτέ κατά τη μεγάλη και επιτυχημένη πορεία σας να δεχθείτε αντίστοιχες κακοποιητικές συμπεριφορές;
Βέβαια. Όλοι έχουμε δεχθεί τέτοιες συμπεριφορές, οι οποίες εντάσσονταν στο πλαίσιο ενός κακώς εννοούμενου κλίματος που υπήρχε στο επάγγελμα. Από κει και πέρα, εγώ –όπως και πολλοί άλλοι νομίζω– ορισμένες από τις συμπεριφορές που γίνονταν δημόσια εναντίον συναδέλφων τις ξέραμε. Δεν γνωρίζαμε όσες γίνονταν ιδιωτικά.
Είχαν υποπέσει, επομένως, στην αντίληψή σας ορισμένα από τα γεγονότα που καταγγέλθηκαν;
Ασφαλώς. Αυτά που γίνονταν δημόσια στις πρόβες της ή τις παραστάσεις εννοείται ότι τα μάθαινα… Η διαφορά είναι ότι τώρα μίλησαν οι ίδιοι οι παθόντες. Βρήκαν το θάρρος και με πολλή αξιοπρέπεια δημοσιοποίησαν το πρόβλημα. Οι υπόλοιποι στηρίξαμε αυτή την πρωτοβουλία και θα συνεχίσουμε να τη στηρίζουμε. Το μεγάλο πρόβλημα στο ελληνικό θέατρο, όμως, είναι ότι είμαστε κλειστά, ότι δεν δουλεύουμε. Γιατί, αν το δούμε ψυχρά και αριθμητικά, οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται κακοποιητικά, κάνοντας από έναν απλό τραμπουκισμό μέχρι πράξεις παράνομες οι οποίες διώκονται ποινικά, δεν είναι παραπάνω από πέντε-έξι σε ένα επάγγελμα ιδιαίτερα ζωηρό που έχει εκατοντάδες ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας και άλλους χιλιάδες ως απλούς συμμετέχοντες και συνεργάτες. Δεν υπάρχει καμιά σαπίλα στο επάγγελμα. Τα ξέραμε και περιμέναμε να μιλήσουν οι άνθρωποι που έπεσαν θύματα. Γιατί δεν μπορείς να μιλάς δημόσια και να σχολιάζεις εν είδει κουτσομπολιού ότι ο τάδε έκανε αυτό και ο δείνα εκείνο. Είναι γελοίο και δεν θα αποδείξεις τίποτα. Από τη στιγμή που πήραν την πρωτοβουλία και βρήκαν το θάρρος οι άνθρωποι που δέχθηκαν κακοποιητικές συμπεριφορές να μιλήσουν είναι υποχρέωση όλων των υπολοίπων να τους στηρίξουμε.
Η πρώτη σας θεατρική δουλειά ήταν με μια γυναίκα μύθο του θεάτρου, την Έλλη Λαμπέτη. Τι κρατάτε από εκείνη;
Η Έλλη ήταν υπόδειγμα για οποιοδήποτε ηθοποιό. Στο στενά επαγγελματικό υποκριτικό μέρος ήταν πολύ προσεκτική και αναλυτική σε αυτό που έκανε, απολαμβάνοντάς το ταυτόχρονα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έχει βγει αντίστοιχη σε δυναμισμό, ταλέντο και καταγραφή γενιά με εκείνη των ηθοποιών που δρασηριοποιήθηκε και μεγαλούργησε τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 στον κινηματογράφο και στο θέατρο.
Δεν συμφωνώ καθόλου. Υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί. Ίσως να μην είναι τόσο γνωστοί κάποιοι, γιατί δεν επέλεξαν να είναι στην τηλεόραση. Η Λαμπέτη, π.χ., αντιπαθούσε τον κινηματογράφο. Έκανε ελάχιστες ταινίες. Δεν την ικανοποιούσε ο τρόπος με τον οποίο έπρεπε να παίξει το ρόλο. Ήθελε να έχει μια συνέχεια και έναν έλεγχο σε αυτό που έκανε και στο σινεμά δεν τα έχεις αυτά. Επίσης και σε άλλους καλλιτεχνικούς τομείς μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει αυτό. Οι μεγάλοι ποιητές και μουσικοί έζησαν τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης. Έχουμε μια τάση να κοιτάμε το παρελθόν. Εγώ θα αντιπρότεινα να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας, γιατί υπάρχουν εξαιρετικοί συνάδελφοι στο θέατρο και πάρα πολύ καλές παραστάσεις, πολύ καλύτερες από του ’50 και του ’60.
