Ο Αντίνοος Αλμπάνης συμμετέχει σε κάποιες από τις σημαντικότερες τηλεοπτικές παραγωγές που έγιναν πραγματικότητα κατά τη φετινή χρονιά. Ο ίδιος σε μια άκρως εξομολογητική διάθεση, μίλησε στο HELLO και τη Τζοβάννα Βλαχάβα και αποκάλυψε λεπτομέρειες για τη συνεργασία του με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, τον Σωτήρη Τσαφούλια και τον Δημήτρη Λάλο ενώ αναφέρθηκε στην προσωπική περιπέτεια υγείας του αλλά και στο κίνημα metoo.
Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;
Διανύω μια πολύ δημιουργική περίοδο στη ζωή μου. Έχω ολοκληρώσει τα γυρίσματα για τη νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ο Δάσκαλος» στο Mega, θα συνεργαστώ με τον Σωτήρη Τσαφούλια στην τελευταία σεζόν του «Έτερος Εγώ», έχω ξεκινήσει πρόβες για την παράσταση «Ματωμένα Χώματα», που θα ανέβει μετά το Πάσχα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη και μέχρι την Κυριακή των Βαΐων θα βρίσκομαι κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, στην παράσταση «Νιζίνσκι, η προφητεία της φωτιάς», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου. Σε αυτήν τη μίζερη χρονιά για το θέατρο, είχα την τύχη να συναντηθώ καλλιτεχνικά με ανήσυχους, δημιουργικούς ανθρώπους που έχουν όραμα και όρεξη για τη δουλειά μας και να αφηγηθούμε στο κοινό ιστορίες που μας αφορούν όλους.
Για τα γυρίσματα του «Δασκάλου», έμεινες για μεγάλο διάστημα στους Παξούς. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Είναι πάντα γοητευτικό για έναν καλλιτέχνη να μπορεί να δουλεύει σε απομονωμένο περιβάλλον, και οι Παξοί είναι ένα πανέμορφο μέρος στο τέρμα του Ιονίου, μακριά από τις μεγάλες πόλεις και τα άγχη. Ήταν ωραίο που συναντήθηκα ξανά με τον Χριστόφορο, με τον οποίο έχουμε δουλέψει μαζί και στο παρελθόν, και νιώθω ευλογημένος που συνεργάστηκα σε ιδανικές συνθήκες με τόσο σπουδαίους καλλιτέχνες σε αυτήν τη σειρά. Πρόκειται για μια μεγάλη, ακριβή παραγωγή που έχει κάθε λόγο να είναι ακριβή γιατί η μυθοπλασία είναι κάτι στο οποίο καλό είναι να επενδύουμε. Ο Χριστόφορος δημιουργικά είναι στα καλύτερά του, τόσο σεναριακά και σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά.
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Δημήτρη Λάλο;
Πιστεύω πολύ στη στιγμή, οπότε με τον Δημήτρη συναντηθήκαμε στο σωστό timing. Γενικά, είναι πολλά αυτά που ονειρεύομαι να κάνω, αλλά έχω την υπομονή και τη δύναμη να περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Ο Δημήτρης Λάλος είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και ένας δημιουργός που σου δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, κι αυτό σε χαλαρώνει αμέσως επειδή είναι λυτρωτικό. Έχει την επιθυμία να πειραματιστεί με τους ηθοποιούς του και δεν φοβάται να μπει μαζί τους σε αχαρτογράφητα νερά. Αυτό είναι μαγικό για έναν ηθοποιό γιατί του δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας.
Ο «Νιζίνσκι» είναι μια παράσταση πολύ διαφορετική απ’ ό,τι έχεις κάνει θεατρικά μέχρι σήμερα. Ποια ήταν η πρόκληση που βρήκες σε αυτόν το ρόλο για να πεις το ναι;
Για μένα, η πρόκληση έχει να κάνει με την ίδια τη σκηνοθεσία του Δημήτρη και όχι τόσο με την ιστορία που αφηγούμαστε ρίχνοντας φως στις σκοτεινές πλευρές του Νιζίνσκι. Ο Δημήτρης είχε την ιδέα εξαρχής να κάνουμε μια αντισυμβατική παράσταση, και μάλιστα γι’ αυτό την ονομάζουμε performance. Ήταν πρόκληση να δοκιμαστώ στο είδος της performance θεατρικά. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ανακαλύψουμε τα όρια μεταξύ θεατών και ηθοποιών, πώς αντιδρά το κοινό, τι το επηρεάζει, με τι ταυτίζεται και με τι όχι.
