Το πρόγραμμα «Η ζωή αλλιώς» που παρουσιάζει στην ΕΡΤ1, οι δύσκολες στιγμές στην προσωπική της διαδρομή και ο τρόπος που τις διαχειρίστηκε, η επί δεκατέσσερα χρόνια παρουσίαση δελτίων ειδήσεων, που τα νοσταλγεί, όπως τον πρώτο έρωτα από τον οποίο σχεδόν κανείς δεν θυμάται γιατί χώρισε, αλλά και η γλυκιά και τρυφερή αίσθηση, που θα ήθελε να αφήσει στους τηλεθεατές η εκπομπή. Η Ίνα Ταράντου μιλά από καρδιάς στο «7 ΜΕΡΕΣ TV».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΤΣΑ
Η «Ζωή αλλιώς» έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από το κοινό μέσα στο σχεδόν ενάμιση χρόνο διαδρομής της στη δημόσια τηλεόραση, λαμβάνοντας μάλιστα και το βραβείο του «Greek tourism awards». Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;
Είναι μια δικαίωση των προσπαθειών όλης της ομάδας. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να επισκεπτόμαστε γνωστούς προορισμούς και να δείχνουμε τα αυτονόητα, όπως τα αξιοθέατα ή το πού θα φάμε, πού θα πιούμε και πού θα κολυμπήσουμε. Προτιμήσαμε να επικεντρωθούμε στις ζωές των κατοίκων των περιοχών αυτών, οι οποίοι μπορεί να είναι από απλοί κτηνοτρόφοι μέχρι και πρόσωπα της διανόησης. Από όλους παίρνουμε τα μηνύματα μιας ζωής αλλιώς, που απ’, ό,τι φαίνεται, αγγίζουν τους τηλεθεατές. Είναι μια τρυφερή εκπομπή για τα ανθρώπινα βιώματα.
Κατά τη διάρκειά της είχες πολλές δυνατές στιγμές, όπως η συνάντησή σου με τον πατέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ποια
θεωρείς την πιο συγκινητική;
Η συνάντησή μου με τον πατέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη ήταν όντως μια πολύ δυνατή και έντονη στιγμή. Δυσκολεύτηκα πολύ να τη διαχειριστώ, γιατί αυτός ο άνθρωπος μου μετέδιδε ένα βουβό πόνο που με συγκλόνιζε. Άλλη μια φορά που σταμάτησα το γύρισμα αδυνατώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου ήταν με μία πολύ όμορφη γιαγιά στην Κάρπαθο. Της είπα «Φαίνεται ότι ήσασταν πολύ ωραία γυναίκα στα νιάτα σας» και μου απάντησε το εξής: «Οι ομορφιές δεν εισκούν (σ.σ.: μετρούν), κορίτσι μου. Εισκούν τα σωθικά. Και αν είχαμε ένα φερμουάρ και έβλεπε ο ένας τα σωθικά του άλλου, θα ήμασταν καλύτερα». Ήταν μια
ειλικρινής, αληθινή και βαθιά συγκινητική κουβέντα. Όλοι έχουμε επιδοθεί σε έναν αγώνα να φτιάξουμε την εξωτερική εικόνα μας. Αυτό που μετρά στο τέλος της ζωής είναι το τι έχει ο καθένας μέσα του. Εκεί στηρίζονται η αγάπη και η αλήθεια. Θεωρώ ότι αυτή η κουβέντα αποτελεί το επιστέγασμα όλων των ταξιδιών, όλων των συνομιλιών που έχω κάνει με μικρούς, μεγάλους,λιγότερο γνωστούς, καθόλου γνωστούς, μορφωμένους και μη
μορφωμένους.
Μέσα από την εκπομπή περιγράφονται συγκινητικές αλλά και συγκλονιστικές στιγμές ανθρώπων. Ποια θεωρείς ως τις πιο δύσκολες στιγμές στην προσωπική διαδρομή σου;
Προσωπικά έχω αποδεχθεί ότι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της. Υπάρχουν κάποιοι σταθμοί που με σημάδεψαν και τους θεώρησα μαθήματα για να δω τη ζωή από διαφορετικό πρίσμα. Μια τέτοια στιγμή ήταν στα δεκαοχτώ μου, όπου είχα ένα ατύχημα με μηχανή και σκοτώθηκε ο φίλος μου. Αυτό το γεγονός με σημάδεψε. Μία άλλη ήταν ο θάνατος του πατέρα μου μόλις είχα γεννήσει την κόρη μου. Επειδή έλειπα από την Κέρκυρα, δεν τον είχα ζήσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Στεναχωρήθηκα βαθιά. Δεν πρόλαβα να του πω όσα ήθελα. Μια τρίτη όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά. Ήμουν στο μηδέν οικονομικά και το εξομολογούμαι πρώτη φορά. Δεν το γνωρίζει κανείς. Συνήθως βλέπουν μια δημοσιογράφο που παρουσιάζει μια εκπομπή και λένε «τι ωραία περνά». Δεν ξέρει κανείς την ιστορία πίσω από τον άνθρωπο. Βρεθήκαμε στο μηδέν οικονομικά, με δύο μικρά παιδιά, και αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο.
Πώς διαχειρίστηκες την καθεμία από αυτές τις τρεις κομβικές στιγμές της ζωής σου;
Μέτρησε το ένστικτο της επιβίωσης. Όταν πραγματικά φτάνεις στον πάτο, δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφθείς πώς θα διαχειριστείς μια συνθήκη. Κυριαρχεί η ανάγκη σου να την ξεπεράσεις, αυτή σε οδηγεί. Ως άνθρωπος, έχω εσωτερική δύναμη. Δεν παρατώ τα πράγματα, ούτε παραιτούμαι.
Επί δεκατέσσερα χρόνια, από το 1994 έως το 2008, παρουσίαζες δελτία ειδήσεων. Σου λείπουν σήμερα; Μου λείπουν όπως μας λείπει ο πρώτος έρωτας, από την ανάμνηση του οποίου έχουμε διαγράψει τα λάθη και ό,τι δύσκολο ζήσαμε τότε. Τον νοσταλγούμε γιατί θυμόμαστε το χτυποκάρδι του, το πρώτο φιλί, αλλά έχουμε ξεχάσει γιατί χωρίσαμε. Έχω κρατήσει μόνο τις καλές στιγμές από τα δελτία. Έχω την πεποίθηση, όμως, πως αν έμπαινα ξανά σε αυτόν το χώρο, θα επέστρεφαν αυτόματα και όλα τα δυσάρεστα, η τριβή μιας πολύ δύσκολης καθημερινότητας, με άσχημες ειδήσεις, όλα τα συμπαρομαρτούντα του ανταγωνιστικού πλαισίου, αλλά και η ιδρυματοποίηση σε ένα γραφείο, που νομίζεις πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εσένα.
Ολοκληρώνοντας, τι θα ήθελες να λένε οι τηλεθεατές που παρακολουθούν την εκπομπή σου;
Θέλω να αγγίζω τις συναισθηματικές ευαίσθητες χορδές τους, αφήνοντάς τους κατά την αποφώνηση της εκπομπής μια γλυκιά και τρυφερή αίσθηση.
Διαβάστε περισσότερα στο 7 MEΡΕΣ TV
