Η ηθοποιός Μπέττυ Νικολέση που συνεργάστηκε με τον Γιώργο Κιμούλη πριν από σχεδόν 30 χρόνια στην παράσταση «Συρανό ντε Μπερζεράκ», μίλησε στην εκπομπή Τ-live για τη εκείνη τη συνεργασία. Στην αρχή της συνομιλίας της με την Τατιάνα Στεφανίδου, η ηθοποιός που είχε συστηθεί στο ευρύ κοινό μέσα από την τηλεοπτική επιτυχία του Mega «Ο Πέτρος και τα Κορίτσια του» είπε: «Υπάρχει μία διαχωριστική και σαφής γραμμή ανάμεσα στο δημιουργικό άγχος και στην πίεση που ασκεί ένας σκηνοθέτης σε έναν ηθοποιό ή από έναν δάσκαλο προς ένα μαθητικό και στην ανήθικη σκηνική συμπεριφορά, στην προσωπική επίθεση και στη σχεδόν σαδιστική απόλαυση του να κατατροπώνεις τον άλλον, να τον εκμηδενίζεις και να μην ξέρει πού πάνε τα τέσσερα».
Στη συνέχεια διηγήθηκε για τη συνεργασία της: «Στο έργο αυτό ήμασταν 30 ηθοποιοί. Εγώ ήμουν πολύ νέα τότε, 27-28 χρόνια πίσω. Στον ίδιο θίασο υπήρχαν κι άλλοι τότε νέοι συνάδελφοι που σήμερα είναι καταξιωμένοι ηθοποιοί. Στη διάρκεια των προβών και μέχρι να ξεκινήσουν οι παραστάσεις, εκτός από την τιμή που αισθανόμασταν, ήμασταν όλοι μας ερωτευμένοι και γοητευμένοι από τον κύριο Κιμούλη. Ήταν γλυκύτατος, γεναιόδωρος, ευγενάστατος. Όλα αυτά άλλαξαν με την πρώτη παράσταση. Υπήρξε μια πλήρης ανατροπή. Τίποτα από αυτά που κάναμε στις πρόβες, δεν γινόταν στην παράσταση»
Και συνέχισε: «Αυτοσχεδίαζε. διαρκώς. Καλό είναι να αυτοσχεδιάζεις, αλλά όχι σε βαθμό που ο άλλος να μην ξέρει τι να του απαντήσει. Όχι σε βαθμό του να σε πηγαίνει από την αρχή στο τέλος ξαφνικά και να χάνεις τα λόγια σου. Όχι σε βαθμό να σου χτυπάει το χέρι έτσι και να σου δίνει το ρυθμό μπροστά στον κόσμο, θεωρώντας σε άρυθμο. Όχι να κάνει εκφράσεις μπροστά στον κόσμο γιατί εσύ τα έχανες και δεν ήξερες τι να απαντήσεις στο κείμενο που πηγαινοερχόταν και να δείχνει στον κόσμο ότι είσαι ηλίθιος. Αυτό λέγεται έλλειψη σκηνικού ήθους. Και σίγουρα δεν είναι παιδαγωγικό και σίγουρα δεν είναι δημιουργικό. Πάρα Πολλοί συνάδελφοι κλαίγαμε στα καμαρίνια και λέγαμε πώς θα βγάλουμε αυτή την παράσταση. Και ήταν και άντρες και μου κάνει εντύπωση ότι έχουν βγει μόνο γυναίκες».
Κλείνοντας είπε: «Βεβαίως και ήταν κοινό μυστικό η συμπεριφορά του. Ταπείνωνε τους συνεργάτες του πάνω στη σκηνή και άλλαζε το κείμενο εκθέτοντάς τους. Γιατί και ως νέοι ηθοποιοί δεν είχαμε τη δική του ικανότητα να απαντάμε σε ότι μας έλεγε. Δεν το έκανε κατά λάθος, γινόταν επί σκοπού και αυτό είναι το τραγικό της ιστορίας. Δεν γινόταν μόνο σε έναν και δεν έγινε μια φορά. Γινόταν σε κάθε παράσταση. Στη δική μας παράσταση δεν συνέβη κανένα περιστατικό σωματικής βίας. Λεκτικής, βεβαίως. Εγώ πήγα στο καμαρίνι του και του είπα ευγενικά ότι δεν μπορώ έτσι, δεν μπορώ να λειτουργήσω, τα χάνω, παθαίνω πανικό. Δεν εισακούστηκα. Ίσα ίσα την επόμενη μέρα μου έκοψε την καλημέρα και σε εμένα και σε άλλους συναδέλφους. Και είχε βάλει άλλους συναδέλφους που είχαν κάνει μια αυλή γύρω του, να μη μας μιλάνε. Είχαν χωριστεί 30 άτομα σε δύο ομάδες, σε αυτούς που δεν τους μίλαγε κανείς και ήταν κατάπτυστοι και σε αυτούς που αποτελούσαν την αυλή του Γιώργου. Τη δουλειά μας πάμε να κάνουμε, δεν χρωστάμε σε κανέναν τέτοιου είδους ψυχολογικούς βιασμούς».