Γεννηθήκατε στην Κωνσταντινούπολη από την οποία φύγατε σε ηλικία 14 ετών, για να επιστρέψετε εκεί σχεδόν 40 χρόνια μετά, για διακοπές.
Έφυγα αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάμαι και αρκετά μικρός για να γνωρίζω ότι η ζωή μου ξεκίνησε και χτίστηκε όταν ήρθα εδώ.
Αν σας πρότειναν από μια τουρκική παραγωγή να συμμετάσχετε σε μία σειρά ή ταινία, δεδομένου ότι γνωρίζετε και τη γλώσσα, θα απαντούσατε θετικά;
Θυμάμαι τη γλώσσα αν και έχω ξεχάσει μέσα στα χρόνια πολλές λέξεις. Ασφαλώς υπάρχουν εξαιρετικές τουρκικές ταινίες και μερικές πολύ καλές σειρές. Επομένως, εξαρτάται από την πρόταση.
Τι λείπει από τη ζωή σας σήμερα;
Να πάω μια βόλτα μέχρι την Αίγινα με το καραβάκι, να καθίσω σε ένα παγκάκι, να φάω φιστίκια και να επιστρέψω το βράδυ!
ΜΑΡΙΣΣΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ
Κάνετε πολύ επιλεκτικά τηλεόραση. Ουσιαστικά σε πρωταγωνιστικό ρόλο έχουμε να σας δούμε από το «Δέκα». Πώς αισθάνεστε για την τηλεοπτική επιστροφή σας με το «Σιωπηλό δρόμο»;
Αισθάνομαι πολύ ωραία που βρίσκομαι σε αυτή την παραγωγή. Οι συντελεστές της είναι εξαιρετικοί. Αποτελούν ξεχωριστό κομμάτι σε αυτή την τελευταία αναγέννηση της τηλεόρασης. Η σειρά γίνεται με απόλυτα κινηματογραφικούς όρους. Άλλωστε και ο σκηνοθέτης της είναι κινηματογραφιστής. Είναι πολύ όμορφη αίσθηση ότι συναντιέσαι με τόσους ουσιαστικούς ανθρώπους σε όλα τα επίπεδα. Ο ήχος, το make-up, τα μαλλιά, τα ρούχα, τα σκηνικά, η σκηνοθεσία επιμελούνται από μια πλειάδα διαλεκτών και αξιόλογων επαγγελματιών. Οι ηθοποιοί είμαστε αγαπημένοι. Είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία.
Ήταν συνειδητή επιλογή σας να μην κάνετε τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια.
Ήταν κυρίως θέμα συγκυριών. Πολλοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο για αυτή μου την επιλογή. Σημασία έχει να σκεφτόμαστε το σήμερα. Οφείλω να αναφέρω ότι το επαγελματικό παρόν είναι πολύ ευτυχές. Η παρούσα συγκυρία στο “Σιωπηλό δρόμο” είναι πολύ ευοίωνη, ευνοϊκή και ευχάριστη.
Μιλήστε μας για την Ιουλία Καρούζου που υποδύεστε…
Είναι η νεότερη σύζυγος του Σπύρου Καρούζου, από το δεύτερο γάμο του, με τον οποίο και έχουν ένα παιδί μαζί, τον Ορφέα. Όσον αφορά τους χαρακτήρες της σειράς, παρατηρούμε με ενδιαφέρον πώς επηρεάζονται οι προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, πώς αλλάζουν μέσα σε ένα πλαίσιο πολύ συγκεκριμένο μυστηρίου και αγωνίας που δημιουργείται. Μέρος της δυναμικής όλων των χαρακτήρων του «Σιωπηλού δρόμου» είναι και η Ιουλία Καρούζου.