Όσοι σε έχουν δει στην παράσταση συμφωνούν ότι το παίξιμό σου είναι διαφορετικό. Άλλοι το χαρακτηρίζουν «πιο ρεαλιστικό», άλλοι «πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο» και κάποιοι «πιο προσγειωμένο». Αντιλαμβάνεσαι κι εσύ αυτή την αλλαγή;
Δεν μπορώ να έχω ξεκάθαρη εικόνα. Αυτό που ίσως αντιλαμβάνομαι έχει να κάνει με τις δικές μου, τις προσωπικές μου αποσκευές, που έτσι κι αλλιώς με έχουν γειώσει περισσότερο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζω διαφορετικά τη θέση μου πάνω στη σκηνή απ’ ό,τι παλαιότερα.
Δηλαδή;
Αισθάνομαι απαλλαγμένος από αγωνίες και προσωπικά άγχη, πιο πολύ με ενδιαφέρει πλέον η χαρά της δουλειάς και όχι να αποδείξω κάτι. Η δουλειά μου έχει ως στόχο να ψυχαγωγήσει και να ανοίξει κάποια παράθυρα στα μυαλά των ανθρώπων για να δουν τη ζωή αλλιώς. Χωρίς να την υποτιμώ, δεν θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο – όπως και τον εαυτό μου δεν τον παίρνω πια τόσο στα σοβαρά όσο παλαιότερα. Ενδεχομένως αυτήν τη συνειδητοποίηση που έχω κατακτήσει να την αντιλαμβάνονται και οι άλλοι για μένα.
Εσύ τα τελευταία χρόνια πώς βλέπεις τη ζωή;
Σίγουρα πολύ πιο ανάλαφρα, ήρεμα και ουσιαστικά. Θέλω να ξυπνώ κάθε μέρα, να μπορώ να ανοίγω το παράθυρό μου και να χαμογελώ. Θέλω να μην πονάω και να μην έχω δυσκολίες. Από τη στιγμή που θα ξυπνήσω και θα είμαι καλά, νομίζω ότι όλα είναι διαχειρίσιμα.
Πιστεύεις ότι προς αυτήν τη στάση ζωής σε έστρεψε η περιπέτεια της υγείας σου με τον καρκίνο;
Η ασθένεια είναι κάτι που σε στρέφει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται να κάνεις κι εσύ μεγάλη δουλειά με τον εαυτό σου για να το κατακτήσεις. Πολλοί άνθρωποι νοσούν από διάφορες ασθένειες και επιμένουν να δίνουν αξία σε πράγματα που δεν είναι ουσιαστικά.
Δεν το παίζω έξυπνος, δεν πιστεύω ότι έχω αποκτήσει κάποια ιδιαίτερη σοφία, απλώς, παράλληλα με ό,τι μου έχει συμβεί, έχω κάνει σημαντική δουλειά με τον εαυτό μου. Θεωρώ πως με έχει βοηθήσει πολύ το γεγονός ότι κάνω τα τελευταία χρόνια ψυχοθεραπεία. Αναγνωρίζω τις δυσκολίες και τα προβλήματα, αλλά πια μπορώ να τα φιλτράρω και να ελέγχω τι θα με επηρεάσει και τι όχι.
Οι αποκαλύψεις που βγήκαν στο φως με το κίνημα #MeToo για το χώρο του θεάτρου σε σόκαραν; Τι ελπίζεις ότι θα βγει από όλο αυτό;
Αρχικά, σαφώς και να τιμωρηθούν και να καταδικαστούν αυτοί που φταίνε ώστε να υπάρξει δικαίωση για τα θύματα. Οι αποκαλύψεις για το #MeToo στο ελληνικό θέατρο με σόκαραν και με τραυμάτισαν με έναν τρόπο που δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος εκτός θεάτρου, ο οποίος δεν έχει επαφή με τους ανθρώπους που εμπλέκονται ως θύτες.
