Η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, η οποία πλέον συστήνεται ως Joanne, κάνει το ντεμπούτο της στη δισκογραφία μέσα από το “Twist in my Sobriety”, της Tanita Tikaram σε μια dance version.
Η 19χρονη νικήτρια του τελευταίου κύκλου του The Voice of Greece ξεχώρισε για την καθηλωτική φωνή της και τη μοναδική σκηνική της παρουσία, και κάνει το πρώτο της δισκογραφικό βήμα μέσα από τη Minos Emi.
To πρώτος της single, λοιπόν, αποτελεί μια fresh & dance εκδοχή του εμβληματικού “Twist In My Sobriety” της Tanita Tikaram που πρωτοακούσαμε το 1988 – συμπτωματικά μάλιστα, τη χρονιά που κυκλοφόρησε το τραγούδι, η Tanita βρισκόταν στην ηλικία της Joanne. Την νέα έκδοση του πασίγνωστου τραγουδιού επιμελήθηκαν ο κορυφαίος ραδιοφωνικός παραγωγός & DJ Μιχάλης Τσαουσόπουλος μαζί με τους ARCADE, ενώ τη διεύθυνση παραγωγής ανέλαβαν η coach της Joanne στο The Voice Έλενα Παπαρίζου, και ο Νεκτάριος Κόκκινος.
Το τραγούδι ντύνει οπτικά ένα εντυπωσιακό με retro vibes βίντεο κλιπ δια χειρός Γιάννη Παπαδάκου, στο κλίμα της εποχής που επιτάσσει στοιχεία των 80’s δοσμένα με ένα σύγχρονο στυλ.
To τραγούδι της Joanne
Η Joanne είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο περιoδικό HELLO! και είχε αναφερθεί στη νίκη της στο talent show του ΣΚΑΪ, αποσαφηνίζοντας ότι σημασία έχει τι θα συμβεί από το “Voice” κι έπειτα.
«Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι υπερήφανη για τον εαυτό μου. Δεν το περίμενα καθόλου! Ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα και αποκόμισα πολύτιμη εμπειρία από τη συμμετοχή μου. Διδάσκεσαι πολλά σε αυτά τα projects, συνεργάζεσαι με ανθρώπους και μαθαίνεις να λειτουργείς υπό πιεστικές συνθήκες. Μέσω αυτής της διαδικασίας, νιώθεις πιο σίγουρος για τον εαυτό σου και πιο δυνατός. Επίσης, είναι σημαντική και η αναγνωρισιμότητα που έρχεται. Δεν θα σου προσφέρει όμως κανένα talent show καταξίωση και καριέρα. Σημασία έχει τι θα κάνεις εσύ από εδώ και στο εξής».
Ακόμη, είχε διευκρινίσει ότι η ιδιαιτερότητα της όρασής της (έχει τη νόσο Σταργκαρντ) αποτελεί όπλο της και όχι αδυναμία της: «Το πιστεύω ότι είναι όπλο μου. Μέσα στα χρόνια, έχω μάθει να αντιμετωπίζω το ζήτημα της όρασής μου και να μην καταλαβαίνω ότι υπάρχει. Βέβαια, με δυσκολεύει σε κάποια καθημερινά πράγματα, αλλά όλα είναι θέμα συνήθειας. Πάνω στη σκηνή νιώθω λύτρωση – δεν σκέφτομαι τίποτα, δεν με επηρεάζει τίποτα και δεν βλέπω κανέναν. Είμαι εγώ και η μουσική. Το γεγονός ότι εκείνη την ώρα δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου με τους προβολείς ή τις φιγούρες με βοηθά να χάνομαι και να αφήνομαι»