Η οποία είναι καθηγήτρια μουσικής.
Ναι, αλλά έχει χρόνια να ασκήσει το επάγγελμα.
Υπερπροστατευτική με το γιο της και αφοσιωμένη σύζυγος, προσπαθεί να κρατήσει την οικογένειά της ενωμένη. Θα τα καταφέρει;
Θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, με όποιον τρόπο μπορεί.
Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά σας με την ηρωίδα;
Η υπερπροστατευτικότητά της, νομίζω, με τα παιδιά και αυτό το άνευ όρων δόσιμο χαρακτηρίζει επίσης και εμένα.
Θα αλλάξει πολύ ο χαρακτήρας της ηρωίδας στην πορεία των επεισοδίων;
Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάξουμε ακόμα και από τη μία στιγμή στην άλλη. Οι χαρακτήρες του «Σιωπηλού δρόμου» θα έχουν μικρότερες ή μεγαλύτερες μετατοπίσεις και μετακινήσεις.
Ποιες στιγμές της προσωπικής σας διαδρομής ήταν κομβικές στο να αλλάξετε, να εξελιχθείτε και να προχωρήσετε;
Θεωρώ ότι η γέννηση των παιδιών μου είναι ένα τέτοιο γεγονός, όπως και οι συναντήσεις με τους φίλους μου.
Γεννηθήκατε στην Τασκένδη της Ρωσίας. Τι μυρωδιά είχαν τα παιδικά σας χρόνια;
Φασκόμηλο! Ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, όπως όλα τα παιδιά που από τη φύση τους αποζητούν την ευτυχία.
Οι παππούδες και γιαγιάδες σας ήταν εξόριστοι πολιτικοί πρόσφυγες που ζούσαν στη Ρωσία. Πώς ήταν για εσάς η επιστροφή σας στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση;
Ήμουν 7 ετών όταν επιστρέψαμε. Θυμάμαι πως αισθανόμουν μεγάλη χαρά γιατί συναντήσαμε ανθρώπους της οικογένειάς μας που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε. Συνδεόμουν πάντοτε με τους ανθρώπους και όχι με τους τόπους.
Επιστρέφω στο «Σιωπηλό δρόμο». Τι διαφορετικό θεωρείτε ότι έχει αυτή η σειρά; Για ποιο λόγο θα προτείνατε στους τηλεθεατές να την παρακολουθήσουν;
Πιστεύω ότι είναι ο ιδανικός συνδυασμός ταλαντούχου ανθρώπινου δυναμικού, ξεχωριστής παραγωγής και άφταστου σεναρίου. Η ιστορία και η πλοκή της σειράς είναι μοναδικές.
Τους τελευταίους δύο μήνες πάρα πολλοί συνάδελφοί σας ηθοποιοί έχουν μιλήσει ανοιχτά για κακοποιητικές συμπεριφορές που έχουν βιώσει στο θέατρο.
Οι περιπτώσεις κακοποιητικών συμπεριφορών στον εργασιακό χώρο είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και οφείλουμε να το δούμε ουσιαστικά και να προσπαθήσουμε να το πολεμήσουμε εν τη γενέσει του. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον κόσμο της τέχνης.
Συμφωνείτε, επομένως, πως θα πρέπει να αλλάξει κατ’ αρχάς η εργασιακή νομοθεσία.
Σαφέστατα.
Σας στεναχωρούν, παρ’ όλα αυτά, όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αναφορικά με τον τόσο μεγάλο αριθμό καταγγελιών στο χώρο της τέχνης.
Αυτό είναι αυτονόητο. Κάθε άνθρωπος, όταν ακούει κάτι τέτοιο, σε πρώτη φάση στεναχωριέται.
Τι λείπει από τη ζωή σας σήμερα;
Να βλέπω τον ορίζοντα.
Διαβάστε περισσότερα στο 7 ΜΕΡΕΣ TV