Είναι άνθρωποι με τους οποίους έχω συνεργαστεί, και δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις ότι κάποιος που γνωρίζεις έχει τόσο σκοτεινές πλευρές. Εννοείται πως καλώς βγήκαν όλα αυτά στο φως και μίλησαν τα θύματα, ωστόσο κατανοώ και όσους λένε ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο υπερβολής. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το θύμα είναι θύμα και η μπάλα πρέπει να χτυπήσει στον άλλο τοίχο για να ισορροπήσει.
Οπότε, μην κρίνουμε πού βρίσκεται τώρα το κίνημα, σημασία έχει ότι υπάρχει. Να σταθούμε στο γεγονός ότι ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα, άνοιξαν στόματα, και πλέον μπορούμε να έχουμε φωνή χωρίς να φοβόμαστε. Με στενοχωρεί όμως το ότι ορισμένοι ψάχνουν αρειμανίως να βρουν εχθρούς στα πάντα θεωρώντας ότι όποιος έχει συνεργαστεί ή γνώριζε κάποιον από τους δράστες είχε συγχρόνως και επίγνωση για τις πράξεις του και τον συγκάλυπτε με έναν τρόπο. Πιστεύω πως κανένας κακοποιητής δεν επικοινωνεί ευθαρσώς σε συνάδελφό του τις πράξεις του. Το αναφέρω αυτό γιατί έχω κατηγορηθεί μέσω των social media όταν έγιναν οι αποκαλύψεις για άνθρωπο με τον οποίο έχω συνεργαστεί.
Ήταν λύτρωση για σένα όταν βρήκες το θάρρος να μιλήσεις ανοιχτά για την περιπέτεια της υγείας σου έχοντας βγει νικητής από αυτήν τη μεγάλη μάχη;
Για μένα, οι λέξεις «μάχη» και «νικητής» δεν υπάρχουν. Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί τις χρησιμοποιούμε, αλλά, σε ό,τι αφορά τον καρκίνο, δεν μου αρέσει να λέω ότι πάλεψα ή βγήκα νικητής καθώς είναι σαν να υπονοώ πως όσοι δεν τα κατάφεραν έχασαν. Είναι άνισο να το λέμε γιατί σε αυτή την ασθένεια δεν παίζουμε επί ίσοις όροις. Δεν έχει σημασία να βάλουμε ταμπέλα για το ποιος έχασε ή νίκησε, αλλά να δούμε τι άφησε πίσω του και πώς έζησε τη ζωή του.
Η πρώτη φορά που μίλησα ήταν δύσκολη, όπως και πολλές επόμενες που κλήθηκα να τοποθετηθώ δημόσια. Σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι λυτρωτικό, αλλά συγχρόνως είναι κάτι που με πονά γιατί μου ξυπνά φρικτά δυσάρεστες μνήμες και συναισθήματα τα οποία μου είναι δύσκολο να διαχειριστώ. Επειδή όμως αισθάνομαι ότι έστω και ένας μπορεί να πάρει δύναμη μέσα από τη δική μου ιστορία, γι’ αυτό συνεχίζω να μιλώ. Η ελπίδα και η καλή ψυχολογία είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορείς να προσφέρεις σε έναν ογκολογικό ασθενή.
Πώς αισθάνθηκες όταν πέρασαν το πρώτο σοκ και ο μεγάλος κίνδυνος της ασθένειας;
Δεν μπορώ να απαντήσω αφού για μένα δεν έχει περάσει ακόμη ο κίνδυνος. Πρακτικά, πρέπει να μεσολαβήσουν πέντε χρόνια από την τελευταία χημειοθεραπεία προκειμένου να πεις ότι είσαι ασφαλής. Υποβάλλομαι συνεχώς σε εξετάσεις και ελέγχους, οπότε, ακόμα και σήμερα, είμαι σε διαρκή παρακολούθηση. Ακόμη ζω με το φόβο και την αγωνία του τι θα γίνει στο μέλλον και του τι θα δείξει η τάδε εξέταση τον άλλο μήνα. Είναι πολύ δύσκολο να φύγει αυτό το συναίσθημα – και την ψυχοθεραπεία την ξεκίνησα με αφορμή όλο αυτό.
Πιο πολύ αγωνιάς για τον εαυτό σου ή για το αν θα πληγωθούν οι δικοί σου άνθρωποι;
Σίγουρα με απασχολεί πολύ το πώς βιώνουν και διαχειρίζονται τη δική μου περιπέτεια υγείας τα κοντινά μου πρόσωπα. Αυτό που κυρίως σκέφτομαι είναι αν θα έχω το ίδιο σθένος και κουράγιο να το αντιμετωπίσω ξανά αν κάτι δεν πάει καλά και επανέλθω στην προηγούμενη κατάσταση. Το πρόβλημα με τους ογκολογικούς ασθενείς δεν έχει να κάνει με την ασθένεια αυτή καθαυτήν, αλλά με τις θεραπείες, οι οποίες είναι τόσο επίπονες και αφήνουν τόσο πολλά κατάλοιπα που μπορεί κάποια στιγμή να πεις ότι δεν αντέχεις να το ζήσεις ξανά αυτό ή να το συνεχίσεις.
Υπήρξαν άνθρωποι που έφυγαν από κοντά σου ή τους απομάκρυνες εσύ όταν μίλησες για την ασθένειά σου;
Όχι. Όσους είχα επιλέξει να έχω στο στενό μου κύκλο ήταν όλοι εκεί για μένα. Είναι σημαντικό να ειπωθεί εδώ ότι ένας ασθενής θα σου επικοινωνήσει αυτό που έχει ανάγκη. Το να του προσφέρεις εσύ ό,τι σου έρχεται για να τον κάνεις να νιώσει καλύτερα δεν βοηθά καθώς του δημιουργεί εκείνη την ώρα επιπλέον πίεση γιατί νιώθει ανήμπορος και ανεπαρκής. Καταλαβαίνω ότι η πρόθεση όλων είναι μόνο καλή, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό προκαλεί σοβαρό στρες στον ασθενή.
Tempus Verum: το θέατρο όπου σε συναντάμε φέτος σημαίνει «αληθινός χρόνος». Ποια είναι η σχέση σου με την αλήθεια και το χρόνο;
Με το χρόνο δεν έχω συμβιβαστεί γιατί μέσα μου νιώθω ακόμη πολύ παιδί. Δεν μου αρέσει αυτό και θα ήθελα να ενηλικιωθώ προτού χάσω τους γονείς μου, που για κάθε άνθρωπο είναι κομβικό σημείο στη ζωή του. Θα ήθελα να νιώσω ότι πατώ γερά στα πόδια μου προτού συμβεί το αναπόφευκτο. Από την άλλη, επειδή έχω βιώσει τι σημαίνει να στενεύει ο χρονικός ορίζοντας στη ζωή ενός ανθρώπου, προσπαθώ να ρουφάω τη ζωή, να τη γεύομαι, και να κάνω πράγματα για τα οποία οι δικοί μου άνθρωποι θα με θυμούνται με χαμόγελο.
Σε ό,τι αφορά την αλήθεια, το να ρωτάς έναν ηθοποιό τι σχέση έχει με αυτήν είναι σαν να ρωτάς έναν σεφ τι σχέση έχει με την οικοδομή. Καμία! Δεν θέλουμε ρεαλισμό, θέλουμε υπερρεαλισμό για να δημιουργούμε τους δικούς μας κόσμους και πραγματικότητες. Δεν τη διαχειρίζομαι εύκολα την αλήθεια, δεν μου αρέσει όταν μου τη λένε κατάμουτρα, ακόμα κι αν ξέρω ότι έχουν δίκιο. Είναι χρήσιμη, αλλά νιώθω ότι δεν με πάει πάντα παρακάτω. Για μένα, η αλήθεια εξαντλείται στο «σ’ αγαπώ – μ’ αγαπάς».
Νιώθεις ότι είσαι πιο ειλικρινής με τον εαυτό σου τα τελευταία χρόνια;
Πάντα ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου. Τώρα, μετά τον καρκίνο και την πανδημία, έχω γίνει πιο πραγματιστής. Είμαι σε θέση να καταλάβω τις αντοχές μιας κατάστασης, μιας σχέσης, ενός ανθρώπου, μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, και δεν επενδύω σε πράγματα που δεν έχουν βάση.
